ANNA
The Sword and
the Rose
Duitsers stromen
over de grenzen.
NIEUWS UIT GILZE
A. A. van Glabbeek, Arts
Bioscoop De Kath. Kring
HARMONIE BIOSCOOP
Wij zijn zondaren en
leven in Gods hand*
is afwezig
Het Barre Noorden
Q ZEVEN EN TWINTIGSTE JAARGANG
ZATERDAG 4 SEPT. 1954
No. 36
UITGAVE VAN: DRUKKERIJ NICO HOBBELEN - RIJEN - TELEFOON 343 (K 1692) - POSTGIROREKENING 28.32.41
Dertiende Zondag na Pinksteren,
de
het
ORIËNTATIERIT VOOR DE
VROUWEN.
Klaarblijkelijk hadden de deelneem
sters aan de oriëntatie-rit, die Zaterdag
j.l. onder auspiciën van de K.A.B. en in
nauwe samenwerking met de Coöpera
tie Midden Brabant was georganiseerd,
aan Sinte Clara een worst beloofd,
want het weer, hetwelk zich aanvanke
lijk minder mooi deed aanzien was toch
nog goed.
Het was dan ook met veel vreugde,
dat de voorzitter van het werkcomité
de zeer vele deelneemsters en belang
stellenden welkom heette en om kwart
over drie het startschot loste voor een
rit, die inderdaad veel aantrekkelijks in
zich had. Niet alleen omdat deze tocht
leidde door onze mooie en bosrijke om
geving, maar ook vanwege de diverse
Arnhem betreft, dat de Duitse toerist,
de vacantieganger, verre in de minder
heid is bij de man en vrouw, die naar
Nederland komt om er voordelig te
kopen.
De geest, welke uit de liturgische ge
beden van de dertiende Zondag na
Pinksteren spreekt, is er een, welke de
mens van de tegenwoordige tijd min of
meer vreemd is geworden. Veel meer
dan wij leefden de oude Christenen in
een onafgebroken besef van de afhan
kelijkheid van God, door Wie wij ge
schapen zijn, door Wie wij elk ogen
blik blijven bestaan en tot Wie wij als
tot ons rustpunt zullen terugkeren. Zij
wisten maar al te duidelijk (en beleef
den deze gedachte ook sterk) dat wij
kinderen zijn, die aan God gebonden
zijn met een band, welke Hij zelf heeft
geschapen, niet alleen door het feit van
de schepping, maar nog meer door de
Verlossing. „Zie neder Heer op Uw
verbond en verlaat der zielen van Uw
armen niet”, zo zegt daarom de Introï
tus van de H. Mis van deze Zondag,
Het is de kinderlijke uitroep van een
volk, dat zich afhankelijk weet van God
te midden van vijanden en gevaren.
„Sta op Heer gaat de uitroep verder
en verdedig Uw zaak. En vergeet
niet het geroep van hen die U zoeken.”
Ook deze aanroep verraadt een geest
van kinderlijke overgave, van een be
wust zijn zich in Gods hand te bevin
den. Helaas spreekt ons deze levens
houding weinig meer aan, misschien
omdat wij mensen met een bijzonder
groot zelfbewustzijn geworden zijn,
mensen, die het gevoel hebben de na
tuur aan zich onderworpen te hebben of
heel de wereld en wat daar buiten is
spoedig te kunnen beheersen. Wij heb
ben te veel onze hoop gesteld op onze
eigen kennis, op het vernuft van onze
medemensen en op de kundigheid van
onze specialisten. Wij hebben onze ou-
derdomsgrenzen van 40 naar 70 jaren
opgevoerd en zullen nog verder komen
dank zij onze vindingen en inspannin
gen. Maar de oude christenen zongen
in het Offertorium van de dertiende
Zondag na Pinksteren: „Op U Heer
vertrouw ik. Ik zeide dat Gij mijn God
zijt, geheel mijn leven ligt in Uw han
den”. Ja dat zeggen wij ook nog wel
eens, maar dan alleen wanneer wij op
sterven liggen en zien dat er toch niets
meer aan te doen is. Of wanneer ons
noden en rampen bedreigen en wij voor
de harde werkelijkheid staan, dat wij
toch minder machtig zijn dan wij ons in
het dagelijks leven verbeelden te zijn.
