Brief van Theo Raaijmakers
Een gevallen boventoon
T
Oisterwijk, uitdelen.
De eerste opvang van straatkinderen.
Deze keer sturen wij u een verslag van het
bezoek dat wij hebben gebracht aan Bolivia.
Wij zijn: Ton van lersel, zus van Theo, en
Dirk van lersel, zijn neef. Wij zijn 12 dagen
weggeweest, wat neerkomt op 10 dagen in
Cochabamba bij Theo.
We zijn met Theo naar Angel geweest. Hij is
de man die jaarlijks de schitterende kerstkaar
ten maakt, die wij in Nederland proberen te
verkopen. Angel woont met zijn broer en met
hun vrouwen en kinderen in een paar betonnen
vertrekken. Wij werden in een vertrek bin
nengelaten, waar alleen een tafel met wat stoe
len stonden en waar we maissoep met een
flinke kippenpoot erin kregen. Er liep daar
ook een aantal honden rond, die de vrouw van
Angel fokt om ze te kunnen verkopen op de
markt. Angel heeft bij Theo gewoond en is
nu taxichauffeur. Met het maken van kaarten
en rijden van zijn taxi heeft hij een bestaan
opgebouwd.
van straat gehaald. Gevraagd of ze mee willen.
Hun drugs moeten ze inleveren. En ze krijgen
de kans om zichzelf en hun kleren te wassen.
Ze krijgen voorlichting over een of ander
onderwerp (en daar moeten ze bij zijn) en ze
krijgen wat te eten Zo zijn ze in ieder geval
weer een uurtje of 10 van de drugs af.
Mooi was het ook als we met Theo door
Cochabamba reden en jongens Theo’s auto
herkenden. Er werd over en weer naar elkaar
gefloten en geroepen “Padre Theo, Padre
Theo”. Heel indrukwekkend en vaak een kip-
penvelmoment. Theo legt een arm op die van
hen en ze stralen. Veel jongens kennen Theo
en hij geniet er net zo van als hij ze ziet als
andersom. Bijzonder om dit mee te maken.
Bijzonder om het werk van Theo zo dichtbij
te mogen zien.
Theo Raaijmakers
Cochabamba Bolivia
theo jgmr 14@gmail.com
Het was heel bijzonder om de mis mee te
maken op Sayaricuy. Hoe de kinderen betrok
ken werden bij de mis en hoe ze meezongen.
Genoten van het gitaarspel en van de panfluit.
Het elkaar de vrede wensen, zo'n warmte gaat
daarvan uit. Na de mis zijn we met Allerzielen
naar het kerkhof geweest. Iets wat in Bolivia
groots gevierd wordt. Onvoorstelbaar hoeveel
mensen dat er waren en heel veel bloemen.
Naast het bezoek aan de vrouwengevangenis
was het ook erg indrukwekkend om een kijkje
te nemen in de nachtopvang. Jongeren worden
Terwijl de avondzon zich langzaam terugtrok achter de horizon en een
pallet aan kleuren uitwaaierde tot diep in het heelal, schudde het paard
in de achterliggende boomgaard nog even zijn manen voordat de donke
re duistere nacht de vleermuizen zou omarmen.
Moergestel/Cochabamba
December 2015
Beste familie, vrienden en kennissen,
Op de school zitten kinderen van verschillende
huizen die bij het project Amanecer horen.
Ook zitten er kinderen die gewoon thuis
wonen, maar die op een andere school geen
kans krijgen, omdat ze thuis niet genoeg geld
hebben, een leerachterstand hebben, etc. De
kinderen krijgen of voor of na de middag les,
zoals op alle scholen in Bolivia, ‘s Middags
zitten er weer andere kinderen op school als
‘s ochtends.
Op de speelplaats, grenzend aan de school,
staat een klein “huis”. Een kamer met daarin
een stapelbed. Hierin woont Carlos met zijn
vrouw Cecilia en hun twee kinderen. Ze slapen
met hun kinderen in een ruimte waar ze ook
overdag wonen. En in de dagen dat wij er
waren sliep ook het schoonzusje (15) van Carlos
daar met haar baby’tje van een paar weken
oud.
Carlos is door Theo van straat gehaald en bij
hem opgegroeid. Nu werkt hij voor de school
en voor Casa Jerusalén. Zijn vrouw maakt kle
ding, die ze probeert te verkopen op de markt
of gewoon op straat. Daarnaast doet ze de was
van Theo. Carlos is in de 10 dagen die wij er
geweest zijn, onze gids geweest.
Dan nog even een berichtje van mij, Theo.
