Guus ontguust: niks fietsen, veel opruimen
1
rib
Hebt u ’n leuke of bijzondere foto
van Guus?
J-
T
S T
rTCJEP
a
I,
Daags na zijn glorieuze entree en gadegeslagen door naar schatting 10.000
toeschouwers was Guus Moonen alweer om 6.30 uur op het St. Jansplein
om het Fietsterras mee af te breken en alles op te ruimen. “Pas de
tweede dag voelde ik mijn lijf. Ik voelde me moe, een beetje loom”, aldus
de ‘man van 10.000 kilometer’. Een week na het voltooien van zijn
krachttoer blikt hij voor Moergestel Nieuws terug op wat zich sedert
dien heeft afgespeeld.
SÜT'
X.
PAGINA 9
’MOERGESTEL NIEUWS’ - WOENSDAG 18 JUNI 2008
Heel het huis van Guus Moonen staat nog vol materialen en souvenirs van de 10.000 kilometer die hem en Moergestel beroemd heeft gemaakt.
(DOOR PAUL SPAPENS)
De Trek-fietsen van Guus Moonen hebben niets geleden. Nu staan ze nog in de huiskamer. Ze gaan terug
naar de sponsor.
Hebt u de drie weken van de recordpoging van Guus ’n leuke, interessante,
komische, aangrijpende, bijzondere, uitzonderlijke of juist heel gewone,
maar wel mooie foto gemaakt, die alles te maken heeft met de 10.000 km-
race van Guus, dan vragen we u die naar ons redactie-adres te mailen:
buro76@planet.nl
Wel graag sturen in de oorspronkelijke grootte, dus niet verkleinen. Voor de mooiste
foto stellen we ’n leuk prijsje beschikbaar. (Door foto’s beschikbaar te stellen behou
den wij ons het recht voor om ze te gebruiken voor publicatie).
HUIS ALS OPSLAGPLAATS
Was het St. Jansplein in de tweede helft van de
maandagmiddag al weer aan kant, tegelijk werd
Niet dat hij dat overigens van plan is geweest
of dat daar aanleidingen toe zijn geweest. Het
is inderdaad zo dat Guus Moonen soms diep
heeft gezeten, waarbij hem dan vooral de slaap
parten speelde. In dat verband is het interes
sant om op te tekenen dat hij per 24 uur gemid
deld 2 tot 2,5 uur heeft geslapen. Dat gebeur
de thuis, wat een positieve bijdrage heeft gele
verd aan het totaal, aldus echtgenote Anny
Moonen. Ze schetst hoe bij die korte slaapjes
wel steeds het ochtendritueel van elk mens
hoorde, wat hem extra in staat stelde om er als
het ware weer in te komen. Gemiddeld zat hij
19 tot 20 uur per dag op de fiets. “Dat was
nodig om elke dag de 500 kilometer vol te
maken”, stelt Guus Moonen nuchter vast.
TOEKOMSTPLANNEN
Het ültrafietsen kan Guus Moonen niet laten.
Eind augustus gaat hij met een paar maten Le
Tour Ultime fietsen, non-stop de Tour de
France. De afstand van 4.200 kilometer vergt
6,5 dagen. Zij die ‘de man van 10.000 kilome
ter’ bezig hebben gezien, weten dat hij dit op
zijn sloffen doet. Voor volgend jaar denkt hij
eraan om de Race Across America nog een keer
te doen.
Dat zal de laatste keer kunnen zijn omdat de
Moergestelaar immers ook al 56 jaar is. Een
unieke kans dus om een bijzondere carrière
af te kunnen sluiten. Toch twijfelt Guus
Moonen. “Ik denk er ook aan om in plaats van
deze Race Across Amerikca in Moergestel
weer iets te doen. Het zal zeker niet hetzelf
de worden, maar na alles wat ik hier heb
meegemaakt laat het me niet los.”