Naast dit gevoel van volledig in de
handen van God te zijn speelt in de
oude christentijd ook het besef van zon-
daar-zijn een veel grotere rol dan bij
ons, mensen van de twintigste eeuw.
Men behoeft niet blind te zijn voor vele
goede hoedanigheden, die de christenen
in onze dagen bezitten om toch te kun
nen constateren, dat wij ook heel veel
schone eigenschappen van de oude
christenen missen, waarvan er één is:
't schuldbewust-zijn. Wie onzer zwaar
gezondigd heeft, stapt naar de biecht
stoel, belijdt zijn schuld in alle stilte en
ontvangt de absolutie bij een goed be
rouw. Een penitentie heeft weinig spec-
In Elten.
In Elten, schreven we, liggen de
kaarten heel anders. Wie zo de stem
ming beluistert, die hoort er de Neder
landse bezoeker veronderstellen dat de
opbouw van dit schone dorp ons land
schatten kost en dat die uitgaven alle
maal voor niets gedaan worden (en
zijn) omdat op een goede dag Elten
toch weer net zo Duits zal zijn als het...
is. Ja, Elten, dat geannexeerde stukje
Nederland, is Duits, even Duits als het
enkele jaren geleden was, toen er onder
protest de grenspalen verplant werden.
Op de slagerijen staat nog even vrolijk
als zes jaar geleden „Metzgerei” en de
bakker heeft op zijn spiegelruit in sier
lijke krulletters staan „Backerei”. Maar
op de benzinepomp, die vlak voor de
grens staat, staat in duidelijk Neder
lands te lezen „Laatste pomp voor
grens”. Ja, daar in Elten weten ze
wel! De juffrouw, die in het vervallen
portaal van de Stiftkerk ansichten ver
koopt ten bate van de restauratie,
spreekt beurtelings, al naar gelang het
zo uitkomt van wederopbouw of van
„die Erbauung”. Geen kwaad woord
overigens van de Eltenaren, de meest
lankmoedig geannexeerden ter wereld.
Ze berusten in hun lot, slaan er de munt
uit, die er uit te slaan valt en wachten
verder in alle gemoedsrust de dag af,
waarop zij hun Heimkehr zullen vieren.
Dat ze die eens vieren zullen, staat voor
hen (en voor hen niet alleen) als een
paal boven water. Tot zolang vaart
Elten en vaart Nederland er wel bij.
Dat het grote grensverkeer langs waf
meer posten mogelijk wordt gemaakt,
is een wens die men bij elke doorlaat
post hoort. Winterswijk en Gendringen
en Zevenaar zouden er mee gebaat zijn,
maar voor het bereiken van dergelijke
zaken moet men vele wegen gaan. En
die wegen zijn niet allemaal even vlot
begaanbaar. Eilaas. Voor de kooplus
tigen uit het Duitse grensgebied vol
staan de doorlaatposten en wie op de
Winterswijkse markt loopt te neuzen
ervaart de aanwezigheid van de buur-
land-bewoners. En wat op hoog niveau
soms moeilijkheden baart de vriend
schappelijke verhouding met hen, die
aan gene zijde van de grens leiding
geven is langs de grens al sinds jaren
vanzelfsprekend opgelost. De Duitser
is welkom. En dat is om vele redenen
goed. Bégin September komt het stads
bestuur van Aken vriendschappelijk
naar Nijmegen en het brengt honderd
zangers van het Akener mannenkoor
mee. Die zullen samen met Nijmegens
Verenigde zangers hun lied Iaat klin
ken. Op het programma staat o.a.: „Die
lustigen Tage”. Want Die lustigen
Tage kommen wieder! Het Nederlandse
grensland verheugt er zich slechts over.
