eindhoven
den haag
1
9
liepen sterk uiteen.
Toen ik merkte, dat ik overtijd was, wist ik
heel zeker dat ik geen kind wilde. Maar een
abortus, daar liep ik toch wel tegen aan te
hikken. Ik heb ook andere mogelijkheden over
wogen, zoals na de geboorte afstand doen.
Maar dat leek me nog veel moeilijker dan abor
tus. Je blijft dan toch denken: er loopt nog
ergens een kind van mij rond, en: nu zou het
één jaar zijn. Dat heb je nu ook wel. Als je
hoort dat iemand die je kent zwanger is, dan
denk je toch wel: ik had ook een kind kunnen
hebben
Toen ik het mijn vriendinnen vertelde sloeg
dat in als een bom. Niet dat ze me veroor
deelden, maar ik weet zeker, dat zij het
nooit gedaan zouden hebben, zij zouden zijn
gaan trouwen en het kind hebben laten komen.
Omdat ik er vroeg bij was, kon ik een over
tijdbehandeling laten doen. Een overtijdbe
handeling is officieel geen abortus, er is
dan ook geen sprake van vijf-dagen-bedenktijd
Ik belde donderdags en 'smaandags kon ik al
geholpen worden. Ik was tgen 12 dagen overtijd,
(het kan ook nog op de 13° en 14° dag).
Het woord overtijdbehandeling is ook minder
beladen als abortus, het is meer het opwekken
van je menstruatie, er wordt een cellenstruk-
tuur weggehaald. Je denkt dan nog niet aan 'n
kind. Bovendien is het goedkoper dan abortus.
Het kostte mij ƒ265,-.
Ik ben naar Den Haag geweest, één van de twee
NVSH-kliniekendie de overtijdbehandeling doen.
Ik was heel erg zenuwachtig.: Zullen we op tijd
zijn? Als we het maar kunnen vinden! Maar het
viel allemaal erg mee. De kliniek is in een
rijtjeshuis in een gewone wijk. Toen we naar bin
nen wilden, kwamen er drie vrouwen naar buiten,
lachend. Je gaat er ergens vanuit dat het alle
maal heel ernstig zal wezen. Ook binnen hing
een gemoedelijke sfeer, heel ontspannen. In de
wachtkamer zaten ook niet alleen vrouwen: ook
mannen en kinderen. De receptioniste is een
heel aardige vrouw. Ze wist onmiddellijk wie ik
was. Zij deed ook de zwangerschapstest. Verder
vond ik het heel opvallend dat zij buitenlandse
vrouwen in hun eigen taal te woord stond: ik
heb haar in ieder geval duits en spaans horen
praten
Na een kwartier werd ik gehaald door een ver
pleegster. Ze gaf me een hand en stelde zich
voor. Ze vroeg me bepaalde dingen. (Wanneer
was je laatste menstruatie?, Gebruik je medir:.
cijnen? ed.) Verder vertelde ze nog wat over
voorbehoedmiddelen, ze wilde me eigenlijk wej-S:
met het pessarium naar huis sturen. Maar t.QÖn
ik zei, dat ik niet wilde ging ze er verder
niet op door. Ze vroeg me ook helemaal
om de reden van mijn beslissing. Ze ging, êrvan
uit dat ik een beslissing genomen had, ''anders
^it je hier r,iet". Ze legde ook uit, wat er
precies zou gebeuren. De behandeling duirt
zo’n 5 j 6 minutenOp het laatst deed het wel
pijn. Op die momehten gaf de verpleegster, die
haar hand op mijn buik had liggen wat tegendruk
zodat de pijn verminderdeDe arts vertelde uit
gebreid wat hij allemaal deed, maar ondertussen
hadden we het ook wel over andere dingen: over
mijn kansen op een baan bv. Naderend, toen ik
nog wat lag uit te rustenkwawi^j-j nog even
zeggen dat hij. inderdaad het vruchtje gezien had,
en hij kontroleerde nog evér. jiiijn baarmoeder
zich samentrok.
Al met al stond ik na ru:iw :ê:en uur weer buiten.
