RONDOM DE KERK
88
00 00
BESTE MARIA
KERSTNACHT
EEN WEG VERDER
VERSIERING
IN DE KERK
GEBED VAN DE OS EN
DE EZEL
PftROCWf
$1
PAGINA 9
MOERGESTEL NIEUWS’ - WOENSDAG 20 DECEMBER 2006
Moergestel, 8 december 2006
I.S.
Hij is mijn verder.
Herman Jozef
dus end
Lief kindje in de kribbe,
c
Met vriendelijke groet,
Theo te Wierik msc
pastor
Deze brief schrijf ik aan u op 8 december, de
dag waarop wij uw onbevlekte ontvangenis vie
ren. Vergeef me, Maria, maar de meeste
Moergestelnaren weten niet wat ze hier mee
aan moeten. Ik heb ze al wel eens verteld,
zeker tegen de jonge ouders, dat ze daar niet
te lang over moeten gaan nadenken. Dat men
alleen en vooral duidelijk wilde maken dat u
een bijzondere vrouw bent geweest hier op
aarde. Dat u niet hebt meegedaan met mensen
omlaag halen en veroordelen en...Nee, u was
ook een geweldige moeder voor Jezus. Hij had
alle trekken van u of mogen we dit zo niet zeg
gen?
Net als u was Hij iemand die om mensen gaf.
Zeker om diegenen die klein en kwetsbaar
waren. U was en bent niet anders.
Het water stroomt verder
door rotsige bodem
door drassige grond,
totdat 't eens aankomt in de oneindige zee.
Een plant klimt omhoog
soms langs een dode muur
vindt zijn weg naar het licht.
Een mens gaat zijn weg,
soms lijkt er geen verder,
maar dan is er zomaar een herder
die zegt: Ik ga mee,
ik luister naar je weemoed
om het verloren gisteren.
Ik zie de doffe glans in je ogen
en neem je bij de hand
en trek je mee
die nieuwe tijd tegemoet:
ik richt je ogen op een ster in de verte.
Er kwam eens een Herder
die zei: Zie niet om,
een nieuw begin voor ieder op aarde.
En mensen: Hun hart ging weer open,
wie neerlag kon lopen,
wie blind was weer zien.
Nog vür er meensen kwamen bij het kerstge
beuren
waren daor de dieren in hun bonte kleuren.
Ze hebben zeker óók hun verhaolen.
Ik zal het namens hun voor jullie vertaolen.
D’n os en d'n ezel dan mar vurop.
Die lagen te slaopen in 'n hil aauw schop.
D’n ezel ha nog net mee 't kaf staon klooien
umdat d'n baos nie was wiste strooien.
Jè, zin den os, en des nie zo mooi,
want ik lust nog wel 'n haffel hooi.
Aanders heb ik niks om aon te stérken
en mijn maog vuult aon as dè van 't vèrreke.
We worren vergeten vandaog, ben ik bang
en de naacht is nog vergimmes lang.
Mar ik zu er toch niks van verschieten
als wij er vandaag voort over zun schieten.
Nog steeds weer die herder,
die komt en die zegt:
Ik ken jou bij name,
ik trek met je mee.
Geen weg die te stijl is,
geen pad dat te zwaar is,
als ik aan je kant loop.
Ik wijs je de weg naar het licht
en naar de eindeloosheid van de zee.
Loeit niet zo, zin d’n ezel. Daor komt iemand
aon!
En allebei zen ze alvast opgestaon.
In 't schop kwaam unnen meens en 'n vrouwke,
en ze zinnen:
We kunnen nergens aanders mir binnen.
naverteld door Harrie Scholtze
(verteld tijdens de kersttocht van het vorig jaar
in Udenhout)
Die twee die wilden daor dus blèèven slaopen!
De ezel en de os stonden mekare aon te gao-
pen.
De os zin zachtjes: Hiette géi ze dan mar wel
kom.
Dè kan ik nie doen, zin d’n ezel, want ik ben wel
stom!
Zoiets verwochten ze nie van mén,
en ik weet toch ok nie wie dè zèn.