taculairs. Maar in vroeger tijden verliep
dat alles niet zo gemakkelijk. Daar was
vooreerst vaak de openbare belijdenis
nodig en daarna soms ook nog de vol
doening van de straffen in het open
baar. De christen van toen had daar
door een groter bewustzijn van zijn
zondigheid en schaamde zich allerminst
ervoor uit te komen. Met het verdwij
nen van de openbare belijdens echter,
met het gemakkelijker en milder worden
van de boetedoening zijn wij er aan ge
wend geraakt onze zondigheid vooral
voor iedereen verborgen te houden. En
leven wij daardoor niet veelvuldig in
de schone schijn en laten wij ons maar
niet voor brave mensen houden. Voor
het oog zijn wij dit, maar voor God?
Het is goed met de oude christenen
te bidden: „Zie genadig neder op Uw
volk, Heer, zie genadig neer op zijn
gaven. Opdat Gij door deze offerande
verzoend, ons vergiffenis verleent en
ons geeft wat wij vragen.”
tests op huishoudelijk gebied. Boven
dien was er een „tussenstation" waar,
bij het genot van een fijne kop thee de
eerste ervaringen konden worden uitge
wisseld. Ook bij de „finish” was een
attractie, waarbij de leden van het
zwakke geslacht konden laten zien, dat
ze na zo’n rit nog voldoende lichaams
sterkte over hadden.
Des avonds om 8 uur vond in het
clubhuis, dat door enige meisjes der
V.K.A.J. keurig was versierd, de prijs
uitreiking plaats. Na een kort begroe
tingswoord door de Voorzitter van het
comité, dhr, G. Diepstraten, sprak de
voorzitter der K.A.B. Deze bracht dank
aan allen, die hadden meegewwerkt om
deze tweede rit voor onze vrouwen te
doen slagen, inzonderheid dankte hij de
coöperatie Midden Brabant, die toch
wel een zeer belangrijk deel tot het wel
slagen van deze dag had bijgedragen.
Hij stelde in het vooruitzicht, dat bin
nen enige maanden onze arbeidersvrou
wen zich zullen kunnen verenigen in
een voor hen geëigende arbeidersvrou-
wen-organisatie. Ook de voorzitter der
coöperatie „Midden Brabant" dhr.
Sprangers uit Dongen, was dankbaar
om de goede samenwerking die er be
staat tussen K.A.B. en coöperatie. Spre
ker schetste in het kort, hoe er eigenlijk
een wisselwerking moet bestaan tussen
deze beide verenigingen. Wanneer er
door onze vak- en standsorganisaties
wordt gewerkt om de arbeiders een
redelijk inkomen te doen toekomen,
moeten zij met deze inkomsten een zo
groot mogelijke hoeveelheid aan levens
behoeften kunnen voldoen. En om zulks
te bereiken, verenigen zich de arbeiders
Holland is goedkoop en er is van
vijandschap geen sprake.
De oude grenspost, het kleine huisje
met de slagboom aan de grote weg van
Nijmegen naar Kleef onder Beek-Ub-
bergen, is een bezienswaardigheid ge
worden. De vacantiegangers en dat
zijn er in dit wonderschone land toch
nog honderden! wijzen er elkaar op.
„Kijk, hier begon Duitsland” en ze be
zien de gevels der huizen als monumen
ten uit een grijs verleden, toen dit land
nog tot het Derde Rijk behoorde. De
Duitsers, die uit Kleef en Emmerik ko
men, schudden er hun hoofd over,
„Waanzin” zeggen ze en de Nederlan
ders, die bij Wyler de douaniers zullen
gaan passeren doen niet anders: ze
schudden hun hoofd en mompelen
„Waanzin”.
