VROUWENKAFEE
DE SPINSTER’
HEUVEL 13 (de poort naast café tooten)
'WOENSDAG 21.00- 1.00
DONDERDAG 21.00- 1.00
VRIJDAG 21.00- 2.00
6
Anne lie
Aanvang 20.00 uur.
Donderdag 17 mei a.s. draait in het
vrouwenkafee de film
TAKE IT AS A MAN, MADAM
Dit is een feministiese satire waar
in de rollen totaal zijn omgedraaid.
zo vlug als haar ongrijpbare gedachten. Haar
mooie vrouw was langzaam aangetast door al het
slechte in de wereld, en langzaam had het haar
overgenomen, beheerst en tenslotte vernietigd.
Een moment luistert ze niet naar haar ge
dachten, verzuimt ze het depressieve en ge
niet ze van de mooie vogelklanken in de we
reld Haar ogen staren naar de hemel, en onbe
wust denkt ze aan de gebeden uit haar jeugd.
Gij zult niet doden.
Wat zondigt de wereld toch, wat zondigt die
zogenaamde heere.
Ineens realiseert ze zich dat de kou haar
aan het verslinden is. Een paar ledematen
zijn al gevoelloos, klaar om gegeten te wor
den. Maar er zijn nog duizenden mooie herin
neringen die ze hier op deze zachte aarde op
wil halen.
Misschien kan ze beter wachten tot de zomer.
Tot die tijd zal ze moedig beginnen met het
invullen van haar tijdperk. Onder het werken
door, in haar slaap, of vrije tijd zal ze dan
langzaam alles verwerken. De herinneringen en
gevoelens zullen zich door haar leven heen
vlechten. Ze zullen een geheel vormen, zoals
vroeger hun handen, samengevlochten, van hen
een geheel maakten.
Langzaam richt ze zich op, en voelt bewust
het bloed door haar aderen stromen. Het ge
broken gras scheldt haar uit, net als de
parkwachter die haar schreeuwend achtervolgt
tot ze de laatste bomen achter zich heeft
gelaten
De natuur is immens. De wereld vreemd, licht
en lawaaierig. Vreemd alleen voor hen die het
gevoel ontvlucht zijn. Licht door de zon, ver
blindend licht door de vele kleuren dauwdrup
pels die fonkelend aan de takken hangen. Licht
ook door de plotselinge zonnestraal die de pa
den doorkruist, veilig geselecteerd naar warm
te en kleur door het netwerk van takken en
bladeren in de lucht.
Waar sterft het leven, en waar begint het.
En hoe en waarom? Vreemde zinnen. Ze spoken al
dagen door haar hersenen. Als doorzichtige fi
guren verschijnen ze, zijn ze voelbaar op hun
hoogtepunt, om dan weer langzaam weg te vagen.
De grassprieten strekken zich uit naar de he
mel, nat en koud. Haar bruine jas zal haar
echter tegen alle kou beschermen. Haar krullen
en haar hartslag zullen haar levend houden.
Maar waarom haar?
Wanneer ze haar lompe lichaam neerlegt kan
ze de grassprieten horen kreunen van pijn.
Haar verlangen naar de zachte aarde is echter
te groot om medelijden met hen te voelen.
In al haar zwaarmoedigheid voelt ze, eenmaal
liggende op de aarde, een klein sprankje hoop.
Nu ze hier ligt is ze super dichtbij haar.
Dichtbij de mooie vrouw die ze zo goed gekend
heeft en die ze vanmorgen bedolven heeft onder
de vochtige aarde. Een tijdperk uit haar leven
is mee bedolven, en ze voelt zich nu vreemd en
leeg, niet wetende wat het nieuwe gebeuren
haar zal brengen.
Mooie vrouw. Het was beter zo. Maar toch ook
jammer, verschrikkelijk jammer, onzinnig. Als
een schim waren de jaren voorbij gevlogen, net