Het viel allemaal reuze mees de sfeer was er zo
goed, ik zou er wel als verpleegster willen
werken. Marie
Twee vrouwenallebei 23 jaar oud en uit Brabant afkomstigwerden zwanger
en wilden een abortus. De een ging naar de NVSH-kliniek in Den Haag, de an
der naar StiMeZO in Eindhoven. Haar ervaringen
Toen ik drie dagen overtijd was ging ik naar
mijn huisarts voor een zwangerschapstest, hoe
wel ik zeker wist dat ik zwanger was. Ik moest
drie dagen wachtenwant pas na zes dagen over
tijd is zo'n test zeker. Ik bleek inderdaad
zwanger. Ik vroeg naar een overtijdbehandeling,
maar volgens de arts was dat hetzelfde als een
abortus binnen drie maanden. Hij gaf mij een brief
mee voor Stimezo in Eindhoven. Hij reageerde een
beetje knullig, hij vroeg bijvoorbeeld wat ik
nu aan anti-conceptie zou gaan doen, of dat ik
de jongens voortaan zou afzweren. Hij gaf mij ook
een idee van schuld.
Ik heb onmiddellijk Eindhoven gebeld. Ik kon
daar pas een week later terecht. Ze deden het
voorkomen dat dat door drukte kwam, ze zeiden
niet dat het in verband met de vijf dagen bedenk
tijd was.Die week wachten was niet plezierig. Ik
voelde me steeds meer zwanger, mijn buik groeide
en groeide. Je denkt ook steeds aan hoe het zou
zijn, de 9 maanden van de zwangerschap, de be
valling, of het een meisje of een jongen zou
zijn, hoe het eruit zou zien. Doordat je ge
dwongen wordt er zolang mee bezig te zijn, ga
je je ook heel slecht voelen, je voelt jezelf
een beetje een moordenares. Je dwingt jezelf
te denken:'ik wil een abortus, dus ik doe het
ook, terwijl je andere gedachten onderdrukt. In
die week had ik wel dat als ik kleine kinderen
zag, ik ze wel de nek om zou kunnen draaien.
De sfeer in Eindhoven was heel gedragen, ge
dempt, alles gebeurde achter gesloten deuren.
Ze behandelde je net alsof je kanker had. De
wachtkamer hing vol met voorlichtingsmateriaal,
je werd als vrouw wel heel erg als schuldig
aangewezen
Ik had een afspraak voor half tien. In verband
met een echoscopie, waarmee de grootte en de
ligging van de vrucht werd vastgesteld, moest
mijn blaas vol zijn. Bij de receptioniste begon
al het dagje vorbehoedmiddelenvoorlichting
nadat ze mijn gegevens had opgenomen en de
ƒ360,- had aangenomen. Na een kwartier wachten
werd ik geroepen door een maatschappelijk werk
ster voor een gesprek, wat ongeveer een half
uur zou duren. Mijn vriendin en ik kwamen een
kamer binnen. In het midden stond een tafel
met daarop alle denkbare anticonceptiemiddelen
en er omheen vier stoelen op schreeuwafstand
Na een inleidend praatje, met zachte stem,be
gon ze over anticonceptie: waarom ik niks ge
bruikte, wat ik zou willen gaan gebruiken,
waarbij zij telkens de voordelen en ik de nadelen
opnoemde. Zij vond het pessarium wel geschikt voor
mij, met het oog op de 'onregelmatige kontakten'
Toen ze zich er eindelijk bij neerlegde dat ik
geen voorbehoedmiddelen wilde, schreef ze op een
briefje, dat bij de behandelende arts terecht kwam,
in het vakje over anticonceptie: Anti, Anti, Anti.
Weer wachten, nu op de arts. Ook hij begon weer
over voorbehoedmiddelen, Iedereen vroeg ook tel
kens, of ik echt wel mijn vriendin erbij wilde
hebben en aan haar of ze er echt wel bij wilde
zijn.
Ik was om kwart voor twaalf aan de beurt, de
ingreep duurde in totaal zo'n 10 minuten. Het
deed wel pijn, maar de verpleegster, die heel
vriendelijk was drukte op mijn buik, zodat ik
meer ontspannen was. Mijn vriendin vertelde
ondertussen, wat de arts allemaal deed, dat
was geruststellend. Nadien heb ik nog drie
kwartier in een, bed gelegen om bij te komen.
Om een uur of één stond ik weer buiten.
Ik vond het heel vervelend in Eindhoven: het
duurde allemaal veel te lang en dan nog al dat
gezeur over voorbehoedmiddelen!
Je t
