Onvergetelijke Kerstnacht Jaarlijkse Statiedag Gilde St. Catharina Bedevaarten naar Lourdes De Overheid van Gilde St. Catharina Moergestel Afsluitend werd er nog een onderlinge schiet wedstrijd georganiseerd, waarna iedereen na een geslaagde Statiedag huiswaarts keerde. Wij willen alle jubilarissen nogmaals van harte feliciteren met hun langdurig lidmaatschap. Op zaterdag 27 november jl. heeft Gilde St. Catharina haar jaarlijkse Statiedag gevierd. Volgens traditie werd er om 10.00 uur een Heilige Mis opgedragen door Pastor Theo te Wierik. Voor hem was het de eerste keer dat hij voorging in een Gildemis. Hij vond dit een hele eer en hij genoot van de gastvrijheid en het gezellig samenzijn met onze gildebroeders en -zusters. Na de Heilige Mis zijn wij teruggekeerd naar ons onderkomen aan de Heuvelstraat waar ons gereikt aan de gildezusters Mietje Wolfs, Ria Bruurs en Marianne van Bijsterveldt, voor het vele werk wat zij verricht hebben voor de tot standkoming van deze dag. INFORMATIE BIJEENKOMST U wordt van harte uitgenodigd, samen met vrienden, kennissen en familie voor een infor matiebijeenkomst. U kunt dan alles te weten komen over de reizen en er worden dia’s ver toond over het leven van Bernadette, het ver loop van de reizen en over Lourdes zelf. Deze bijeenkomst wordt gehouden op woendag 19 januari 2005 in de zaal van de Levenskerk in de Le Sage ten Broekstraat te Oisterwijk. Aanvang 19.30 uur. Wilt U zich opgeven bij: Joke Hoekman, Olmen pad 13, 5061 BJ Oisterwijk. tel. 521 6701. We weten dan op hoeveel mensen we kunnen rekenen. Tevens kunt U bij Joke inlichtingen krijgen en een brochure aanvragen met in schrijfformulier. Graag tot ziens op 19 januari a.s. De Limburgse Bedevaarten organiseert ook in 2005 weer bus- vlieg- en een treinreizen naar Lourdes. De vrijwilligers staan dan weer klaar om met veel inzet en plezier bedevaarten van goede kwaliteit voor de pelgrims te verzorgen. Programma: Busreizen in juni en september (van 22 tot 30 september 2005 (bij voldoende belangstelling vertrek vanuit Oisterwijk). Treinreizen in juni en september 2005 Vliegreizen in mei, juni en sèptember 2005 vanaf vliegveld Eindhoven. In Lourdes krijgt U een programma aangebo den, waar U geheel vrijblijvend aan deel kunt nemen. Alle reizen worden begeleid door een ervaren reisleider. een overheerlijke ouderwetse Brabantse koffie tafel stond te wachten. Deze Statiedag kreeg nog een bijzonder tintje door het grote aantal jubilarissen. Het is in het bestaan van ons Gilde nog nooit voorgekomen dat men 18 jubilarissen heeft gehuldigd, die alle maal 25 jaar of langer lid zijn van ons Gilde. Elke jubilaris kreeg een speldje opgespeld, uit beeldend St. Catharina, door de Heer van de Moergestelse Gilden, Burgemeester Y. Kort- mann. Na de huldiging van de jubilarissen werd er door onze Hoofdman nog drie boeketjes bloemen uit- - y- i a ’DE GÈSSELSE’ - WOENSDAG 22 DECEMBER 2004 PAGINA 21 Kaarslicht onthult een kleine, lage ruimte, bestaande uit grove blokken bruingrijs natuursteen. De eerste indruk is die van een ondiepe kelder zonder ven sters. De ruimte is echter niet als opslagplaats in gebruik, want buiten een langwerpige, arduinen tafel die in de breedte is geplaatst met aan weerszij den een eenvoudige houten stoel en een metal en kastje dat aan de achterwand hangt, is de ruimte verder kaal en leeg. De schim heeft nu de onvaste en rimpelige vorm van een oude man aangenomen die naar het kastje loopt en het met een sleutel opent Op de bodem van het kastje ligt een bruin wit stapeltje, wat nadat hij zich naar het licht heeft omgedraaid, een keurig opgevouwen laken blijkt te zijn. Plechtig legt hij het op de palmen van zijn uit gestoken handen en loopt ermee naar de tafel. Hij pakt het laken met beide handen bij de zoom vast, slaat het open en spreidt het zorgvuldig uit, alle