Herinneringen aan Louis Verdaasdonk
Geen zwarte kleding of een plakje cake
JMgkr
Simone Verkade vertelt over haar vader
Herma heeft haar wensen klaarliggen
heid nemen,,
I
Door Brigitte Laurijsen
Hoe langer het
geleden is datje hem
verloren bent, hoe meer je
hem gaat missen...
Jonge vader Louis met dochter Simone en zoon Eric.
Even kennismaken
Louis Verdaasdonk met zijn koninklij
ke onderscheiding.
Vijftig jaar
Kinderen
Vakanties
Zorgzame moeder
Alzheimer
Uitvaart
PAGINA 23
(BLAD GILZE EN RUEN - WOENSDAG 27 OKTOBER 2021
’AGII
Bovenberg
!e voelt het einde naderen en heeft
[ich voorgenomen dat zij het anders
*11. Van al de plechtigheden die zij in
laar leven heeft meegemaakt, zijn er
(nkele geweest die haar aanspraken...
‘Kom binnen. Hier is het leuk.’ Die
uitnodigende tekst staat bij de voor
deur van het huis waar Simone Ver
kade woont, samen met haar man
en drie kinderen. Simone vertelt
dat haar vader een ‘trots, lief opa-
tje’ was, zowel voor haar kinderen
als voor de twee kinderen van haar
broer Eric. De kleinkinderen hadden
een bijzonder aandeel tijdens de uit
vaart van Louis, waarover Simone la
ter meer vertelt.
Louis Verdaasdonk is op 13 septem
ber 1939 geboren in Dongen-Vaart.
Hij overleed twee jaar geleden, op 17
september 2019. Simones moeder
kwam op 2 augustus 1942 ter we
reld in Raamsdonk als Jeanne van
waar je het al koud kreeg bij het betreden
van de aula, dat heeft me aan het denken
gezet. Het moet vooral luchtig en kleurrijk
zijn, alsjeblieft geen zwarte kleding en strak
ke gezichten.” Zuchtend kijkt Herma uit over
de struiken van haar voortuin.
Herma, die na het overlijden van haar man
alleen is gebleven, zoekt steun bij een goe
de vriendin die ze kan vertrouwen en heeft
bij de lokale notaris haar zelfgeschreven
afscheid neergelegd. Het is precies zoals ze
het bedoeld heeft.
Dongen. Louis en Jeanne ontmoet
ten elkaar voor het eerst tijdens een
dansavond in Raamsdonksveer, in
een dansgelegenheid die nu ‘Oscars’
heet. Ze trouwden in 1969, waarna ze
in Oosterhout gingen wonen.
Kleuren, muziek en een glas wijn
Samen met haar vriendin heeft ze haar af
scheid tot in de details uitgewerkt. De kist
wordt meteen gesloten, geen pottenkijkers
en graag gekleed in kleuren die ze altijd ge
dragen heeft. Wat haar betreft mogen er
zelfs ballonnen opgehangen worden, maar
dat vindt haar vriendin te ver gaan.
Dan besluit ze dat er niemand in het zwart
mag komen, maar met heerlijke vrolij
ke kleuren, of het nu zomer of winter is.
Herinneringen ophalen vooraf onder het
genot van wereldse muziek en koffie met
lekkers. Herma: “Bij een verjaardag gaat het
waarna bij hen twee kinderen wer
den geboren.
Vooral de goede jaren (en dat waren
er gelukkig aardig wat) komen terug
in de herinneringen: Zo jammer dat
je die tijd en die man nooit meer te
rug krijgt...”
Louis zich wel: “Dit is mijn laatste
rit.” Echtgenote Jeanne kon niet mee
verhuizen en bleef in haar eigen huis
wonen. Simone legt uit: “Apart sla
pen was het begin van het afscheid.”
Volgens haar verdient haar moeder
een groot compliment. Ze deed er
alles aan om zo lang mogelijk sa
men te kunnen blijven wonen, maar
moest uiteindelijk toch de zorg aan
anderen overlaten.
Kort voordat Louis en Jeanne defi
nitief afscheid van elkaar moesten
nemen, hebben ze nog hun gouden
huwelijksfeest kunnen vieren, geluk
kig nog net voor de ‘coronatijd’. Ze
deden dat op twee verschillende
dagen, in augustus en in septem
ber. In Vita vierden ze het op 14
september, drie dagen voor
Louis’ overlijden. Bij dat over
lijden was Jeanne aanwezig.
Simone en Eric kwamen net
te laat. Afscheid hadden ze
echter al eerder genomen, door
de komst van ‘meneer Alzheimer’.
gewoon gesproken wordt over koetjes en
kalfjes met elkaar en ze vooral de leuke mo-
Tot slot heeft ze besloten dat, voordat ie
dereen uit elkaar gaat, er een glas wijn ge
dronken wordt op het leven! Een toast op
haarfijne leven en een toast op al diegenen
die verder moeten in hun leven.