Voor mij was het bezoek van mijn zus en neef
ook heel bijzonder. Het is toch allemaal heel
anders om het zelf te kunnen zien dan om het
te lezen in bv. een rondzendbrief. Ik heb erg
genoten van hun aanwezigheid hier en we
kwamen werkelijk tijd tekort!
Dank aan jullie allemaal voor jullie steun in
dit afgelopen jaar en we hopen ook in 2016
weer op jullie allen te mogen rekenen!
Ik wens iedereen een heel Zalig Kerstfeest en
een zeer Gelukkig Nieuwjaar!
Met heel veel groeten en de allerbeste wen
sen!
Ton en Dirk worden welkom geheten in Cochabamba.
kun je dan? Hij luistert en legt een hand op
zijn schouder. Theo komt wel in de mannen
gevangenis, maar het is natuurlijk vaak onmo
gelijk om zich met zulke problemen te bemoei
en. Maar naar hen luisteren is al heel wat. We
hebben een poosje met hen op de bank gezeten.
Kijkende naar de muren van de gevangenis.
Ieder met zijn eigen gedachten
We zijn ook met Theo in de vrouwengevan
genis geweest, waar we een rondleiding van
een gevangene kregen.Theo gaat hier regel
matig naar toe en doet daar de mis. Tijdens
het bezoekuur dat wij er hadden, werden er
kinderfeestjes gevierd.De kinderen gaan ‘s
ochtends naar school. In de middag komen
ze weer terug naar de gevangenis en worden
opgevangen in het nieuwere gedeelte, een kin
derdagverblijf. De gevangenen vullen hun
dagen met het borduren van tafelkleden, het
bakken van brood en het koken van eten op
levensgevaarlijke kooktoestellen, en het wassen
van kleren van mensen van buitenDe gehele
binnenplaats hing dan ook vol met was. In
deze gevangenis hebben we ook veel vrouwen
blij gemaakt met een rozenkrans.
Het is een hele ervaring geweest, waar we met
veel plezier aan terugdenken. Mooie, indruk
wekkende ervaringen.
De tien dagen dat we daar waren hebben we
een druk programma gehad, aangezien we
zoveel mogelijk wilden zien/proeven van het
mooie werk wat Theo nu al zoveel jaren in
Bolivia doet. Omdat Theo ziek was geweest,
was er ook stukje eigenbelang bij om hem op
te gaan zoeken. Gelukkig gaat het nu goed
met hem. We hebben door ons bezoek met
eigen ogen kunnen zien waar hij mee bezig is,
waar hij woont en hoe hij daar leeft.
Tegenover de vrouwengevangenis is de man
nengevangenis, welke er van buiten al eng uit
ziet. Boven op het dak staan van die golfplaten
hokken, waar gevangenen in moeten. Het zal
er in de zomer heel heet worden en o wat zal
het er koud zijn als het winter is. Nadenkend
over wat we zojuist gezien hadden, kwam er
een jongen naar Theo toe die bij hem gewoond
heeft. Hij vertelde dat die middag een broer
van hem naar de gevangenis gebracht was en
ook nog een vriend van hem. Van beiden
waren er familieleden. Of Theo iets kon bete
kenen, kon helpenWat moet je dan? Wat
Het eerste bezoek wat wij daar brachten was
een bezoek aan de school, San Vicente de Paul.
Het was een zeer warm welkom. Prachtig om
de klassen te mogen bekijken, tekeningen van
basisschoolkinderen uit Goirle en Hilvaren-
beek uit te delen en een muziekles en gymles
bij te wonen. De kinderen genoten van ons
bezoek en wij van hen. Ze genoten van de
meegebrachte ballonnen en de springtouwen,
etc. Daarnaast konden we mooie rozenkransen,
gemaakt door vrijwilligers uit Moergestel en
’MOERGESTEL-NIEUWS’ - WOENSDAG 16 DECEMBER 2015
PAGINA 7
Tekst: LouisVanDenMeijdenberg
Godshuis verwarmde hij en hiermee
overgoot hij zijn lichaam om zich geeste
lijk en lichamelijk te zuiveren.
Gaandeweg werd het wassen minder en
waren zijn fietstassen vaker gevuld met
kannen wijn dan met wijwater.
Dat het leven en beleven van de paradij
selijke geneugten niet voor iedereen was
Omwikkeld met een vaal blauwe duffel
gezeten op een bruinbeige bank zag
Jacob het avondrood door de gordijnen
sijpelen. Nadat zijn vriendin hem verla
ten had, woonde hij inmiddels al weer
ruim anderhalf jaar in een stacaravan op
een camping aan de rand van de bossen.
