fflfr
aiï
Ci a en Ad Nouwe ns
en zij valt hem gul bij.
"Is d'n baos tèüs?"
"Die zit veur", antwoordt Cia Nouwens in de keuken gevat op dit plagerijtje.
I
’MOERGESTEL-NIEUWS’ - WOENSDAG 17 DECEMBER 2014
PAGINA 12
Geesel
De laatste weckflessen in de droge kelder.
Ad en Cia Nouwens praten authentiek Gèèsels,
een dialect zó mooi dat de Moergestelnaren
vooraan moeten hebben gestaan toen Onze
Lieve Heer de Brabantse dialecten uitdeelde.
Helaas, dit dialect is hard aan het verdwijnen,
maar niet als het aan Ad en Cia Nouwens ligt.
Zij willen veel meer bij het oude laten. In feite
leven ze een leven zoals dat tot een jaar of vijf
tig geleden in Moergestel standaard was met
het zelf wecken van groenten, niks weggooien,
'rund hause' tevreden zijn, een goeje buurt en
- en dat is de aanleiding om er eens op de kof
fie te gaan -het echtpaar woont in de laatste
gemeentewoning van Moergestel.
De door de gemeente Moergestel voor de
gemeenteveldwachter gebouwde woning aan
de Kloosterlaan bleef om een voor Cia en Ad
Nouwens onverklaarbare reden eigendom van
de gemeente toen rond de herindeling heel het
gemeentelijk woningbezit werd afgestoten naar
de woningbouwvereniging. De in 1928 gebouw
de woning is zowel van binnen als van buiten
volkomen authentiek. Het is een gemeentelijk
monument.
Cia Nouwens wijst naar het plafond in de keu
ken - ze heeft dan net een schaaltje met zelfge
maakte worstenbroodjes op tafel gezet - en
zegt dat dit de enige toevoeging is sinds het
huis werd gezet. Het plafonnetje werd gelegd
om gasbuizen en elektricieitsleidingen aan het
oog te onttrekken. Tegen een muur loopt goed
zichtbaar een gasleiding. Misschien gaat die wel
richting boiler van een zeer gedateerd type.
In de keuken is het oorspronkelijke stookgat
met dito tegeltjes behouden gebleven. Rechts
ervan is de spekkast waarin eertijds de worsten
en de hammen werden bewaard. Er zat gaas
voor tegen de vliegen. Uiteraard hielden de
eerste bewoners zelf varkens. De stal is er nog.
Deze doet nu weliswaar dienst om er de fietsen
in te stallen en Ad Nouwens bewaart er zijn
gereedschap, maar verder is alles bij het oude.
Het echtpaar spreekt dan ook nog steeds van
de stal met daarboven 't schoorke en precies
zoals dat vroeger was ligt dit zoldertje vol met
spullen die je niet weggooit omdat ze ooit nog
eens te pas kunnen komen.
plank nog staan met bonen gevulde weckfles
sen. Het zijn de laatste Want Cia Nouwens is
gestopt met wecken omdat hare mens toch
geen groente eet. Ooit stond hij met twaalf
man in een rij te werken in schoenfabriek De
Duifjes. "Die aten allemaal gruunte, negen van
hen zèn 'dóód", lacht Ad. Een geintje, want hij
is gewoon geen groenteneter. Een van de laat
ste vernieuwingen aan het huis is de douche
van het type uit de begintijd van deze verwor
venheid, zeg eind jaren '60. Ook de wc is toen
aangelegd. Deze is van een type met een stort
bak die je door aan een kettinkje te trekken in
werking zet.
En voordat we het vergeten op te merken: heel
het huis is spie en span. Als je er door de
Die kast is toch zeker een halve eeuw oud, als
het niet ouder is. Maar die gooi je toch niet
den de twee directeuren met elkaar over bij
wie hij in dienst zou treden. De Duifjes won,
dus begint hier het arbeidzame leven van Ad
Nouwens.
Hoezeer het leven toen nog van tradities aan
elkaar hing wordt duidelijk uit de manier waar
op hij zijn eerste schreden zette in het arbei
dersbestaan. Hij kreeg een overall aan en in de
borstzak daarvan stak een 'böltje sjèk'. Niet dat
de jonge schoenmaker rookte, maar dat hoorde
nu eenmaal bij de uitmonstering van een
schoenarbeider in Moergestel. In 1958 ging hij
in militaire dienst. Hij kon kiezen voor uitzen
ding naar Curacao of naar Nieuw Guinea. "Ik
Te midden van al deze nostalgie valt een voor
werp in de keuken zeer uit de toon. Het is een
verzameling pijlen en bogen, gemaakt in een
kampong op Nieuw Guinea. Ad Nouwens
bracht ze mee toen hij voor zijn lot in deze
toenmalige Nederlandse kolonie had gediend.
Toen hij in Den Bosch naar de keuring moest
voor de militaire dienst zat hij voor de eerste
keer in de trein. De legering van vijftien maan
den als marinier op Nieuw Guinea verzadigde
hem dusdanig dat hij nooit meer op reis hoef
de. Hij is altijd thuis. Hij gaat nooit op vakantie.
Cia Nouwens gaat dan ook een of twee keer
per jaar alleen op vakantie, samen met een zus
bijvoorbeeld.
