pen dag AZC Prinsenbosch Gilze
pugdherinneringen aan vakantiekamp Gilze-Rijen
Weekblad
Ik
iWÏ
:ial
ee
:de
P
AR!
h -
Jgv -
fc-. 41-
Meeuwesen
contourdetwern
Duidelijkheid in
zaken!
Lees meer in
dit weekblad
'24 SEPTEMBER VERVAGEN DE GRENZEN VOOR EEN DAG
■NK7'
mTENDGYMNASTIEK EN MARMELADE
-OR
pacing
Pagina 10
Pagina 5
Pagina 19
Pagina 26
Gilze en Rijen
er vindt
toepassing”, vertelt Leo.
m vakantiekamp in Gilze-Rijen. (Foto: De Oud-Rotterdammer)
:n
Een spiegel voorgehouden
Gerard van Dongen 23 jaar azc
NOTARISSEN
■12.00
'hminken hoort er bij
ft
'eek vol
ende
erna Sc
lende
overhei
iken na
werkini
)t niew
en
ning
Play v<
riOS.
SPULCOED EN STOOM
MODELBOUW
MIDDEN-BRABANT
ing
medel
>ankTil|
najaar
Zoffee'sl
oodschj
e lancerj
ig 5 oktJ
zing
rhomasl
ek. Tijd
nbolisdl
trofee
id voor I
rheidenj
zet indl
svenemj
ernemej
ire-rije.
KINDERVAKANTIE-
WEEK 2016, HET WAS
EEN GROOT SUCCES
2X4 GENERATIES
IN RIJEN
3E PLAATS VOOR
ROB HONCOOP
werkt!
r Brigitte Laurijsen
krhaal verscheen begin sep-
ber in De Oud-Rotterdam-
een krant voor de vijftig-
f erEen lezer van Weekblad
Een Rijen had het gelezen en
t dat het misschien wel wat
fijn voor dit weekblad. Wij
|n dat met hem eens en be
lt contact op te nemen met
an die levendig vertelt over
jeugdherinneringen. Van
pochten we het hele verhaal
tsen in het weekblad, maar
lilde ook met alle plezier een
lal vragen beantwoorden,
pie manier zouden we ook
WIE IS LEO?
Leo is op 14 januari 1936 geboren
in Rotterdam. Hij heeft gewoond
op Charlois, waar zijn vader een
leesbibliotheek en kantoorboek
handel had. Later zijn ze met de
zaak naar Zuidwijk verhuisd.
kunnen toevoegen hoe zijn leven
verder is verlopen. We beginnen
echter bij het begin.
OP VAKANTIE
In 1949 was het tijd voor vakantie.
Gezellig met het hele gezinnetje,
zou je denken. Zo was het echter
niet. Leo werd naar een vakantie-
tiemanager Jan Vogel en Wou
ter, die meteen weer weggaat
om nog wat zaken te regelen. Jan
opent voor mij de fietsenstalling
waar ik mijn fiets veilig weg kan
zetten. Fietsen, een beladen on
derwerp tijdens de eerste jaren
asielzoekers in Gilze. Nog steeds
worden die dingen regelmatig
gestolen, maar iedereen weet dat
de dieven overal vandaan kun
nen komen, zelfs van Prinsen-
bosch. Symbool van integratie.
ALLES IS TIJDELIJK
Jan geeft me wat uitleg over het
reilen en zeilen binnen de COA,
het AZC en de ketenpartners.
Hij vertelt waar ik zeker moet
gaan kijken. De manager prijst
zijn medewerkers en de vele
vrijwilligers. Hart voor opvang,
gemotiveerd, enthousiast en
gedreven zijn karakteristieken.
En flexibiliteit, gezien de krimp
en groei, afhankelijk van de toe
stand in de wereld en de politie
ke keuzes. Hij is hier zelf ook het
voorbeeld van. Hij werkt al lang
bij COA, vervangt collega Jettie
DE REIS
Over de reis naar Gilze-Rijen
vertelt Leo: ,We gingen met een
binnenschip naar Oosterhout.
Dat was een langdurige reis”. Ie
dereen ging van boord. Niet om
in een touringcar te stappen. Nee,
de kinderen moesten te voet naar
Gilze en Rijen en dat viel niet echt
mee. Leo vertelt:, ,het was nog een
eind lopen naar het kampterrein.
Naar mijn gevoel kwam ik op mijn
tandvlees daar aan”.
