Zaterdagavond:
DISCO VOOR IEDEREEN
OPRUIMING!!!
Nu 1O tot 70%
BRUURS
fckfcllVcENTCIJM
Linschoten
Kermis 1999 in ’Den Boogaard’
GEBROEDERS JANSSEN
AANNEMERSBEDRIJF B.V.
MOERGESTEl
JERUZALEM
OP DE FIETS.
Zondag, maandag en dinsdag
kunt u op ons terras heerlijk genieten
van de sfeer van de kermis...!
s^o
Vóór de vakantie nog in de planning,,,?
- Containerservice
- Zand, grint, etc.
- Mestdistributie
- Grondverzet
Aan de details
herkent men
de vakman.
Hans Brinker
op dijk Madurodam
bungalow- en villabouw
fabrieksbouw
woningbouw
renovatie en nieuwbouw
machinaal houtbewerking
verkoop woningen
vrijblijvend prijsopgave
gratis adviezen
LOON- EN TRANSPORTBEDRIJF
Oisterwijkseweg 30
5066 XD Moergestel
Tel. 013-5133604
Als enige vrouw op de fiets
OPEN: 1
ma' vr. van 12.00-
18.00 uur
L^OO-lê.OO uurj
PAGINA 10
isalem
5066 PC Moergestel
Telefoon (013) 513 1496
Heuvelstraat 20
26
Burg. Bardoelstraat 32, Moergestel
KORTING
op onze zomerschoenen!
Oisterwijkseweg 43
Moergestel
Tel. 513 2268
i
Symbool van de eeuwenoude strijd van
Nederland tegen het water aan Madurodam
toegevoegd.
Woensdag 30 juni 1999 vindt om 11.00 uur de
overdracht plaats van een figuur die in
Nederland en ver daarbuiten inmiddels meer
is geworden dan een legende: Hans Brinker.
In feite is het niet Hans Brinker die op de dijk
van Madurodam plaatsneemt. In het boek van
de Amerikaanse schrijfster Mary Mapes Dodge,
’Hans Brinker or the silver skates, a story of life
in Holland’ (1865), speelt wel de familie Brinker
uit Broek in Waterland een belangrijke rol, en
met name hun zoon Hans en dochter Gretel.
Het is echter een terloops voorgelezen verhaal
in het boek dat de geschiedenis vertelt van de
Haarlemse jongen Peter, zoon van de sluis
wachter, die met zijn vinger in het lek van de
dijk Nederland voor een waterramp behoedt.
Deze jongen is in de volksmond door de jaren
heen geïdentificeerd als Hans Brinker en inmid
dels als zodanig tot nationale symboliek ver
heven. Zijn populariteit reikt nog altijd over de
hele wereld.
Het feit dat Madurodam trots is deze symbo
liek aan haar miniatuurstad te kunnen toevoe
gen spreekt dan ook voor zich.
want momenteel zitten we op zeeniveau! Tegen
de dorst hebben de Turken trouwens een
probaat middel: thee, dat niet in sloten, maar
in rivieren tegelijk gedronken wordt. Óveral
waar je gaat kom je theehuizen tegen, waar
overigens alleen mannen komen. Ze zitten de
tijd door, terwijl vrouwen zwaar werk op het
land verzetten. Dat een vrouw in verwachting
is, dit werk doet én tegelijkertijd de zorg heeft
voor 3-4 kleine kinderen, wordt door de man
nen blijkbaar niet als een probleem gezien. Ik
heb er een andere opvatting over.
De natuur heeft hier vele gezichten en is won
derschoon. Onlangs reden we een dag door een
maanachtig landschap, waar niets wilde groeien.
In cultuur-historisch opzicht is deze fietsreis om
de vingers bij af te likken. Een curieus hoogte-
puntje troffen we aan in de stad Konya, waar
in een prachtig versierd kistje de baard van de
profeet Mohammed bewaard wordt. We hebben
kerken bezocht uit de begintijd van het chris
tendom. Kerken die zijn gesticht door de H.
Paulus en de H. Tekla, de eerste vrouwelijke vol
gelinge van Paulus.
Ofschoon Turkije een ‘mannenland’ is, is mij
als vrouw geen strobreed in de weg gelegd.