WILLEN IS KUNNEN
Gezeten op de bank nemen Guus Moonen en
zijn echtgenote Anny zich voor om op alle
adressen langs de veelbesproken route een
bedankbrief in de bus te gaan stoppen. Het
is een voorbeeld van het perfectionisme waar
mee deze unieke fietsprestatie is georgani
seerd en de dankbaarheid die Guus Moonen
voelt en waarop hij steeds terugkomt. Als de
moeilijke momenten ter sprake komen, ver
wijst de ultracyclist naar de borden waarop
werd gerefereerd aan zijn eigen levensmot
to ‘willen is kunnen’. “Op zulke momenten
besef je dat je nooit kunnen stoppen.”
Dat begint met een verrassing. Sinds hij zijn
racefiets hoog boven zijn hoofd triomfantelijk
over de meet droeg, heeft Guus Moonen geen
meter meer gefietst. Terwijl in Moergestel ‘van
horen zeggen’ toch was te beluisteren dat hij de
eerste dag alweer 250 kilometer in de benen zou
hebben gehad. Anderen wisten met zekerheid
dat hij nauwelijks sliep. Het zijn verhalen die
ontstaan als iemand iets heeft gedaan dat niet
te bevatten is. “Tot op heden heb ik geen tijd
gehad om te fietsen en slapen doe ik goed, een
uur of zeven per nacht. Mijn slaapritme is gewij
zigd. Daardoor slaap ik niet méér, terwijl je dat
wel zou verwachten na het leveren van zo’n
inspanning.”
Guus Moonen doet zijn verhaal ontspannen
op de bank in de woonkamer van zijn woning
aan de Korenschuur in Moergestel. De bewo
ners van het wat verscholen liggend wijkje had
den ontzettend hun best gedaan om hun adhe
sie te betuigen met spandoeken en een ludiek
toilet zomaar langs de straat. Alles is keurig
opgeruimd. Alleen de tekst op het plaveisel
‘Go Guus’ zal er nog af moeten slijten. Het viel
op hoe snel alle bewoners langs het ‘Rondje
van Guus’ alles in de oude staat hadden terug
gebracht.
het huis van de familie Moonen opslagplaats.
“Maar toen”, begint Anny Moonen als het gaat
over wat daarna gebeurde. Veel van de gebruik
te materialen, zoals de massagetafel, zijn eigen
dom van de familie Moonen. Al die spullen
moesten ergens naar toe. Binnen de kortste
keren stonden woonkamer en garage nokkie vol.
Anny Moonen vertelt hoe beide ruimtes na
een dag of wat weer behoorlijk aan kant waren,
maar een paar dagen later staat er weer van
alles in de woonkamer en laat Anny een gara
ge zien waarin een mens zich nauwelijks kan
keren.
De buitenstaander ervaart op zo’n moment dat
het nog wel een paar weken kan duren voordat
Anny en Guus Moonen alles hebben opge
ruimd. De twee fietsen waarop Guus Moonen
VAKANTIEGEVOEL
Gevraagd naar hoe Guus Moonen de afgelopen
week heeft ervaren, maakt hij een vergelijking
met de thuiskomst na een vakantie. Iedereen
kan zich daar iets bij voorstellen. Het is een
gevoel van intense tevredenheid gekoppeld aan
een zekere weerstand om de draad weer op te
pakken. Het dagelijkse leven zoals dat de rest
van het jaar wordt geleefd, is onwennig.
“Omschakelen”, vat Guus Moonen kernachtig
samen. “Ik stapte in mijn auto en kwam er ach
ter dat ik bijna geen auto meer kon rijden.”
Tegelijk zorgden zijn vele fans er voor dat hij
in ieder geval de vorige week nog voortdurend
bezig was met wat hij heeft neergezet. Hij ver
telt hoe een paar vrouwen zijn woning pas
seerden en tegen elkaar zeiden: ‘Hier woont
hij.’ Hoe mensen spontaan met twee armen
in de luchten stonden te zwaaien toen hij
door het dorp reed. Hoe kinderen tekeningen
kwamen brengen. Kinderen; Guus Moonen
raakt niet uitgepraat over hoezeer hij van
hun spontane ondersteuning heeft genoten.