Ik zal wel een paor kere balken: ia! ia!
O kik, zin 't vrouwke, en ik ben Maria.
En toen noemde ok Jozef zunnen naom.
Dè was dieje timmerman die daor binnen
kwaam.
As hij hier wet wil timmeren, zin d’n os, des lang
niet zo gek,
dan liggen wij voortaon aated uit de trek.
De schaopen, die daor liepen, verwochtten
kaoi weer
en won dus ok op 't schop aon, deze keer.
De herders han hiervan ginnen weet:
die schaop waren ‘r uitgenèèid, zo gezeed.
De schaopshond dreef ze ’t stèlleke binnen,
wesse dan ok hil gewillig dinnen.
Ze zagen het wel: hier was iets vrimds aon de
haand.
Alle dieren in vredige aanbidding aon Zijn voe
ten neer;
ze brachten hun groet aon 't Kiendje, hun
Schepper en Heer.
De veugeltjes verschoten ervan daorboven in
de nol
en vielen van verwondering bekant van d’re
stok.
Ze begossen te zingen, te fluiten, al wet haolen
kos.
D'n ezel die balkte en wè loeide d'n os!
De schaopen begosse op z’n hardst te blèèten,
de bokken net zo goed as de gèèten.
't Spande me daor toch in dè schop!
Ze han allemol d'r haor stèèl op d’re kop.
En de hond sloeg ok al zo aon,
't was mee de rust ineens gedaon!
Mer 't klonk as muziek in de oren
en zo is het urste meerstemmig kerstlied gebo
ren.
En toen wier ’t hil stil. D’r waar niks mir te heu-
ren.
Ze keken nor 't Kiendje, 'n Goddelijk gebeuren.
De kemeel knielde buiten en wochtte mee
geduld;
hij ha nog wè eten en drinken in z'nen bult.
maar ze wilden gaon rusten en gin trammel-
aant.
D’n os hee nog 's hil diep gezucht
en bracht daormee in 't stèlleke wè wèrreme
lucht.
En ineens waar alles wakker, midden in de
naacht!
Schreuwde daor 'n kiendje, zo lief en zo
zaacht?
Jozef had de stailantèèrn een bietje aonge-
mokt,
mer de petrollium waar al bekant opgerokt.
Gelukkig kwaam er wè licht van de sterre
en de maon scheen ok al een bietje van verre.
En daor verschenen engelen, mee ’n lint of zo,
gebogen;
ze zongen wèt er op stond: Eer aan God in den
hoge!
contacten en is de samenwerking met de werk
groep Kerkhofonderhoud heel goed. Zij zorgen
vaak voor extra groen en ook b.v. voor het
groen van de Adventskrans. En opnieuw
mogen we dit jaar weer rekenen op de
Taxusboompjes van Martien van de Wiel, een
zoon van onze oud-koster van de Wiel. Naast
hem, mogen wij ook van andere mensen wel
(Uit: G. Danneels, Een jaarkrans van gebeden,
Aartsbisdom Mechelen-Brussel, 2005)
Wij horen echt thuis bij U.
Spreken kunnen we niet.
Aanbidden evenmin.
De mensen hadden geen ongelijk
toen ze ons eeuwen na die nacht in Betlehem
bij U hebben gezet.
We kunnen alleen onszelf zijn,
gewoon os en ezel:
ademen en verwarmen.
We blijven bescheiden, pretentieloos,
we zijn uw schepselen,
we doen wat Gij ons hebt gevraagd:
os zijn en ezel,
en dat stemt ons dankbaar en blij.
Een mens gaat zijn weg,
soms lijkt er geen verder
Dan toch
Maar toen kwaamen de meensen
van het fist.
Mar de dieren, die zen ‘r het dichtste bè gewist.
Nog steeds brengen ze geluiden vort in hun
éigen taol
en wensen zo vredige kerstmis vur ons allema-
ol.