OCHTENDGYMNASTIEK
Op het vakantiekamp stonden
tenten waarin de uitgeputte kin
deren konden slapen. Dat was
maar goed ook, want ’s morgens
moesten ze vroeg op voor de och
tendgymnastiek. ,Een enthou
siaste leraar deed het voor en
we moesten hem dan na doen.
Eerlijk gezegd was het niet mijn
ding. Die uitdrukking kende ik
toen nog niet, maar het is wel van
DERONDGANG
Vandaag is het een feest om rond
te gaan over het bosrijk terrein.
Eerst maar even naar de mu
ziek. De band Manitra is aan het
soundchecken. Ingehuurd door
stichting de Vrolijkheid, die vro
lijke activiteiten voor kinderen
in AZC’s organiseert. Ze spelen
wereldmuziek, Perzisch met
een moderne sound, een mix
van oud en nieuw. 2 van de le
den zijn zelf als vluchteling uit
Iran en Afghanistan hierheen
gekomen. Het 3e lid is Belg dus
die zal teruggestuurd worden.
Een groot plein, met muziek,
hapjes, spelletjes en...een groot
springkussen: ook een symbool
van de verbroedering. Geen feest
zonder springkussen tenslotte.
Ik spreek woonbegeleidster
Patty, terwijl ze kinderen aan
het schminken is. Ze vertelt dat
ze hier vanaf januari werkt als
woonbegeleider. Ze fungeert
als eerste contactpersoon. Doet
intakes, beantwoordt vragen,
en geeft ook wat scholing. Oor-
kamp gestuurd. Zou hij echt zon
drukke jongen zijn geweest? Feit
is in ieder geval wel dat hij als
13-jarige niet mee mocht naar opa
en oma. Dat maak je tegenwoor
dig niet vaak mee, zeker niet wan
neer je weet dat Leo niemand van
de andere kinderen kende.
die vrijwilligerswerk in Grieken
land heeft gedaan en weer terug
komt. Zijn laatste week hier. En
daarna? Hij weet het nog niet,
dus eigenlijk ook een soort van
asielzoeker, maar dan wel met
status.
GROENTESOEP MET ZAND
„Het warme eten was eenvoudig,
maar voedzaam. Meestal hutspot.
Het afwassen was een hoofdstuk
apart. De kok zette enige teilen
klaar met warm water. Je moest
zorgen datje een van de eersten
was om je bord af te wassen, want
dan had je schoon water. Maar je
brandde wel haast je ‘fikken’. Als
je wat langer wachtte, was de tem
peratuur wat aangenamer, maar
dan dreven er vetkringetjes op
het water en stukjes hutspot. Je
bord bleef dan ook wat vettig,
maar dan nam je wat zand en
schuurde daar je bord mee vet
vrij. Als iedereen klaar was met
afwassen, stonden er teilen vol
spronkelijk is ze dramathera-
peut. Patty fungeert hier niet
als zodanig al komt ze de nodige
drama’s tegen. Mag in pilotvorm
overigens wel wat spelvormen
toepassen in haar werk. Wilde
ooit naar de 3e wereld, heeft hem
hier ten dele gevonden.
Vervolgens een kort contact
met een harenvlechtende jonge
vrouw uit Eritrea. Vorige week
was ze met de buren de Chaam-
seweg van zwerfvuil aan het
verlossen en nu voorziet ze kin
deren van de mooiste vlechten.
Het mooiste voorbeeld heeft ze
op haar eigen hoofd. Ze heeft het
naar haar zin.
MARMELADE
Na de ochtendgymnastiek was
het tijd voor het ontbijt, wat er
bij Leo wel in ging., ,In een grote
barak kregen we een broodmaal
tijd met een kluitje margarine en
marmelade. Die kwam uit grote
blikken en was ‘real English’. Met
stukjes schil en lekker bitter. Ik
was er dol op, maar bijna de rest
van de kinderen niet. Ik kreeg dan
van de meester een driedubbele
portie. Ik smulde ervan, maar het
gekke was dat de andere kinderen
daar nijdig om waren. Die hadden
dan wel niets, maar ze wilden ook
niets hebben terwijl ze toch ook
de oorlog hadden meegemaakt. Ik
vind marmelade nog steeds lek
ker, maar smeer het niet meer zo
dik als toen”, aldus Leo.
DE KRAAMPJES
Onvermijdelijk op een open dag.