De drie basisscholen van Moergestel zijn
vorige week door de organisatie benaderd. Als
ze daar prijs op stellen, bezoekt hij de scho
len en brengt hij voor alle kinderen een
cadeautje mee in de vorm van een gesigneer
de foto.
GETEKEND GEZICHT
Terwijl hij al deze herinneringen monstert,
gaat Guus Moonen terug naar de zondagavond.
Tegen middernacht was hij thuis. De buren
hadden buiten op hem gewacht. Eerst maakte
hij een praatje met ze, dronk een glas frisdrank
en dook in bed om de volgende ochtend al weer
heel vroeg uit de veren te zijn. De verbazing
daarover pareert hij met de opmerking: “Van
fietsen word je niet moe.” Toch hebben de
10.000 kilometer hun sporen achtergelaten.
Guus Moonen heeft een getekend gezicht,
getaand alsof hij een zeilreis over de Oceaan
heeft gemaakt
“Ik ben vijf kilo afgevallen. De laatste week
verloor ik elke dag één kilo.” Andere effec
ten op zijn lijf en leden heeft de explosie van
kracht niet gehad, zegt hij, of het zou het eelt
op zijn handpalmen moeten zijn. Zijn vingers
en zijn polsen zijn gebruind tot waar de fiets-
handschoentjes hebben gezeten.
ANGST TE MOETEN STOPPEN
Regelmatig speelde bij hem door het hoofd de
angst dat er iets zou gebeuren waardoor hij zou
moeten stoppen. Zo heeft zich een keer een
valpartij voorgedaan van een fietser die met
hem meereed. “Ik kon hem ternauwernood
ontwijken”, schetst hij de precaire situatie die
voor zijn 10.000 km-race fataal had kunnen
zijn. De organisatie reageerde daar meteen op
door borden langs de weg te plaatsen waarop
wielrenners verplicht werd een helm te dragen.
Steeds weer roemt Guus Moonen de organisa
tie die hem al die tijd terzijde heeft gestaan en
die tot op het laatst betrokken is geweest. Als
finishing touch bijvoorbeeld is de hele route
nagereden om alle rommel op te ruimen, tot het
kleinste stukje aluminiumfolie.
Op de salontafel in huize Moonen ligt een
fotoboekje dat is samengesteld door Els en
Ad Marchand. Het echtpaar drukt er de eigen
ervaringen van de afgelopen drie weken mee
uit. Ze fietsten het ‘Rondje van Guus’ zo vaak
dat ze hem 120 keer zijn tegengekomen. Guus
Moonen koestert het fotoboekje als een klei
nood. Op diezelfde salontafel ligt een stapel
kranten en tijdschriften waarin aandacht is
besteed aan de unieke fietsprestatie en wat
die in Moergestel heeft losgemaakt.
Er ligt een stapel post (fanmail) die nog moet
worden afgewerkt. Tegen een muur staat de
lauwerkrans die Guus Moonen kreeg omge
hangen toen hij over de meet ging. Op de grond
staan tientallen boeketten. Op de bank ligt de
joekel van een pluche tijger die drie weken lang
heeft gewaakt over het Fietsterras.
zich de ‘man van 10.000 kilometer’ heeft
getoond, staan nu nog te pronken in de woon
kamer, maar deze gaan zeker terug naar de
sponsor. Een vluchtige blik leert dat de Trek-
fietsen er uitzien als nieuw. Geen schramme
tje is er op te zien. “Ze hebben niks geleden”,
stelt Guus Moonen vast, terwijl hij bijna lief
kozend naar dit fraaie fietsmateriaal kijkt.
V*