Konden wij voor mekare, as de dieren, vriende
lijk zen en wèrrem.
mar dè zal moeilijk gaon, wij zen mar meensen
....Ochèrmü
U zult het mij niet kwalijk nemen wanneer ik ook DE DIEREN-
Nog een paar dagen en we vieren het feest van
Kerstmis. Ongetwijfeld zal de kerk ook dan
weer extra vol zijn met parochianen en ook met
mensen van buiten onze parochie. En iedereen
die de kerk inkomt hoopt en verwacht dat er
niet alleen goede en mooi verzorgde vieringen
zullen zijn - ook de kerk zelf moet mooi en
goed versierd zijn. Maar zoiets gaat niet van
zelf. Ook dit jaar is de werkgroep
Kerkversiering al vroeg in november bij elkaar
geweest om te overleggen en te bedenken hoe
dit jaar de kerk versierd zou kunnen worden.
Met elkaar worden dan ideeën uitgewisseld en
samen wordt er een plan gemaakt “Het budget
is beperkt", zegt Jeanne van Roessel, lid van
de werkgroep “en dan is het telkens weer een
uitdaging om te kijken of het lukt daarmee rond
te komen. Maar gelukkig hebben we goede
Redactie: Ton van Elsdingen
Vv Hans Festen
Jo van Os
Ja Ireen Stieger
jl Ad Wolfs
Kindje in de kribbe,
die deemoed hebt Gij ook:
gewoon een kind van mensen.
Het verwondert ons echt niet
dat men ons bij U in de stal heeft gezet.
Voor een keer hebben de mensen
heel juist gezien.
Jozef noem. Hij wordt bij ons zo weinig
genoemd maar hij zal toch een geweldige
vader voor Jezus geweest zijnl
Samen, het kan gewoon niet anders, heeft u
beiden aan de opvoeding van Jezus gewerkt.
U heeft Hem geleerd respect te hebben voor
ieder ander ongeacht kleur, afkomst, gods
dienst. U heeft Hem ook geleerd dat God trouw
is en barmhartig.
Maria, wij mensen anno 2006, we willen wel
graag in zijn geest verder gaan, maar we bren
gen er nog niet veel van terecht. Ik wil u vragen
en ook Jozef om een beetje geduld met ons te
hebben. Misschien kunt u samen een goed
woordje doen daar boven. Vraag dat we een
beetje extra kracht krijgen om door te gaan in
de geest van Jezus. Zijn geboorte gaan we
weer vieren. Dat het een mooi, fijn maar vooral
ook zinvol feest mag
worden. Dat vragen
wij u, Maria.
Doe ze daar in de
hemel allemaal de
groeten van ons hier.
We zullen u niet verge
ten.
eens materiaal gebruiken. Als we erom vragen
en de mensen weten dat het voor de kerk is
zeggen ze eigenlijk nooit nee, maar het is altijd
een hele kunst om het weer goed voor elkaar te
krijgen”, aldus Jeanne. Waar de werkgroep
sinds kort ook rekening mee moet houden zijn
de strenge voorschriften van de Brandweer.
“Zo mogen we b.v. niet te veel kerstbomen in
de kerk zetten. Dat is wel jammer want voor ons
gevoel horen kerstbomen nu eenmaal bij
Kerstmis en de kerstversiering, maar we moe
ten ons aan de regels houden en dus gaan we
op zoek naar een alternatief”, aldus Jeanne.
“En stiekem kruipt er natuurlijk heel wat tijd in
en bovendien kan het uitvoerende werk pas op
het laatste moment worden gedaan. Een druk
ke tijd maar omdat je het met elkaar doet ook
een leuke tijd”. Goed dat er zulke vrijwilligers
zijn!
Maria en Jozef gingen ok liggen, ze waren vort
muug
en dan zien we wel wijer, merrege vruug.
't Ging allemol slaopen mee dezelfde
gedaacht:
dees wordt beslist ginne stille naacht.
Ze han unnen licht slaop, ze ès dè hiet,
umdè niemand van ongedurighed de slaop wir
viet.
www.parochiemoergestel.nl
www.kerk-in-oisterwijk.nl
