Eerste AED dankzij
sponsorbedrag Draaiboompje
24-uurs Fietsbinnenbandenservice
bij Schepens
Beter een laat dan geen bericht.
"Alle vrouwen in de wereld baas over
hun lichaam: daar kun jij bij helpen."
PAGINA 23
to
Dion Schepens toont met trots de nieuwe fietsbinnenbandenautomaat.
Een paar jaar later kwam ik die voetbalschoenen
doos opnieuw tegen, deze keer terwijl ik de kamer
van mijn vader in het verzorgingstehuis aan het
leegruimen was. Op de hoeken was hij nog die
per ingescheurd, de bidprentjes en knipsels aan
de randen morsig en beduimeld door veelvuldig
lezen. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om
hem weg te gooien omdat ik wist wat ie voor mijn
vader betekend had. Aan het eind van de avond
wake, toen alle andere bezoekers waren vertrok
ken en net voordat het deksel op de kist zou wor
den vastgemaakt, zette ik de doos aan het voe
teneind. Dat was volgens mij de enige plek waar
hij werkelijk thuis hoorde.
De volgende dag was het grauw en regenachtig.
Er stond een gure zuidoostenwind. Ik kan me goed
vergissen, maar volgens mij waaide de rook die
na de plechtigheid uit de schoorsteen van het cre
matorium kwam in de richting van Nederland. Snel
reed ik naar huis om me te warmen bij de kachel.
MYLIFE MY CHOKE
www.mybody.nl
Nieuw in Oisterwijk en één van de eerste in
Nederland is de fietsbinnenbandenautomaat die
sinds half november bij Schepens Tweewielers
aan de muur hangt. U kent het wel, het pro
bleem dat u ’s avonds of in het weekend tot de
ontdekking komt dat uw fietsband lek is en de
winkels gesloten. Het gat is te groot om nog te
repareren en er is maar één oplossing: een nieu
we binnenband. Dit probleem werd door fiets
bandenfabrikant Schwalbe erkend en deze heeft
dan ook een fietsbinnenbandenautomaat ont
wikkeld. Schepens Tweewielers in Oisterwijk
zag dit verhaal wel zitten en is er dan ook
meteen mee in gesprongen. “Service en kwa
liteit staat bij ons hoog in het vaandel en dit is
Iederjaar organiserende voormaligeDJ’svan
Partyboerderij ‘t Draaiboompje een discoavond
waarvan de opbrengst aan een goed doel wordt
geschonken. Twee jaar geleden heeft EHBO ver.
St. Christoffel het sponsorbedrag ontvangen.
Mede daardoor hebben wij ons le AED
(Automatische Externe Defibrillator) apparaat
kunnen aanschaffen, welke nu ingezet wordt
ten bate van de gehele gemeenschap. Door
omstandigheden hebben wij pas recent een
16 tal leden kunnen opleiden om deze AED te
kunnen bedienen. Onze AED staat ter beschik
king bij: Toon Fonken, Prinses Irenestraat 4,
513 3187.
Naast onze eigen AED zijn er momenteel nog
twee andere locaties waar een AED apparaat
metje vol verwachting, terwijl hij mij hoopvol
aankeek. In het diepst van mijn hart vond ik dat
geen prettig idee, onder de gegeven omstandig
heden was ik echter niet in staat om hem dat ple
zier te weigeren. Ze pasten hem als gegoten. Ik
geloof dat we zelfs nog even een balletje hebben
getrapt op de lange, rode loper in de smalle hal,
met de voordeur en WC-deur als doel. Daarna
gingen ze weer tussen het vloeipapier terug in
de doos. Buiten was het grauwe miezerweer
onmerkbaar vloeiend overgelopen in scheme
ring, die langzaam tot in de huiskamer doorsij
pelde. Het liep inmiddels tegen etenstijd. In een
gecombineerde aanval van overmoed en mede
lijden vroeg ik aan mijn moeder of Arie bij ons
mocht blijven eten. Daar had ze geen enkel
bezwaar tegen, er was brood en beleg genoeg
in huis. Mijn ouders aten in de huiskamer bij de
radio met het wereldnieuws en de sportuitslagen.
Wij tweeën zaten aan de keukentafel, met de
tussendeur dicht. Arie at inderdaad of z’n leven
ervan afhing, alsof hij in weken niets te eten had
gekregen. Hij nam het ervan en verslond zonder
problemen wel een stuk of acht, dikbelegde boter
hammen. Ik zeiniets en liet hem maar begaan.
Of hij nu werkelijk zo’n geweldige hon
ger had of alleen maar deed om
op die manier zo lang mogelijk
tijd te kunnen rekken, ik vond
het allemaal prima, omdat ik
me dan tenminste niet ver
veelde. Nadat hij klaar was A
en volgens hem geen boe
of bah meer kon zeggen
gingen we spelletjes doen.
Tegen een uur of acht kwam
mijn moeder de keuken binnen
met de mededeling dat het zo
onderhand tijd was voor Arie om naar
huis te gaan. Aangemoedigd door mijn vori
ge succes vroeg ik mijn moeder of Arie mocht
blijven logeren. Dat was volgens haar helaas niet
meer mogelijk, het was te kort dag om op dat
moment nog een logeerbed te moeten maken en
trouwens, Arie had ook geen spullen bijHij moest
het maar een keer tegoed houden, misschien bin
nenkort in de Kerstvakantie. Daar legden we ons
allebei bij neer. Hij bedankte mijn moeder en mij
uitbundig uit de grond van zijn hart en zei dat het
lang geleden was dat hij zo’n fijne dag had gehad.
Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen, keek ons
allebei een beetje verbaasd aan en zei dat het geen
enkele moeite was geweest, dat hij gerust nog
eens mocht komen spelen. Bij het verlaten van
de huiskamer zag hij het boek van de Hardy’s op
het dressoir liggen, dat ik ook met Sinterklaas had
gekregen. Hij bekeek de voorkant aandachtig en
vroeg of hij het mocht lenen. Aangezien ik er toch
nog niet in begonnen was, stemde ik erin toe.
De volgende dag vroeg mijn moeder wat voor bij
zonders we gisteren allemaal gedaan hadden.
”Oh...niks’, zei ik zo onverschillig mogelijk,
’’gewoon wat spelletjes en zitten kletsen over van
alles en nog wat”. De eerste nachten na die
schokkende openbaring sliep ik erg onrustig en
had zelfs een paar nachtmerries. Ik vond het
echter te gruwelijk om erover te praten toen mijn
ouders vroegen wat er nu eigenlijk aan de hand
was. Waarschijnlijk hadden ze mij toch niet geloofd
als ik hen de waarheid had verteld.
Daarna heb ik Arie nauwelijks nog gezien, mis
schien een keer of wat van op afstand, in elk geval
nooit meer gesproken, waarschijnlijk omdat hij
zo vaak voor onderzoek naar het ziekenhuis
moest. Net voor Kerstmis heb ik nog de stoute
schoenen aangetrokken en bij”het spookhuis”
aangebeld. Ik wilde mijn boek van de Hardy’s
terug hebben om zelf te lezen en eventueel iets
af te spreken voor de Kerstvakantie. Een vrouw,
van wie ik aannam dat het zijn moeder was, deed
open en vertelde dat hij ziek was en in bed lag
te slapen. Ze zou de boodschap doorgeven en
zodra hij beter was zou hij het boek wel komen
terugbrengen.
Het eerstvolgende wat ik over hem vernam kwam
uit de mond van mijn moeder. Twee dagen na
Kerstmis wist ze mij te melden dat ze op straat
gehoord had dat”die jongen die een week of drie
geleden bij ons had gespeeld” net als zijn twee
oudere broers vrij plotseling was overleden. De
schok die deze mededeling bij mij teweeg bracht
maakte een waterval aan emoties los. Meegesleurd
door die emoties vatte ik de moed op en lucht
te mijn hart tegen mijn moeder over wat Arie die
voor ons weer net dat beetje extra” aldus Dion
Schepens, eigenaar van Schepens Tweewielers.
Nu kan men dag en nacht bij ons te recht voor
de meest gangbare binnenbandmaten.
Ook voor een reparatiesetje kunt u een beroep
op deze automaat doen, dus nooit meer dat
getob met uitgedroogde en verouderde solu
tie en bandenpleisters of van “waar heb ik die
bandenlichters gelaten?”
Kortom, dit is weer een aanwinst voor
Oisterwijk en omstreken. Voor meer informa
tie kunt u natuurlijk terecht bij Schepens
Tweewielers, Kerkstraat 21, Oisterwijk, tel. 521
7326.
aanwezig is, nl. Huize Stanislaus en Sport- en
Gezondheidscentrum Physique. Op initiatief
van de Gemeente Oisterwijk en het TweeSteden
Ziekenhuis komt er binnen afzienbare tijd een
vierde AED apparaat.
Op onze website, www.ehbomoergestel.nl zult
u ter zijner tijd alles vermeldt zien staan.
Bij deze willen wij alsnog Partyboerderij ‘t
Draaiboompje en met name directeur Jan
Rijnen en bedrijfsleider Ben van Esch harte
lijk dank zeggen voor het ontvangen sponsor
bedrag.
Als laatste nog een bericht voor al onze leden:
de geplande oefenavond op 21 december is ver
vallen.
Bestuur EHBO ver. St. Christoffel
’MOERGESTEL NIEUWS’ - WOENSDAG 20 DECEMBER 2006
bewuste middag verteld had. Ik weet niet wat mijn
moeder vervolgens met die informatie heeft
gedaan, feit was wel dat in het begin van het daar
opvolgende jaar twee plaatselijke en zelfs een lan
delijk dagblad ruimschoots aandacht besteed
den aan het mysterieuze overlijden van drie broers
in een tijdsbestek van amper vier- eneenhalve
maand. Er volgden diverse onderzoeken, waar
bij zelfs een academisch laboratorium en een
patholoog-anatoom werden ingeschakeld.
Vergiftiging kon echter niet worden aangetoond
of bewezen en het onderzoek raakte op dood
spoor. De werkelijke doodsoorzaak kon niet wor
den achterhaald en daarmee werd de zaak geslo
ten. Na verloop van tijd werd het dossier vernie
tigd. Het boek van de Hardy's heb ik nooit meer
terug gezien.
Maandenlang ben ik nog elke week naar hun
graven op het buurtkerkhof gaan kijken en telkens
weer was ik diep onder de indruk van dat rijtje
van drie langs elkaar staande, eenvoudige graf
stenen van grijs en kil graniet, terwijl de herin
nering aan die zondagmiddag met Arie nog heel
levendig door mijn hoofd spookte. Op dat moment
wist ik me echter totaal geen raad met dat
gene waarmee ik geconfronteerd was.
Jaren later, vanuit Nieuw-Zeeland
op vakantie in Nederland, heb
ik dat kerkhof nog eens
bezocht, maar hun graven
waren allang geruimd. Er
was natuurlijk niemand
meer te vinden geweest
die voor de grafrechten en
P het onderhoud wilde
opdraaien. Het enige wat er
nu nog aan herinnert zijn die
bidprentjes en een paar vergeel
de krantenknipsels. En die gaan met
me mee naar de laatste halte”.
GIRO 254
Een initiatief van World Population Foundation (WPF)
Kathalijne Buitenweg, GroenLinks-Europarlementariër
