sweet secrets
25
je vriendinnetje vita
dag heerlijke viet,
je det
"er
Lieverd
er
p.s.
seems
een
van
by the way,
to be quite
my love
true
zon
heid
dat we
ven
hè
is
maar ook
ver-
als
Inmid
dels gestegen eigenwaarde maakt
erkenning niet meer zo afhanke
lijk van herkenning, en kom je op
Welk een woordenvloed, welk een
woordenvloed! Jouw levensweg
lijkt minstens zo ondoorgrondelijk
als die van god; en verdomd,
herken ik mij erin. Zonder hier
overigens erg rijk van te worden
(werk ik onbetaald en word ik
een steun-
Ik heb nog
al steek ik die
met wat voor
(denk Jij dat men zich herkent in
de behoefte aan herkenbaarheid?)
nog moreel gedwongen
abonnement te nemen!)
wel twee handen,
zelden meer uit,
doel dan ook.
Hoe niet onder te gaan in de
boterberg van bèbè tis wè-vrou-
wen?
Herkenning. Mijn behoeftes
daarin zijn mateloos geweest
viet. Gesocialiseerd als zorgend
heb ik mijn handen veels te veel
uitgestoken, links, rechts en
overdwars. Nog immer ontsiert
eelt mijn handpalmen, evenwel tot
grote opwinding van mijn vrien
din. Aangetrokken door de femi
nistische bewegingen en geroken
aan potteuze levenswijzen teerde
ik in die begintijd op herkenning.
Nu, alweer 'n paar jaar, weer
bekeerd tot meer individualis-
tiese tendenzen komt herkenning
me soms de strot uit. Maar,
lach niet, het is dubbel.
Enerzijds slokt het me op,
lies ik mijn eksklusivi tel t
herkenning hoogtij viert.
ik snap van deze wereld niets
meer, fiets ik me de longen uit
het lijf, komt een politieauto
naast me rijden, zegt dat ik mijn
arm niet heb uitgestoken, zeg ik
dat ik maar één arm heb, en
waarom ik door die twee rode
stoplichten ben gereden, zeg ik
dat ik dat altijd doe, zegt hij
dat dat niet gebruikelijk is, zeg
ik: ik snap van deze wereld
niets meer, kom ik hijgend bij de
redaktie, krijg ik te horen dat
mijn brief saai is, jaha: saai,
en te persoonlijk en niet her
kenbaar enzo, had ik daarin net
uitgelegd dat ik daar zo'n hekel
aan heb, aan dat herkenbare
enzo
van
ik
meer
politieagent en de paus? ze roe
pen je alletwee een halt toe, en
dan de straf hè, de straf, word
je geïntroduceerd als (ik ci
teer): schrijfsters op weg naar
de roem en op weg naar geld,
veel geld, wat geld, hoezo geld,
heb jij dat nu weer uit de school
geklapt, ik wil helemaal geen
geld, ik wil alleen maar roem,
en erkenning, zonder h, lees ik
ook zoiets van lezeressepubliek
en kritisch enzo en reakties en
dan denk ik ik snap van deze we
reld echt niets en niets meer,
gelukkig ben ik zelf onherken
baar
heb
maar zeker nooit gehoord
tussen de regels doorlezen,
snap van deze wereld niets
vraag ik mij met hart en
ziel af wat datis: herkenbaar en
voor wie is wat herkenbaar en
doe ik een oproep: hebben wij wel
behoefte aan herkenbaar-
realiseer ik me inderdaad
in een slapende stad le-
bèbè tis wè, en dan de paus
ook zo'n hapklare brok, de
paus belde me huilend op dat Jij
je hebt laten uitschrjjven bij de
rk-kerk, zeg ik tegen hem: ik
snap van deze wereld niets meer
en dat ik mijn ziel niet aan de
duivel zal verkopen, had ik van
het geld dat ik uitgespaard had
van de bon een vriendin lid kun
nen maken van de krant, maar ik
heb jou een rk-truitje gekocht
en een zonnebloemjurkjevoor
als de woman-look-alike-contests
gaan uitbreken, jammer toch voor
deze vita, even dacht ze nog,
gezien het uitblijven van de
doorgaans stormachtige berg van
enthousiaste reakties van vrouw-
lievend tilburg, in dit geval op
onze briefwisseling: men herkent
zich niet, ik ga een andere
koers varen, een persoonljjkere
een moeilykere (oké, geef ik
toe), weg hapklare brokken, krijg
je te horen dat Je saai bent, ik
snap van deze wereld niets meer
de leegte, de leegte, en wat
dan? wat zich aan de oppervlakte
afspeelt is dat niet makkelijk?
wat niet te lezen valt, moet je
zelf invullen, bah etje, hoe
moeilijk is dat, de leegte en de
angst ervoor en het op zoek gaan
en het zoeken en dan je fanta
sie, je fantasie gebruiken, brrr
wat eng, hoe moeilijk de dingen
die je niet begrijpt, etje, weet
je de overeenkomst tussen een
een ander niveau (dat van de
verschillen bevechten en 't
anders in zjjn", maar dat vormt
een brief .apart
Anderzijds als ik naar een gro
ter verband kijk, baart mij het
paradoksale van in deze subkul-
tuur te leven ook zorgen. Even
bot geformuleerd: in hoeverre
hebben wjj potten zoveel (leuks)
met elkaar bij de gratie van het
feit een gezamenlijke "vijand" te
hebben, een subkultuur te vormen
dus? Bindt ons merendeels de
herkenning op 't niet getole
reerd te worden, op 't anti-sek-
sisme etc.? En met dat het ons
zou lukken die eruit te werken
behouden wjj dan nog dat speciale
eksklusieve (minderheids-)
groepsgevoel? Ik bedoel, ik vind
't afschuwelijk om tegen heren en
hetero's te moeten vechten en
tegelijkertijd heerlijk om 'anders'
te zijn. D'r is veel te zeggen
vita, over eventuele behoeftes
aan herkenbaarheid (en een kunst
genuanceerd te zjjn bij een taks
van 450 woorden!).
En lieverd, wat betreft de
roem en het geld, ik wil veel
roem, maar vooral veel geld ja.
Erkenning is een vitale levens
behoefte, maar ik hou ook enorm
veel van een komfortabel leven.
Ik zie het echt niet zitten dat
er postuum een stichting ter on
zer ere wordt opgericht die van
de door ons nu te verdienen
flappen een of andere literaire
prijs gaat instellen.
deze brief heeft me
uitgeput, en dan heb ik je nog
niet eens over mijn religieuze
dilemma's geschreven. De enig
ste man met wie ik mij ooit emo
tioneel verbonden heb gevoeld
de ongelovige Thomas,
deze verhouding heeft haar
scheuren opgelopen. Eerst zien
en dan geloven daar is iets voor
te zeggen, maar 't kan je ook
aardig lam slaan. Herken je dat?
De zucht naar self-supporting?