Jeanne en Louis werden de geluk
kige ouders van twee kinderen en
later ook de trotse opa en oma van
vijf kleinkinderen. Dochter Simone
werd als eerste geboren, in 1970. Na
de verhuizing naar Rijen in 1971, waar
Louis bij Van Dorst werkte, kwam in
1972 zoon Eric ter wereld. Jeanne, die
aan de ‘kwèèk’ had gestudeerd, viel
op diverse scholen in als onderwij
zeres.
Simone en haar man Dave kregen
drie kinderen. Dave’s zus Jill werd
verliefd op Simones broer Eric,
Louis en Jeanne kaartten graag en
genoten van feestjes, maar het
meeste plezier beleefden ze toch
wel aan vakanties. Die vakanties wer
den vaak doorgebracht in een huis
van een broer van Jeanne in Kraggen-
burg, in de Noordoostpolder. Later
trokken ze er met de caravan op uit.
Voetbal kijken gebeurde ook. Met
het gezin, maar ook met pastor Dick
van de Riet. Louis en huisvriend Dick
keken naar Ajax, met het volume
luid, omdat Louis gehoorproble
men had.
Simone omschrijft haar moeder als
‘hartstikke lief en zorgzaam’. Jeanne
heeft tot het laatst voor Louis ge
zorgd en ze mist hem nog steeds.
Dat geldt overigens ook voor Si
mone, Eric, Dave, Jill en de kleinkin
deren. Simone verwoordt het als
volgt: “Een vriendin van mij zei ooit:
hoe langer het geleden is datje hem
verloren bent, hoe meer je hem
gaat missen... en dat klopt.
Met ‘de goede jaren’ bedoelt Simone
de tijd dat Louis nog geen Alzheimer
had, om precies te zijn de vorm ‘Le-
wy-body’. Voordat haar vader daar
door werd getroffen, had Simone
nog nooit van dat type gehoord. Ze
vertelt dat haar vader na het stellen
van de diagnose nog lang thuis heeft
gewoond, maar dat het uiteindelijk
niet meer verantwoord was: “Het
was een hartstikke lieve man. Het
gemis wordt steeds erger, maar de
Alzheimer mis ik niet.”
Afscheid
Na de verhuizing, eerst naar de Vol-
ckaert en later naar Vita, realiseerde
Verdriet bewaar je tot later
Herma heeft genoeg verdriet om haar heen
gezien en natuurlijk zullen er vrienden en
genodigden zijn die het moeilijk vinden
om hun verdriet niet te tonen, maar niet
op haar begrafenis. Herma: “Ik wil dat er
Tijdens de uitvaart op 23 september
2019 was pastoor Bas Rentmeester,
die Louis ook al had bediend, de
voorganger. Simone sprak in de
kerk een zelfgeschreven tekst uit, iets
waarvan ze nooit had verwacht dat
ze dat zou kunnen. Een van de klein
kinderen vertelde tijdens de uitvaart
iets bijzonders: “Ik heb van opa leren
klappen en ik vraag iedereen nu voor
opa te klappen.” Na de uitvaart werd
Louis begraven op de begraafplaats
achter de Maria Magdalenakerk,
waar hij nog steeds uitkijkt op ‘zijn’
kerktoren.
Herma: “Het verdriet bewaar je maar
voor de stille uren. Ga als vrienden
uit elkaar en leef je leven zoals ik gedaan
heb.”
Een geweldig lieve, leuke en vriendelijke man. Zo omschrijft Simone
Verkade - Verdaasdonk haar twee jaar geleden overleden vader
Louis Verdaasdonk. Louis is bij velen bekend als een man die
decennialang het kerkhof bij de Maria Magdalenakerk in Rijen heeft
verzorgd. Behalve door zijn familie wordt hij dan ook door zijn collega-
vrijwilligers binnen de parochie gemist. Zijn dochter Simone mist
hem steeds meer en haalt in dit artikel herinneringen op aan ‘een
knuffelbeer’, zoals ze haar vader noemt.
toch ook zo? Waarom dan niet op het mo
ment datje elkaar voor het laatst ontmoet?
Geurende bloemen zijn dan ook van harte menten uit mijn leven plukken.”
welkom, hoe meer hoe beter. In de eerste
plaats ruikt het heerlijk en staat het prachtig
bij zo’n ranke houten kist met een stoffelijk
overschot, want meer dan dat ben ik op dat
moment niet.”
pteun vragen
e Pen is geduldig en ze heeft er
pel tijd aan besteed, steeds op-
fieuw komt ze erachter dat haar wen-
pn vast moeten komen te liggen,
prma: “Laatst was ik op een begrafenis
9
