fia engel-voeten,zakenvrouw
6
zakenvrouw
prutsen
zo-
Toen
Ik
"Ik snap niet dat niet veel meer jongelui
iets beginnen! Maar er is durf voor nodig.
Ik begon, had ik eigenlijk al veel dingen,
heb een man, die altijd de kost heeft verdiend.
Men zal wat ik doe wel altijd een hobby blijven
vinden. Ze komen weleens vragen: 'Zeg, pruts
jjj nog steeds?' Vooral mannen vragen dat. Nou,
dan krijg ik de rambam, hoor! Dan denk ik: 'Het
Voor Fia Engel-Voeten begon het leven echt by
veertig. Op aandringen van haar moeder nam ze
al jong naailes en behaalde ze achtereenvolgens
het middenstandsdiploma en een vakdiploma. Mocht
ze alleen komen te staan, dan zou ze zichzelf
kunnen redden. Vóór haar trouwen werkte ze zes
jaar als cheffin bij Witteveen. Toen ze een jaar
of veertig was, verhuisden zU en haar man met
de kinderen naar Berkel-Enschot"Ik voelde me
zó happy met het huis. De kinderen gingen alle
maal naar school en toen vond ik dat ik toch
wel iets mocht doen voor een ander. Ik voelde
me zo gelukkig, dat ik vond dat een ander daar
in moest kunnen meedelen. Toen heb ik heel diep
nagedacht - en dat zou ik nou iedere vrouw wil
len zeggen: denk héél diep na over wat je graag
doet. Want móéten moet je zoveel."
Mevrouw Engel-Voeten kwam in de welfare
terecht en zette zelf in Berkel-Enschot een
sus op. "Dat was
was de bedoeling om de bejaarden
nog voornamelijk boerenbevolking
te krygen en iets leuks met hen
"In '76 werd myn atellertje geopend. Myn werk
ging naar een boetiekje of het stapelde zich op.
Een nicht van me had een pand in Tilburg, dat
gekraakt was. Dat vond ze toch zo iets verschrik
kelijks, want ze kende heel dat begrip kraken
niet. In '80 kregen ze die krakers eruit, maar
toen moest er meteen iemand anders in. Ze vroe
gen aan my of ik er niet in wilde. Later groeide
het idee om er een winkeltje van te maken. Om op
die leeftijd een winkeltje te kunnen beginnen,
dat leek me echt leuk. Ik had er allerlei voor
stellingen van, ik weet nog dat ik dacht: 'Hoe
moet dat nu 's avonds met het geld?- Maar ver
geet het maar, hoor. Er heeft nog nooit een
politie-eskorte me naar de bank hoeven te bege
leiden
"Op deze manier ben ik het winkeltje inge
doken. En dan ben je zakenvrouw. Ik moest worden
ingeschreven by de Kamer van Koophandel. Dat was
helemaal geen probleem: ik had myn middenstands
diploma en mijn manuf ak tuurbreve tZo kwam ein
delijk, op mijn zesenvijftigste, van pas wat ik als
jong meisje had gehaald. In het begin kwam ik
helemaal niet uit myn onkosten. Ik had mijn man
altijd beloofd dat ik hem nooit in moeilijkheden
zou brengen. Hy was er eigenlijk helemaal niet
voor, maar uiteindelijk heb ik toch doorgezet. Ik
heb er in deze fase van mjjn leven helemaal geen
spijt van. Het is geweldig leuk om op deze ma
nier met mensen in kontakt te komen en om dat
wat uit je handen komt tentoon te stellen. Het
is elke keer weer een schouderklopje als er
iets verkocht wordt."
De eerste keer hebben we zelf kerstkaarten ge
maakt, met sjablonen en een kwastje. Toen zei
een van die vrouwen: 'Dat is nou de eerste keer
dat ik een kwast in myn handen heb gehad. Ik
heb altijd onder de koeien gezeten.' Zoiets
vergeet je nooit meer."
Uit de veelheid van technieken en materialen
moest een keuze worden gemaakt. "Keramiek en
emailleren vond ik het leukste. Ik heb zelf een
oven gekocht en toen zyn we hier heel enthousiast
aan het bakken gegaan. Op een gegeven moment
kregen we veel te veel, er moest wat afgestoten
worden. Maar iemand die erg veel aan handen
arbeid doet is geen zakenvrouw. Ik.had een
buurvrouw die dat beter kon. Ik zou graag 'een
emailleeroven hebben, maar ik had daar toen niet
de middelen voor. Mijn buurvrouw zei toen:
'Verkoop toch wat poppen en koop daar die spul
len voor'. Zy is een middag mee op pad geweest.
By de eerste de beste winkel was het raak: we
verkochten de poppen en kregen er een cheque
voor. We zyn meteen naar de bank gereden om te
kyken of-ie echt was. We konden het niet geloven."
Met de nieuwe emailleeroven kon veel geëkspe-
rimenteerd worden en zo ontdekte Fia Engel-Voeten
dat glas kon smelten en dat er veel mee kon
worden gedaan. "Ik heb een boekje geschreven
over glas, omdat ik vond dat de hobbywereld er
te weinig notie van had. Ik gaf regelmatig
kursussen op kreatieve centra waar emailleer-
ovens en keramiese ovens stonden, waarmee ze
niet om wisten te gaan. Ze wisten niet dat je
die ovens ook voor glas kunt gebruiken. Dat
vond ik zonde, dus heb ik een soort techniese
handleiding geschreven."
kur-
toen nog iets heel nieuws. Het
om de bejaarden - het was toen
- uit het huis
te gaan doen.
"Ik heb heel lang in de welfare-sfeer gezeten:
ik werkte met bejaarden, later gaf ik kursussen
handenarbeid aan allerlei groepen. Dat deed ik
op een gegeven moment hier thuis, boven op zol
der. Myn hele hobby speelde zich af op die zol
der. Maar er komt geen greintje zon en daarom
zei ik altijd: 'De kippen zitten hier op de beste
plaats!' Want de kippen zaten achter het huis
en moeder zat op zolder. Toen kwam hier in de
buurt een pandje te koop en ik zag het helemaal
zitten om daar een boetiekje te beginnen en daar
meteen ook te gaan werken, dan was de troep hier
ook uit het huis. Dat moest ik natuurlijk wel aan
myn man vertellen, want hy moest over de brug
komen. Hy zei: 'Ben jy nou gek? Je hoort hier,
by de kinderen'. Hij vond het zo'n dwaas idee.
Maar het had wel als resultaat dat hjj 's avonds
een architekt had gecharterd om daar waar het
kippenhok stond een atelier neer te zetten. Toen
myn man de deur uit was heb ik staan huilen van
geluk. Ik zei: 'Eindelijk! 't Is zover!' Daarom
heet myn atelier Tlssofer. De winkel, die heel
veel later kwam, heet ook zo, want de naam blijkt
geweldig aan te slaan."
FIA ENGEL-
VOET M