Doorgaans ervaar ik respect voor het feit dat
ik hier met de fiets helemaal vanuit Moerges
tel aan ben komen zetten. Ik ben benieuwd
hoe dat in Syrië en Jordanië zal zijn. Tot ziens
in Moergestel.
Hennie van Schooien (en de groeten van Paul).
Bericht van twee fietsende Moergestelnaren:
Paul Spapens en Hennie van Schooten
Ceyham, 15 juni 1999
’Vraag of ze nog een reisverhaal sturen’, liet
Martien Oerlemans via onze buren Conny en
Ruud Haneveer weten. Martien, altijd tuk
op een leuk onderwerp in ’Moergestel-
Nieuws’, reageerde daarmee op onze ‘open
brief’ aan de lezers waarin we heel in het
kort in gingen op onze fietspelgrimage van
Moergestel naar Jeruzalem. De vraag nog
iets te schrijven was, naar ik aanneem, in
eerste instantie aan Paul gericht, wat te begrij
pen is. Maar hij heeft het behoorlijk druk
met het schrijven van een hoofdstuk per dag
voor zijn nieuwe boek dat hij over deze fiet
sreis gaat publiceren. Daarom heb ik me hier
in een zeer eenvoudige ‘oteli’, vlakbij de
Syrische grens aan het schrijven gezet.
Over twee dagen hopen we vanuit Turkije de
grens met Syrië over te steken. Daarna volgt nog
Jordanië, waarna we rond de tiende juli in
Jeruzalem aan hopen te komen. Beter gezegd:
gezond en wel aan kopen te komen, wat waar
lijk een mirakel zal zijn. Zó ongelooflijk gevaar
lijk is het verkeer, zo ontzettend weinig willen
de Turkse chauffeurs met de fietser rekening
houden, dat de doodsschrik me soms behoor
lijk in de benen schiet.
In Turkije is alle macht aan de automobilist.
Hij (vrouwen achter het stuur zijn zeldzamer
als een mooie zomer in Nederland) heeft het
grootste plezier als hij zo hard mogelijk op een
medemens in kan rijden, als die het waagt
over te steken. Dan zit er nog maar één ding
op: rennen voor je leven. De meerhoomige
claxons schetteren voortdurend. De chauffeur
raast rakelings voorbij, brede grijns op ‘t
gezicht en zwaait nog even. Wij staan 20-30
cm lager stil in de berm van grind en gras.
In grote steden, zoals Adana een stad met 1
miljoen inwoners, is nergens een zebrapad te
vinden. Auto’s rijden door rood licht, voet
gangers staan met groen licht nog te wachten
MOERGESTEL-NIEUWS’ - WOENSDAG 30 JUNI 1999
tot de eerste auto bereid is te stoppen. Een
ongekend verschijnsel.
Is een vrouw achter het stuur zeer zeldzaam, een
vrouw op de fiets is volstrekt uniek. We fietsen
nu ruim drie weken door Turkije en hoe goed
we er ook op gelet hebben, niet één vrouwelijke
fietser hebben we gezien. Mijn verschijning op
de fiets roept dan ook algemene verbazing op.
Het haalt bij mij het beeld naar boven van het
begin van deze eeuw in Nederland, toen men
het ongepast vond dat vrouwen op de fiets
zaten. De fiets lijkt in Turkije te worden gezien
als een ‘minderwaardig’ transportmiddel waar
van hooguit de armeren zich bedienen. In
materieel opzicht het hoogst bereikbare voor een
Turk is een auto en een mobiele telefoon.
Leidt uit het voorgaande niet af dat het alle
maal somberheid is op deze bijzondere tocht,
beste lezers van Moergestel Nieuws. Het
tegendeel is namelijk het geval.
Neem bijvoorbeeld het weer. Wij hadden ons
voorbereid (mentaal) op bloedhitte in Turkije
en verderop. Tot op heden is ons dat bespaard
gebleven. Het weer is voor Turkse begrippen te
koud voor de tijd van het jaar en daarmee voor
ons aangenaam om te rijden. Althans de meeste
dagen, want de warmte kan ouderwets toe
slaan dat we het zweet niet bijgedronken krij
gen. Vooral niet als we de zoveelste bergpas
hebben genomen. Het hoogste punt tot op
heden was 1.650 meter; we gaan nog naar de
2000 m. Dat belooft een flinke klim te worden,
101
2
