vrouw en media
schrijfwijze
carrière
13
Annelie Rozeboom
jouwe ook nog even doen?',
dingen niet kwaad worden.
i.-et uit of Je nou man of vrouw bent. Maar je
maakt natuurlijk wel veel dingen mee als vrouw
zijnde. Toen ik bijvoorbeeld pas bij deze
redaktie kwam werken werd ik wel uitgeprobeerd.
Ik kreeg steeds berichten over vrouwenzaken
toegeschoven. Maar dan moet je gewoon niet
happen. Je moet niet kwaad worden maar zeggen
'goed, ik doe het wel even', en dan later
rustig vertellen dat je er genoeg van hebt.
Er werden in het begin ook foto's van mooie
vrouwen in mijn buurt opgehangen. Toen ben ik
zelf ook allerlei foto's gaan ophangen, was het
zo afgelopen.
Wel hebben we een eindredakteur die me steeds
met 'meisje' aanspreekt. Dat soort dingen vind
ik wel echt grof.
Ik ben bij allebei de bijeenkomsten van Vrouw en
Media geweest. De eerste was leuk, er waren
25 vrouwen van de 40, dus dat was netjes.
Het was een soort kennismaking. Elkaar alle
maal verhalen vertellen. Toen herkende ik wel
dingen, waar ik me ook aan irriteer. De tweede
bijeenkomst was niet zo veel Die ging dan
over carrière maken. Daar kan ik toch al niet
echt over meepraten. Er waren ook maar zeven
vrouwen
Ik denk wel dat de sfeer veranderd op een
redaktie, als er vrouwen aanwezig zijn. Man
nen vloeken dan minder, en maken minder grove
opmerkingen. Ze worden rustiger, denk ik."
Ik denk niet dat mannen anders schrijven,
ook niet over vrouwenonderwerpenZe maken mis
schien wel opmerkingen over feministes en zo,
maar als ze dan schrijven blijven ze toch wel
bij de feiten. Misschien kun je het wel merken
bij achtergrondverhalen. Maar ze moeten hun
kritieken toch altijd onderbouwen."
Ik wil trouwens helemaal geen carrière maken,
althans voorlopig niet. Mijn vriend studeert
nog. Straks is het dus afwachten waar hij een
baan krijgt. Dan kan ik zien wat ik ga doen. Ik
was op die bijeenkomst van Vrouw en Media. Toen
ik ze dit vertelde werden ze verontwaardigd.
'Carriere maken doe je toch voor jezelf',
zeiden ze. Ja, maar ik woon wel samen, daar
heb ik voor gekozen, voor die manier van leven.
Dan moet je ook rekening met elkaar houden. Dat
begrijpen ze dan niet.
Carriere maken binnen deze krant is onmogelijk.
De leidinggevende functies zijn ingenomen door
mannen die hier wonen, een gezin hebben, gesettled
dus. Die gaan van hun leven niet meer weg. Als
er eens een plaats vrijkomt is er in principe
een open vacature, maar dat heeft helemaal
geen nut om daar op te solliciteren. Ze
wijzen vantevoren al iemand aan, en die wordt
het dan ook wel. Meestal is dat dan iemand
die een rang lager staat, en schuift iedereen
op. De enige mogelijkheid is weggaan, sollici
teren bij andere kranten.
Als ik hiermee ophoudan wil ik iets heel
anders gaan doen. Ij een weekblad werken, dat
lijkt me wel wat. Een landelijk weekblad. Dat
lijkt me rustig. Niemand loopt je in de weg. Er
was hier een jongen, die had eerst bij een week
blad gewerkt. Die wist niet wat hem overkwam.
Hij was met twee maanden al overspannen."
Vanmiddag had ik er trouwens nog een. Een
man die stoomcaroussels maakte. Hij was al een
beetje bang voor publiciteit. Ik kwam dus met
de fotograaf. Die man ging toen alles aan die
fotograaf uitleggen. Hij keek niet eens naar
mij. Na een tijdje draaide hij zich om en zei
verontschuldigend'Ja, vrouwen hebben toch geen
verstand van techniek'."
Wat buiten betreft: Ja, ik kom wel eens
ergens en dan kijken mensen me verbaast aan.
'Ben jij van de krant?' vragen ze dan verbaast.
Ik moest eens een stuk schrijven over een
mannencafez, dat was net geopend. Toen dachten
ze dat wij expres een vrouw hadden gestuurd, en
wilden me niet te woord staan. Dat deden ze
uiteindelijk toch wel, want ze wilden veel te
graag hun naam in de krant.
We hebben op de binnen- buitenlandredaktie een
vrouw, die trkt wel eens een overal aan. Dan
krijgt ze commentaar als:'Heb je je motor ge
smeerd vandaag?'. Dan zgt ze :'Ja, zal ik de
Je moet om dat soort
Er was eens een tentoonstelling over vrouwen
en seksueel geweld. Een van onze mannen erheen,
kwam lachend terug. Het stelde niets voor,
meende hij. Toen ben ik er voor de zeker
heid nog even heen gegaan. Maar ik kwam ook
lachend terug. Het stelde echt niets voor.
Ze hadden platenhoezen met blote vrouwen
opgehangen, dat was dan seksueel geweld. Die
mannelijke collega heeft toen een vernietigend
stuk geschreven. Ik niet.
Ik wil over een paar jaar de verslaggeving
wel uit. Ik baal nu al. Je kunt niets, geen
verenigingsleven, geen vrienden opzoeken. Je
kunt niets plennen, want je weet nooit wanneer
je vrij bent. Vannavond, voordat jij kwam,
belde de hoofdredakteur nog op. Er waren acties
geweest. Was weer bijna mijn hele avond wegge
weest. Je bent vaak een hele avond kwijt
met het verzamelen van informatie. Gelukkig had
hij het mis, er waren geen acties.