De camping was leeg en verlaten. Hij was
nog de enige die daar in de winterperio
de bivakkeerde. De vaste bezoekers
zaten warm thuis, de meesten in de
Randstad, en verbleven doorgaans alleen
in het zomerseizoen om het hectische
stadsleven te ontvluchten. Gas en water
evenals toiletten en douches waren afge
sloten, maar vanwege zijn goede relatie
met de beheerder mocht hij daar blijven
wonen mits hij dit niet aan de grote klok
zou hangen. Naast een elektrisch kachel
tje had hij een met olie gevulde radiator
die hij eens gekregen had van een toen
nog bevriende kroegmaat, die er inmid
dels met zijn laatste vriendin vandoor
was gegaan. Het drinkwater haalde hij in
flessen bij de plaatselijke supermarkt en
voor het water om zichzelf en zijn kleren
te wassen had hij twee kannen van elk
tien liter die hij vulde in de sacristie van
de kerk. De koster was dagelijks in de
kerk aanwezig en ze kenden elkaar nog
uit de tijd dat Jacob regelmatig het orgel
bespeelde tijdens bruiloft- en uitvaart
diensten. Het "gewijde" water uit het
Als zoon van een hoofdonderwijzer had
Jacob een beschermde jeugd gehad in
een harmonieus gezin waar geen armoe
de, ruzies of ziektes waren maar rust en
ruime aandacht voor elkaar. Het geloof
werd intens beleden en muzikaliteit ten
dienste van de kerk was hem op het lijf
geschreven vanwege zijn muzikaal talent.
Hij was misdienaar, zong in het jongens
koor, was de lieveling van de kapelaan
waarvan hij ook pianoles kreeg en pro
moveerde tot solist in de nachtelijke
Kerstmis met het Ave Maria van
Schubert. De wierook vermengd met
orgelklanken en trompettergeschal
maakte zijn hoofd lyrisch licht en deed
hem zweven gelijk de engelen op de
schilderijen beneden in de kerk die hij
kon zien vanaf het koor. Vederlicht vlie
gende nimfen, vrij als een vogel in een
paradijselijke omgeving, dansend op de
tonen van kwakende kikkers en vrolijk
tsjilpende vinken.
De weg naar het conservatorium was
glad geplaveid. Gezang, piano- en orgel
spel waren talenten die zich al op jonge
leeftijd hadden gerijpt en alleen nog
geoogst en gebotteld moesten worden.
Tussen de toonladders en noten door
ontmoette hij een studente opera,
afkomstig uit Duitsland. Robuust en een
kop groter dan de frêle lichtvoetige
Jacob. Uiterlijk hadden ze niets met
elkaar gemeen, maar aangezien ze
dezelfde muzikale taal spraken en beiden
op de rand van de geaccepteerde samen
leving balanceerden, vormden ze samen
een onverbrekelijk duo. Hij waande zich
weer tussen de engelen, vliegend naast
Rebecca, waarbij ze samen dezelfde par
fum van geurende bloesem opsnoven en
eindeloos zweefden op de thermiek
boven zonovergoten stranden vergezeld
van kleurige kikkervisjes en maagdelijk
witte sier duifjes met de in de onderwe
reld de blonde spartelende Adonis verge
zeld met donker getinte meisjes die
samen dansten tussen de tijgers en fleu
rige flamingo's.
Niet ontgonnen verlangens maakten zich
meester van Jacob en de energie vloeide
langzaam weg uit zijn protesterende
lichaam. Het dagelijkse realisme brokkel
de af en hij kwam in een depressie
terecht die het einde betekende van zijn
muzikale droom.
Na vele omzwervingen brachten zijn
stembanden alleen nog drankliederen
voort en waren zijn gestileerde handen
gekromd en verstijfd. Het veelvuldig
bezoek aan kroegen en bordelen had zijn
tol geëist en engelen waren ontaard in
duivelse demonen die de macht over
hem namen. Zijn laatste relatie deed hij
op in een kroeg waar de lichte zeden het
enige licht was met verder enkel duister
nis, stank van drank en nicotine.
Hij bibberde en keek stoïcijns voor zich
uit, zijn gezicht enkel aangelicht door een
flikkerend kaarsje en als enig gezelschap
een ritselend veldmuisje. In de verte
galmden de kerkklokken en heel zachtjes
neuriede hij het Ave Maria dat hij als
koorknaapje tijdens de nachtmis zo vaak
had gezongen.
bestemd heeft Jacob diverse malen erva
ren. Op de middelbare school inde
naburige stad zaten niet allemaal gelijk
gezinden die droomden van dans en
muziek, maar ook rauwe bolsters die
streden voor gelijke rechten en daarbij in
hun gezamenlijke strijd toch de broeder
schap vergaten. Jacob werd gepest en
vernederd, aangezien voor een eunuch,
wat niet paste in hun zoektocht naar
stoere mannelijkheid.