onevenheden gladstrijkend. Het lijkt alsof er een smoezelig, roodbont koeienvel op tafel ligt Loopt terug naar het kastje en pakt er twee borden, bestek, twee wijnglazen en een stapeltje papier uit Verdeelt het serviesgoed vrijwel symmetrisch over de tafel, het stapeltje papier blijkt een aan tal foto’s en brieven te zijn die hij naast het dichtst bijzijnde bord legt Loopt nog een keer terug en neemt van een haak een kleerhanger, waaraan een bruinwitte, gewatteerde jas hangt met een \yergelijkbaar vlekkenpatroon als het laken op Silhouet van een mens staat voor het hek van een ondergesneeuwd weiland dat deel uitmaakt van een uitgestrekt golvend heuvellandschap, onder broken door donkere, dichtbegroeide percelen met dennenbomen. De laatste flarden van nevelsluiers trekken weg in oostelijke richting, in het westen laait de einder op ijo een baaierd van paarsoran- je vegen. Hier en daar zijn al een paar zwakke vonken op het donkerend uitspansel zichtbaar. Het hek gaat open en de schim beweegt zich moei zaam in de richting van een bouwsel, gemaakt van halve boomstammen, dat nog net niet onzichtbaar is gemaakt door de zich snel uitbreidende inktvlek van het aangrenzend bosperceel. Bij het gebouw tje aangekomen, valt in de linkerhoek onder de overkapping een koe te onderscheiden die op haar gemak in het hooi ligt te herkauwen. In de rechterhoek staat een pony te plukken aan het hooi dat uit een aan de wand bevestigde korf steekt De schim stampt de aangekoekte sneeuw van z'n schoenen, doet een greep in de jaszak en loopt met uitgestoken hand naar het midden van de achterwand. De hand zoekt even en maakt dan een draaiende beweging. Een deel van de achter wand zwaait open en de schim stapt zonder aarzelen het zwarte gat binnen dat hierdoor is ontstaan. Vervolgens sluit de wand zich weer tot een aaneengesloten geheel. Op de plaats waar zich zo ongeveer het sleutelgat zou moeten bevinden, verschijnt plotseling een fel lichtpuntje, alsof zich ook daar een fonkelend sterretje door het firma ment heeft geboord. Hij staat op, ruimt de tafel af, doet het kastje op slot en gaat naar buiten. De pony en de roodbonte koe verkeren nog in diepe rust Hij sluit de deur, de flonkering in het sleutelgat is gedoofd. Nog even blijft hij onder de overkapping van de stal staan en kijkt naar het oosten in de richting van het ont wakend licht Het is onbewolkt, de sterren doven langzaam en zullen weldra vervangen worden door de priemende zonnestralen van een hartver warmende vorstdag. Geert Smolders Hè, hè, eindelijk ben je d’r weer, ouwe makker, wat heeft het toch weer lang geduurd, ondanks dat elk jaar sneller voorbij lijkt te vliegen lijkt het pas als de dag van gisteren dat ik je voor het eerst ont moette en dat terwijl amper twee weken geleden de zestigjarige herdenking is geweest en ik dus ook al weer bijna 55 jaar geleden vanuitAmerika hier naar deze aangrijpende en dierbare Ardennen ben geëmigreerd, de weersomstandigheden zijn momenteel haast identiek aan die, van laat ik maar zeggen, onze Kerstnacht, hier, vooruit neem een flinke slok van die Eiswein, die komt van een wijn goed dat in de buurt van je geboortehuis ligt man, man, man, dat was me wat ik wist niet wat me overkwam, totaal ontredderd van de over haaste terugtocht was ik op de bodem van deze ondiepe schuttersput aan de rand van dit bos en weiland gaan liggen, met alleen een harde korst oud brood in m'n holle maag probeerde ik me te vullen en te warmen met herinneringen aan de Kerstfeesten thuis, daarbij geholpen door de twinke lende sterren die als flakkerende kaarsjes de zwarte nachthemel verlichtten omdat die hard nekkige mist na anderhalve week eindelijk optrok, de comateuze cocktail van uitputting, slaapge- brek en honger, vermengd met die troostende gedachten moeten me in een diepe slaap gewiegd hebben, slaapdronken