De informatiestands. Eerst even
langs bij Karin van COA, Centraal
orgaan opvang asielzoekers. Zij
vertelt vol enthousiasme over
haar werk. Er zijn voor mensen;
begeleiden bij vreugde en ver
driet. Ze vindt het prettig wer
ken op het AZC. Het is net een
dorp. Ze is een woonbegeleider
en draait mee in de crèche, sa
men met vrijwilligers. Ze wijst
me ook op de nieuwe schoollo
kalen op het terrein. Daarnaast
gaan de kinderen naar Bolster of
Wildschut in Gilze.
Vervolgens het verhaal van IOM,
de organisatie die helpt bij vrij
willige migratie naar het land
van herkomst. De medewerker
werkt door het hele land, maar
vindt het prettig in Brabant. De
lijnen zijn korter. Men zorgt
voor reispapieren, reisticket,
begeleiding en opvang bij ver
trek en aankomst. Deze maand
een aantal van 50 mensen die op
vrijwillige basis teruggaan.
Vervolgens spreek ik mensen
van de IND die beoordelen en
verantwoordelijk zijn voor het
toelatingsbeleid en een mede
werkster van de Dienst Terug
keer en Vertrek (DTV).
Hier tegenover een grote hout-
werkplaats, waar mooie pro
ducten gemaakt en verkocht
worden. Gratis een theelicht-
jeshouder, bekend van de kerst
markten. Ik spreek Habibullah
uit Afghanistan, die hier aan
het werk is. Hij wacht al 5 jaar,
samen met zijn vrouw en 4
kinderen. De oudste zit op het
Beatrixcollege, 2 kinderen zitten
op de Wildschut en de jongste
gaat naar de crèche. Ze hebben
2 kamers. Hij vindt het oké hier,
maar vindt het jammer dat ze
zelf niet mogen koken. In Gilze
wordt onder begeleiding van
een ervaren Nederlandse kok
met hulp van de bewoners voor
iedereen gezamenlijk gekookt.
Blijkbaar is dat niet de Afghaan
se keuken. Nog even in de com
puterruimte gekeken. Toezicht
door Khalid Ahmed uit Sudan.
Gratis wifi dus veel jongens hier.
De man heeft zijn 3 zonen ook bij
zich. Zijn vrouw ligt in Tilburg in
het ziekenhuis. Hij is moslim, zij
is christen. Ónmogelijk om terug
te keren.
HET WEERZIEN
Terug in Rotterdam stonden zijn
moeder en zusje op de kade te
wachten., ,We waren blij elkaar te
zien”, vertelt Leo. Op de vraag of
hij nog wel eens terug is geweest
in Gilze en Rijen, antwoordt hij:
,Ja, een jaar later en ik vond het
leuker dan de eerste keer. Weer
een paar jaar later ben ik met een
vriendje op de fiets gegaan. We
hebben toen gekampeerd achter
café De Vijf Eiken”.
HET LEVEN GAAT DOOR
Na de vakantie was het tijd om
weer naar school te gaan en la
ter om te gaan werken. Leo heeft
onder meer gewerkt bij Ericsson
SPORTACTIVITEITEN
EN ONTSPANNING
Op de locatie is meer dan vol
doende ruimte voor sport- en
ontspanningsactiviteiten. Een
kijkje in de keramiekstudio. Een
bezoekster: ‘Hier zie je echt waar
de mensen vandaan komen. De
verschillende culturen’. Inder
daad, mooie dingen, grote ver
schillen, een manier om je crea
tief te uiten. Het niveau ontstijgt
de gemiddelde gekleide asbak
ruimschoots.
met groentesoep die echter niet
te eten was vanwege het zand”.
APART ZWEMMEN
Behalve ochtendgymnastiek
stond nog een sportieve activi
teit op het programma, zwem
men. Leo weet het nog goed:
,Op de weg naar Oosterhout was
een openluchtbad, de Leemput
ten genaamd. We waren wel ver
van Rotterdam, want de meisjes
moesten in een apart bad. Als je
echter een roeibootje gebruikte,
mochten de meisjes meevaren,
maar dan moesten ze een jasje
over hun zwempak aantrekken”.
MEXICAANSE BANDIET
Tijdens een wandeling in de
bossen kwamen de ‘Rotterdam-
mertjes’ lege patroonhulzen en
scharnierstukjes tegen. Daarvan
maakte Leo een ‘patroongordel’
die hij om zijn schouder hing., ,Zo
kwam ik later, staande op de boot
als een Mexicaanse bandiet, weer
in Rotterdam”, vertelt hij trots.