Zowel zij als hij zijn kinderen van een schoen
maker. Ad Nouwens is "ne Gèèselse' van
geboorte, zij "n Österwèkse'. Hij zag in 1938
het levenslicht in een huisje naast de kerk. Dit
stond op het huidige pleintje op de hoek van
de Kerkstraat en de Raadhuisstraat, tegenover
de cafetaria van 't Centrum. Hij is er eentje uit
een gezin van elf. Boven hem kwamen 'Onze Jo,
ons Mien (pas gestörve), ons Annie, ons Tinie
en ik'. Op zijn veertiende ging Ad Nouwens naar
de schoenfabriek, de gewoonste zaak van de
wereld. Vanaf zijn twaalfde verdiende hij wat
bij bij slager Smolders tegenover De Klaore. De
directeuren van De Duifjes en van de leestenfa-
briek bij het stationneke van Oisterwijk waren
er vaste klant. Ze hoorden dat Ad Nouwens bin
nen afzienbare tijd fabrieksrijp was. Zonder dat
hem naar zijn mening werd gevraagd steggel-
Cia en Ad Nouwens voor de laatste
gemeentewoning aan de Kloosterlaan.
Foto's: Paul Spapens.
Gedreven door de natte kou van een novem-
berochtend gaat ze snel terug naar binnen, op
de voet gevolgd door Ad Nouwens. Ze rilt, maar
dat gaat binnen in de keuken snel over.
Natuurlijk ga je bij hen aan de keukentafel zit
ten, zoals je bij hen ook altijd achterom gaat en
'goej volk' roept als niet meteen een van de
twee bewoners te zien is. In de keuken brandt
de kachel, een gaskachel die wel eens veertig
jaar oud zou kunnen zijn. Het huis telt nog
twee gaskachels meer, krijgertjes van mensen
toen die op centrale verwarming overschakel
den. Deze luxe moet de gemeentewoning ont
beren omdat er te weinig ruimte voor is, met
name in de krappe voorkamer. Toen Cia en Ad
Nouwens het huis betrokken adviseerden ken
nissen en familie hen de muur tussen de voor
kamer en de keuken 'er uit te gooien'. Maar dat
hoeft voor hen helemaal niet. Het is gewoon
goed zo, inclusief het enkelglas. Welk huis heeft
tegenwoordig nog enkelglas? Het echtpaar ver
stookt dan ook voor 200 euro gas in de maand,
waar een zeer lage huur van nog geen 300 euro
tegenover staat.
Goejen buurt in de laatste
gemeentewoning van
(Door Paul Spapens)
weg! Toen hun zoon Frank op zijn eigen ging
wonen, verkaste het echtpaar naar een slaap
vertrek beneden. Het bed dat ze kochten toen
ze trouwden staat nu op de oorspronkelijke
slaapkamer. Boven op zolder staan ook de stoe
len die ze kochten toen ze trouwden. Allemaal
goed en degelijke spul - dat doe je toch niet
weg! Er gaat niet alleen niets weg, integendeel,
er komen steeds nieuw spullekes bij. Zoon
Frank heeft er een mooie hobby in om rommel
markten af te struinen. Meer dan geregeld
brengt hij bijzondere dingen mee die hij aan pa
en ma schenkt en die weten er wel een plaatsje
voor. Door de oorspronkelijke inrichting, de
behaaglijke warmte van de gaskachels en al die
bijzondere voorwerpen hangt er een huislijke
sfeer, zó gezellig, gemoedelijk en gastvrij - niet
meer van deze tijd. Nee, 'bijna' niet meer van
deze tijd want bij Cia en Ad Nouwens is het de
way of life als we ons dit moderne Brabantse
gezegde mogen permitteren.
Buurten aan de keukentafel: een vaste stek voor Cia en Ad Nouwens. In de kast staan kopjes en
schoteltjes en glaswerk glimmend strak in de rij.
Achter het huis staan twee magnifieke, goed
verzorgde leilinden. Ze grenzen aan een afdak
type veranda - vergelijk de open aanbouw met
de veranda van café De Brouwer. In de tuin
houdt Ad Nouwens 'veugeltjes' en onder een
afdak staat een 'knèènekooi'. Tegen een schut
ting is een alleraardigst Mariakapelletje
gemaakt met een voor Moergestel historisch
Mariabeeldje. Het is eigendom geweest van
Jaoneke van Bommel, grootvader van Floris van
Bommel. Toen hij stierf en diens huis werd
leeggeruimd zou het op de stort zijn gegooid,
maar het werd gered en kwam in het bezit van
de moeder van Cia Nouwens. Bij het overlijden
van moeder kreeg zij het.
Kloosterstraat langsrijdt valt het exterieur en de
tuin meteen op omdat het er allemaal zo goed
onderhouden uitziet. Nou, zo is het binnen van
hetzelfde laken een pak. Dat is onder meer te
danken aan wat Ad Nouwens een 'hobby' van
zijn echtgenote noemt. Hij opent de deur van
een massief houten kast in de keuken. Daarin
staan keurig in het gelid kopjes met schoteltjes
en glimmend gewreven glazen. Gemiddeld elke
anderhalve maand gaat Cia Nouwens met een
doek over al dat spul en zet het nog eens extra
goed recht.
De gemeentewoning is met een formidabele
ruimte onderkelderd. "En hartstikke drèug",
zegt Ad Nouwens trots. Hij klopt het gelijk af
