39
kon ik
nieuwe
Gevreten werd-
Daarom
de krant.
maar
toen vond ik dat iedereen dat
In 1977,
En
moest weten.
voor
leder-
Ik
De
toch meer.
de
noemen
red
Ik schreef
salie Smits,
het mij was
daar dan over,
hoe
s tonden
vergaan
ren
zaten
naar
op weg naar verande-
we
zodat vrouwen daar wat
aan
ringen
is
zouden hebben.
Ik nam
mn
mee
ze
dat ieder
een
uit die slachtofferrol
Ik draaide
ik durfde dat wel
te zeg-
kennen
n a v
en
avond geweest,
Niet voor
Wie zei ook al
verweten
weer
"Laten we,
ophalen
Véronique Nas
wenhaat bij mannen"
Maar dat
Dat is ook nogal pijnlijk.
Véronique Nas
gen.
"Goh
dragen
Ik hield ook wel een dagboek bij,
t j a
op die
zijn. De toenmalige redaktie kon
slechts vertwijfeld de schouders
lyties. Het moet niet zo zijn als
met de praatgroepen,
er met koppijn vandaan kwam.
nog allemaal in die pijn,
En daar help je vrou-
Zeker 10 minuten heb ik met hem een
diskussie gehad over het wel of niet
gebruiken van mijn eigen naam. Ik
moest er trots op zijn om de naam van
mijn man te gebruiken zei hij.
(jaargang 3, no 3, mei 1980).
van de amerikaanse president
Franklin D., had daarvoor een
oplossing. Ze bepaalde dat op
de perskonferenties die ze gaf
nog uitsluitend vrouwelijke
journalisten zouden worden uit
genodigd. De hoofdredakteuren
die van deze perskonferenties
natuurlijk verslag wilden doen,
ontstaken weliswaar in woede,
maar kozen eieren voor hun
geld: voor vrouwen werd voor
taan een plaats ingeruimd in
de redakties.
"Dat waren de jaren dat ik bij wij
spreken iedere dag een
ontdekking deed. Achteraf
is dat misschien wel naïef,
Dat vind ik heel belang
rijk,. Vrouwen zoeken als vanzelf
sprekend de overeenkomsten: wij
zijn allemaal onderdrukt. Veel
is blijkbaar tegen dovevrouwsoren
gericht. Nog in de zomer van '8A
Eleanor Roosevelt, de vrouw
van de amerikaanse president
Ik raakte via mjjn studie meer en
meer betrokken bjj de vrouwenhulp-
Als je
stapt dan kun je de verschillen
tussen vrouwen ook beter onder
wen niet mee
ze van
Als redaktie kan je die slacht
offerrol uitleggen, dus meer ana-
Dingen waar ik
zelf mee bezig was, wilde ik uit
en dat was
daar stond in hoe je dat moest
doen, hoe je onder je eigen naam
geregistreerd kon worden in be-
volkings- en kiesregister. Ik
was mij ook weer met m'n eigen
naam gaan noemen. (In het begin
stond ze in het kolofon als Ro-
ner me een stuk over seksuali-
zegde notabene een ex-redaktie-
lid haar abonnement op, omdat de
inhoud van de krant anti-man zou
Dat was ook
die waren
voordat we praten
over de mannenhaat bjj feministes,
eerst eens praten over de vrou-
maar bij de krant kon ik mijn er
varingen ook publiceren. Ik deed
dat ook zonder schroom. Ik herin-
Er verschenen boek
besprekingen en interviews,
krant kreeg meer inhoud.
Ik ben bij de krant gegaan omdat
de redaktievrouwen me wel aan-
ik hoorde eens 2 mannen
het leuke, stond je aan het be
gin van allerlei ontwikkelingen.
Bijvoorbeeld de naamsverandering.
Ik las daar wat over in Opzij,
In het begin bleef het bij erva
ringsverhalen. Er was ook niet
zoveel behoefte aan analyses,
krant bood zo al zoveel herken
ning. Later wilde de redaktie
een thema-avond,
alle abonnees waren wel
(op een thema-
toen ook koffieochten
den en ik begeleidde VOS-k.ursus-
sen. Mijn stukken in de krant ge
bruikte ik daarbij. Op die koffie
ochtenden kwamen nogal eens vrou
wen met problemen,
doorverwezen door de huisarts.
avond kwamen zo tussen de 100
vrouwen vinden het doodeng om
naar de verschillen te zoeken.
vrouw-zijn wekt nog steeds in bre
de kring irritatie.
niks wordt feministes mannenhaat
ie toen,
leuk
(Ook nu nogred
zoontje ook altjjd
In het Vrouwenkafee hadden
zo'n grote kast. Daar zette ik
hem dan met kinderwagen en al
in
een kafee op de Heuvel zeg
gen: "Heb je dat stukje in de
Vrouwenkrant gelezen?"
een las het.
poesterkomplexde verborgen
angst voor onafhankelijkheid. En
ik vond over mannen: je hebt het
er niet over, of je scheldt erop,
maar blijf niet in die slachtof-
mannen toe.
ik wilde daar wel bij ho-
In het begin, in het Vrou
wenkafee, kende ik niemand. Het
redaktiewerk vormde voor my een
mooie ingang. Ik had ook behoef
te aan vriendinnen. Met de redak
tievrouwen bestond intensief kon-
takt, we kwamen vaak bij elkaar.
Zo'n krant in elkaar zetten
veel werk.
en 200 vrouwen) maar wilden er
toch over lezen.
verlening, die ontwikkeling kon
ik nog niet opschrijven,
niet kwijt in de krant,
ben ik uit de redaktie gegaan.
Daar kwam nog bjj dat er ineens
veel redaktieleden opstapten,
ik had geen zin om weer met alle
maal nieuwe vrouwen te beginnen.
Allemaal vrouwen die zich op
nieuw gaan afzetten tegen mannen,
die toch vaak in pijn blijven zit
ten, in de slachtofferrol,
wilde verder gaan vanuit mjjn
kracht, niet vanuit m'n zwakte.
Tjjdens mjjn studie heb ik me nog
al bezig gehouden met het Asse-
ferrol steken. Je moet je eigen
dingen zien, zonder schuldgevoel.
De nieuwe redaktieleden
telt,
Ik kreeg wel reakties van
dat jij dat durft".
Meestal verschenen die stukken