DE VETERAAN
Tenslotte even langs bij Ge
rard van Dongen, die al 23 jaar
als vrijwillig werkzaam is op
Prinsenbosch. ‘Ik woonde er
tenslotte toch al’. Toen was hij
sportinstructeur, gaf boks les
sen en ging daarmee door in het
in Rotterdam, waardoor hij ook
op bezoek ging in de fabriek in
Rijen. Na zijn pensioen heeft hij
elf jaar in Duitsland gewoond en
sinds een maand woont hij in het
Groningse Musselkanaal.
Zijn hobby’s? Sinds 1952 Jeho
vah getuigen en mensen vertel
len over het voornemen van de
Schepper met de aarde wanneer
men daar interesse voor heeft”,
vertelt hij. Uiteraard brengt hij
ook tijd door met zijn kinderen
en kleinkinderen.
VAREN
Hoewel de lange reis in 1949 geen
pretje was, is Leo geen ‘landrot’.
Op de vraag of hij later nog wel
eens gevaren heeft, antwoordt
hij: ,Ik heb twee maal een cruise
gemaakt. Dat beviel uitstekend.
Volgend jaar wil ik een Rijnreis
maken vanuit Rotterdam”.
sportcomplex. Hij houdt van
een pragmatische aanpak en
vertegenwoordigt de structuur.
Gerard: ‘40 culturen, talen en
geloven. Die moeten ook stoom
af kunnen blazen en dat kan bij
mij.’ Ontspanning door inspan
ning is zijn motto. Onenigheid
over wat er gespeeld wordt,
voetbal of basketbal. Laat ze het
onderling maar regelen, dan
komen ze er wel uit. Niet pam-
peren, aldus Gerard. En de taal
leren, belangrijk aldus de vete
raan. Nog even ‘goeie dag’ tegen
Johan de wijkagent en terug
naar mijn fiets. Natuurlijk, hij
staat er nog!
Leo geniet nog steeds
van marmelade.
Vraag 't gratis aan de notaris
Iedere donderdag van 16.00 tot 17.00 uur
r& 3e donderdag in De Schakel Gilze
2C 4C donderdag op ons kaptoor te Rijen
Mary Zeldenrustlaan 30 Rijen
DAAMEN
DE KORT
VAN TUIJL
neerov
w.nl.
Een lange reis per schip.
(Foto: R.B.V.L.O)
VOOR ALLE SPREEKUREN VAN ONZE KANTOREN:
www.dktnotarissen.nl
TILBURG r RIJEN I REESHOE UOENHOLIT
administratiekantoor
telefoon 016145 80 80
www.meeuwesen.nl
91e jaargang - Week 39
I Woensdag 28 september 2016
was augustus1949 dat ik uitgezonden werd door mijn ouders naar een
ntiekamp in Gilze-Rijen. Dat kamp was eigendom van de Rotterdamse
Ivoor Lichamelijke Opvoeding, kortweg R. B.V.L.O. Mijn ouders gin-
net mijn zusje van drie jaar lekker naar Voorthuizen op vakantie bij
en Oma. Ik mocht niet mee, want dat was te druk voor Oma (zei mijn
Ier).’ Zo begint Leo Andries de Wolf zijn verslag van de vakantie die
izijn jeugd in een voor hem totaal vreemd dorp heeft doorgebracht.
®ze is sinds 1993 gevestigd op het voormalig luchtmachtterrein
knbosch. Het doet sinds 2010 gedeeltelijk dienst als procesop-
Elocatie. In 2011 is daar de gezinslocatie bijgekomen. Sinds 2013
pen er ook weer azc bewoners opgevangen. 24 september is de
l'an het AZC. Toevallig is het ook nationale burendag. Dus... op
ets naar de verre buren van Prinsenbosch.
r: Ton de Bruyn
KOM
Imeer weg te denken in en
P°m Gilze. Het asielzoe-
wntrurn, de leefwereld van
hoekers en vluchtelingen,
pereld apart en toch redelijk
preerd in de gilse gemeen
te. Vorige week mochten we
P horen van de meest nabije
R. de bewoners van Chaam-
pen Raakeind. Nu worden
plkom geheten door de
I medewerkers, de vele vrij
ers en de bewoners zelf. Bij
p°mst is men nog druk bezig
jhet in elkaar zetten van een
lytent (hoe Nederlands kun
K maar ik wordt vriende-
pkom geheten door mede-
rler Ina. De plattegrond van
Rtrum wordt aangeboden
|r wordt via mobilofoon con-
Itezocht met Wouter Links,
Rrdinator. Ik word het
Restuurd naar gebouw ii.
fntig weer, dus alles ziet er
I'"jjk en stralend uit. Een
r jke ontvangst door loca-
■- a
"J T