Maar maak daaruit niet op dat de
mensen in het grensgebied zich dag in
dag uit zorgen maken over de grens
correcties, die achter Nijmegen zijn
aangebracht. Men haalt er de schouders
over op en zegt: „Het zal wel zin ge
had hebben, al begrijpen wij er geen
snars van”. Die kaarten liggen hoger op
aan de grens, bij Elten, anders, maar
daarover aanstonds. Hier interesseert de
annexatie geen mens. Er zijn andere
belangen, die op een goede verstand
houding met de Duitsers, aanspraak
maken. Het zakenleven bijvoorbeeld!
Nijmeegse winkeliers adverteren in
Kleefse kranten en ze spinnen er zijde
bij. Wie ook op regenachtige Zaterdag
middagen de invasie van fietsende
Duitsers langs de Rijksweg naar Nij
megen ziet trekken en wie diezelfde
stoet tegen het vallen van de avond
terug ziet keren, die weet dat de Nij
meegse zakeman gelijk heeft met de
borden in zijn etalage: „Duits geld
wordt hier geaccepteerd” en de levens
grote aankondigingen: „Man spricht
Deutsch” aan de winkelgevels. Sterker!
Met nadruk verzekert men de Duitser
dat hij bepaalde artikelen voordeliger
in Nederland kan kopen. Een grote
modezaak heeft sedert weken een bord
in de etalage staan, waarop de Duitse
klanten duidelijk gemaakt wordt dat
een Lama-jas hem in zijn eigen land een
vermogen kost en hier slechtsHet
winkelpersoneel in de grotere midden-
standszaken spreekt Duits. Het is een
voudig een eis van het zakenleven. En
wie ziet wat de Duitse grensbewoners
allemaal in dat, in hun ogen dan toch
maar weer steenrijke Holland kopen,
die vraagt zich af hoe de verhouding
dan toch wel zijn moet tussen de levens
standaard aan deze en aan gene zijde
van de grens. Men kan immers rustig
zeggen, zeker voor wat Nijmegen en
van Maandag
6 September tot en
met Woensdag
15 September.
Weekblad Qilze-Riien
IP/2 vervalt.
r
GILZE
RIJEN
Telefoon 303
met Silvana Mangano, Vittorio Gasmann,
Raf Vallone, Gaby Morlay
De grootste Italiaanse film, bekroond met
ontelbare prijzen. Silvano Mongano ver
tolkt op meesterlijke wijze de tweestrijd
van een vrouw tussen liefde en zonde
tussen werelds genot en de bereidheid
om te dienen.
Toegang 18 jaar.
M. van Ardenne, Arts, neemt de
practijk waar.
Het spreekuur van
Zaterdag 4 Sept, te 8 uur
Zondag 5 Sept, te 8 uur
Maandag 6 Sept, te 8 uur
Deze week twee prachtige kleuren films
Zaterdag 4 en Zondag 5 Sept, om 8 uur
Het blazoen met zwaard en roos
Vorige week in Breda. Nu reeds in Rijen.
De nieuwste speelfilm van Walt Disney
in prachtig technicolor met Richard Todd
en Glynis Johns. Het onvergetelijke lief
desverhaal van Charles Brandon, een
soldaat van Mary Tudor, prinses van
Engeland. Spanning, actie en romantiek.
Toegang 1-1 jaar.
Woensdag 8 Sept, om 8 uur.
met Stemart Granger en Wendeel Corey,
Een avonturenfilm van klasse uit het
hoge Noorden in prachtige kleuren op
genomen. De gezamenlijke strijd tegen
koude, sneeuw en ijs maakte van twee
aartsvijanden, een Canadese bereden po
litieman en zijn arrestant, vrienden.
Toegang 14 jaar.
Wij verwachtenSolange du da bist.
Kinderen van de straat.