dacht ik even een paar dagen onafgebroken geslapen te hebben en als kind te zijn gewekt voor het hoogtepunt van Onafhankelijk-heidsdag, de hemel was hel ver licht door een ontwrichte regenboog van lichtko- gels, van jullie die wanhopig onze posities tracht ten te ontdekken en wij die in onze machteloosheid weinig anders konden doen als om artilleriesteun smeken, jongen, jongen, wat ging je toch te keer, je geschreeuw kwam haast boven de herrie van de tanks en het artillerievuur uit, in eerste instantie had ik helemaal niet in de gaten dat je met je keel boven op mijn in de aanslag staande geweer terecht was gekomen, stom toeval was het, maar ja, mijn schuttersputje was nauwelijks als zodanig herkenbaar, je moet het gevoel hebben gehad dat je in een zwart gat sprong, ik was net zo verbijs terd als jij toen ik die afgrijselijke wanhoop in je uitpuilende ogen zag, ik werd uit m'n diepe slaap gewekt door je oorverdovende gekrijs als van een Stuka, de kolossale ademwolken uit je wijd openge sperde neusgaten en mondje leek warempel het paard op "The Nightmare" van Füssli wel, pure pech was het dat m'n bajonet op de zenuwen van je halswervels drukte, het enige wat ik er op dat moment aan kon doen en wilde was jou van de overduidelijke pijn verlossen en mijzelf van het gegil zo vlak bij mijn oor, ik kon ook geen kant op, omdat tafel. Hij drukt de jas als een kostbaar kleinood tegen zijn borst en aangezicht als betrof het een relikwie van een heilige. Hangt de jas vervolgens over de rug van de dichtstbijzijnde stoel, klopt een paar keer enthousiast op één van de schou ders en onderwijl naar de andere kant van de tafel en de stoel lopend, begint hij te praten: jij boven op me was gevallen en jouw bajonet mijn arm had doorboord, hospiks en verbandmiddelen waren in geen velden of wegen te bekennen, ik was blij dat ik onderweg een geweer en een paar patronen had gevonden, anders hadden we jullie met onze blote handen moeten proberen tegen te houden, je gegil maakte plaats voor tranen en met de tranen kwamen de woorden, 'onstuitbaar als een rivier die traag richting zee stroomt voelde je de behoefte om aan mij, een wildvreemde nota bene en een vijand zelfs, je levensverhaal te vertellen, de armoede en wanhoop van de crisis jaren gevolgd door de verleidelijke hoop en glorie van een nieuw ideaal, die mooie beloften die je als een insect naar het leger hadden gelokt, je gruwelijke ervaringen aan het Oostfront, de onder dwang van bevel begane misdaden die je aan mij opbiechtte als was ik je beste kameraad en wapen broeder en waar je ook in de brieven aan je vrouw en kinderen met geen woord over gerept hebt, uit schaamte, het verlangen om te deserteren en het afzien ervan uit angst voor represaillemaatrege len tegen je familie aan het thuisfront, die tranen, waar geen eind aan leek te komen en ik die niets in de gaten had, helemaal overdonderd door deze onverwachte situatie, ik kwam net van school en had me aangemeld door de belofte dat de eind overwinning nog slechts een kwestie van één genadestoot was, dat we met Kerst weer thuis zouden zijn, ik kreeg de kans nog wat van de wereld en het Europa van mijn voorouders te zien, te profi teren van de talloze bevrijdingsfeesten bruisend van champagne en gewillige meisjes, daar was echter bitter weinig van te merken in deze armoedi ge en dunbevolkte streek waar we gelegerd waren totdat jullie ons onder de voet liepen en op de vlucht joegen, ik heb niet eens de kans gekregen om één schot te lossen, jij bent de enige, de eerste en tevens laatste vijand die ik te zien heb gekregen, gelukkig vond ik in een vernield huis een wit laken dat als camouflage diende in dat bevroren sneeuwland schap maar nauwelijks soelaas bood tegen die dikke nevel van ijswater, totdat jij tegen m'n lijf liep en m'n leven ondersteboven gooide, doordat je bovenop me lag heb ik die barre vriesnacht kun nen doorstaan in tegenstelling tot vele van onze kameraden die niet bezweken zijn aan hun ver wondingen maar aan onderkoeling, kijk, hier ligt het weer op tafel, kijk eens wat een grillig vlekken patroon ons bloed gemaakt heeft, het is sindsdien nog nooit uitgewassen, het wordt elk jaar ver mengd en uitgebreid met de vlekken van de heil dronken op onze bloedbroederschap, vooruit, drink je glas leeg, dan kan ik nog een keer bijschenken, neem het er maar goed van want je moet er nog een aantal jaartjes tegen, zo snel laat ik je immers nog niet los, net zo als jij me niet meer wilde losla ten toen de hospiks de volgende ochtend ein delijk kwamen opdagen, ik dacht dat je in slaap was gevallen toen je je levensverhaal in m'n oor had gefluisterd, zoveel vredigheid en fysieke warmte straalde je op dat moment uit dat ik weer in slaap moet zijn gevallen, jezus nog aan toe, je bot ten kraakten als vallende bomen toen ze je armen naar achteren bogen om jou van me af te halen en pas toen drong het tot me door dat het niet je tranen waren geweest die onafgebroken had den gevloeid maar je bloed dat langzaam maar onstuitbaar uit je hals was weggesijpeld en opge zogen door de kleren die we droegen, het moet die braam op de punt van die onderweg opgeraapte bajonet zijn geweest die je slagader had opengeschampt en ondanks de ijzige kou niet stelpen wilde, het is maar goed dat ik toen meteen je camouflagejas heb uitgetrokken waardoor al je paperassen bewaard bleven en ik contact kon zoeken met je familie, tijdens mijn verblijf in het hospitaal heeft ie voortdurend op de rug van de stoel naast m'n bed gehangen en gebruikte ik 'm als ochtendjas, op de ziekenzaal hadden ze me tot "de roodbonte" gedoopt en tegen de tijd dat ik hersteld was, was de oorlog voorbij, maar je hebt me nooit meer losgelaten, overal en altijd als m'n schaduw gevolgd, je werd in die ene nacht niet alleen een bloedbroeder, ik kreeg er een onafscheidelijke tweelingbroer bij, jouw vrouw werd mijn vrouw, jouw kinderen werden mijn kinderen, onze ontmoeting, hoe kortstondig ook, heeft verhinderd dat ik later een normaal gezinsleven kon leiden, alle relaties er na zijn stukgelopen op jou, vielen qua intensiteit in het niet bij wat we samen hadden doorge maakt, ik heb er ook geen moment om getreurd, ik had tenslotte jou en je gezin, je vrouw en kinderen die je nooit hebt teruggezien, en de laat ste jaren ook je kleinkinderen waarvan er een paar sprekend op je lijken, kijk, afgelopen zomer heb ik zoals elk jaar bij hen op vakantie foto's van ze gemaakt en naast je bord gelegd, ja jongen, oor log is louter mensenwerk, het meest ingrijpende mensenwerk wat er bestaat, qua diepgang alleen vergelijkbaar met een mystieke, religieuze ervaring bouwwerken waar vele mensen vele jaren aan ge werkt hebben om ze te bedenken en te realiseren worden in een oogwenk omgetoverd in een hoop puin, mensenlevens die er tientallen jaren over gedaan hebben om uit te groeien tot de fractie van een seconde waarop ze uit elkaar spatten en oplossen in een anonieme wolk van bloedspetters en onherkenbare vleesflinters, als het slachtafval in de roestvrijstalen bak van een slager dat zelfs niet meer geschikt is om door de gehaktmolen te draaien, oorlog en ideaalbeeld bepalen het aangezicht en ook het uiteindelijke lot van de wereld, een mensenleven is een cirkelzaag van schepping en vernietiging, kijk maar eens om je heen naar de constructieve uitwerking die het op mij gehad heeft, goed, ik geloof dat het zo langza merhand tijd is geworden om bij mij thuis naar "Battleground" te gaan kijken, onze favoriete Kerstfilm, we hebben hem al wel meer dan 50 keer gezien, maar ach, hij blijft ontroeren

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Weekblad Moergestels Nieuws | 2004 | | pagina 21