■M
4
racisme
in het vechtkamp
wolken aan de hemel
vrou-
Zijn ze er nou heus
je binnen tien dagen een volleerde krijgs-
heldin zult zijn.
We komen tot de konklusie dat het ontbreken
van de steungroepjes een gemiste kans is. Een
volgende keer zou zo'n idee beter gestruktu-
reerd kunnen worden. Zoveel trainen en praten
is fysiek en emotioneel behoorlijk inspannend.
Doordat je moe wordt, vermindert je weerstand
en komen je je angstige en zwakke kanten
sneller naar boven: Ik leer het toch nooit,
ik blijf achter bij de anderen en andere
negatieve gevoelens. Wanneer je daarin niet
opgevangen wordt en geen steun krijgt, kun je
daar soms hopeloos in blijven steken.
Er is nog meer aan de hand: er komen span
ningen naar voren op een bijeenkomst over
racisme
Ik geniet met volle teugen van het kamp. De
hele dag gonst het van de vijf talen die er
gesproken worden. Blote vrouwen zijn op het
gras aan het stokvechten en beschrijven als
majorettes prachtige figuren in de lucht.
Kom je uitgeput uit een training, dan staat
de thee en koffie klaar. We worden heerlijk
verwend: als we opstaan vinden we de ontbijt
tafels al gedekt. Buitenlandse vrouwen bekij
ken verbijsterd onze potjes met hagelslag en
gestampte muisjes, vruchtenmix, hazelnootpas
ta, vlokken en pindakaas. En elke avond is er
wel iemand die de disko aanzet en'de vrouwen
die niet de vroege ochtendtraining hebben ge
kozen leven zich lekker uit op de dansvloer.
Niet iedereen heeft het echter zo naar haar
zin. Na een paar dagen begint het te broeien.
Er zijn tachtig vrouwen bij elkaar met alle
maal hun eigen redenen, hun verwachtingen.
Een aantal vrouwen is ontevreden en moppert
in de wandelgangen Ze vinden het te
sportig en vragen het af waar het feminisme
blijft. Ze mopperen dat de trainingen te
zwaar zijn, want er zijn vrouwen die niet
alle sit-ups en push-ups kunnen doen
Ze voelen zich onhandig vergeleken bij de
gevorderde vrouwen en missen steun.
Er wordt gemompeld dat er vrouwen zijn die
verloren rondlopen en zich eenzaam voelen,
dat er voor hen niets georganiseerd is. Nu
was het idee om steungroepjes te vormen zo
dat vrouwen niet tussen wal en schip zouden
vallen op niets uitgelopen wegens gebrek aan
intekeningen. Maar dan nog, eenzaamheid is
een nauwelijks door de organisatie te verhel
pen gemoedsgesteldheid. Ook ik moest af en
toe iets wegslikken wanneer naast mij op de
dansvloer het zoveelste nieuwe paar elkaar
een zwoele blik schonk, elkaar bij de hand
vatte en het vertrek verliet om de kennis
making elders voort te zetten. Je kunt je
behoorlijk ontheemd gaan voelen, ook al ben
je niet naar het kamp gekomen alleen om
spannende vrouwen te leren kennen.
Met de bezwaren dat het kamp niet femisties
genoeg zou zijn, is een groot aantal vrou
wen, waaronder ik, het niet eens. Is een
vrouwenkamp echt alleen feministies wanneer
er heel veel tijd in diskussies gaat zitten
Is het onfeministies om te zien dat sommige
vrouwen iets beter kunnen dan andere vrouwen
En is het feministies om altijd de nadruk te
leggen op de vrouwen die iets niet kunnen, in
plaats van de vrouwen te waarderen die iets
wel kunnen en zoveel mogelijk van hen op te
steken En smokkelen met de konditie-trai-
ning mag gerustniemand verwacht van je dat
overbelasten. Reuze handig om te weten, voor
dat je met een tennisarm of voetbalknie voor
een paar maanden op non-aktief komt te staan.
Een andere keer houden we een eerste bijeen
komst van Europese vrouwen die lesgeven in
zelfverdediging en spreken af om een konfe-
rentie van een paar dagen te gaan organiseren.
Er worden lessen in Eerste Hulp gegeven, zo
dat de verantwoordelijkheid hiervoor niet op
een paar hoofden neerkomt. Een andere avond
vindt een diskussie plaats over straatgeweld
tegen lesbiënnes
Gelukkig is er één vrije dag gepland om wat
te bekomen van zoveel indrukken. Maar zelfs
die dag of althans die ochtend, willen we nog
aan het werk. Jay Spiro is niet alleen een
uitstekende karate-lerareszij beschikt ook
over een formidabele ervaring als lerares
zelfverdediging. Zo heeft ze aan tientallen
vrouwengroepen lesgegeven en kursussen ont
worpen voor kinderen, bejaarden en blinden.
Over de specifieke aanpak van deze groepen
houdt zij een inspirerende verhandeling.
Deze bijeenkomst is uitgeroepen door witte
vrouwen, vriendinnen van de groep zwarte
vrouwen uit Londen. De zwarte vrouwen komen
niet. Dit feit roept eerst verwarring op. Er
wordt uitgelegd dat de witte vrouwen eerst
maar zelf over racisme moeten praten; zwarte
vrouwen hebben geen zin om steeds te moeten
uitleggen wat racisme is. Net zo min als
vrouwen zin hebben om aan mannengroepen uit
te leggen wat vrouwenhaat is.
Een ander punt van verwarring is de onduide
lijkheid of het zal gaan over racisme hier
en nu, in het kamp dus, of in het algemeen.
Het punt waarvoor, zoals later zou blijken,
de bespreking was uitgeroepen, namelijk het
feit dat de zwarte vrouwen zich niet thuis
voelen op het kamp, komt niet op tafel.
Punten die wel naar voren komen zijn:
Hoe komt het dat er niet méér zwarte
wen op het kamp zijn
Hoe komt het dat er zo weinig zwarte vrou
wen aan vechtsporten doen
Er wordt opgemerkt: we kennen zo weinig
zwarte vrouwen. Dit geeft te denken. Als dit
zo is, doen we dan zelf wel moeite om ze te
leren kennen, om ze bij vechtsporten en
vrouwen-zelfverdediging te betrekken
Anderen zeggen: in onze stad zijn er
geen zwarte feministes.
niet Hoe komt het dat we er zo weinig van
weten Dat getuigt toch niet van een aktie-
ve anti-racistiese opstelling.
De verwarring wordt nog groter wanneer een
van de zwarte vrouwen toch komt meedoen met
de diskussie en zegt dat ze het kamp niet
racisties vindt, maar wel een gebrek aan
zusterschap voelt. Er wordt afgesproken om
over twee dagen weer over racisme te praten,
maar dan in kleine groepjes. Op deze avond
verschijnen echter maar zeven vrouwen, en
dit feit blijkt onverteerbaar te zijn voor
de zwarte vrouwen.
De volgende morgen vertrekken ze in alle
vroegte en laten een boze brief achter,
waarin staat dat zij zich afschuwelijk heb
ben gevoeld, ontkend, gepaternaliseerdbe
ledigd, geïsoleerd en niet anders behandeld
dan waar ook ter wereld.
De witte vrouwen zijn onthutst. "Zo erg
zijn we toch niet geweest". Er wordt ongelo
vig gereageerd, al voelt iedêreen zich min
of meer schuldig én geschokt. De hele dag
wordt nergens anders over gepraat en s a-
vonds luchten we het hart in een vergade
ring.
Sommige vrouwen voelen zich persoonlijk
gegriefd en teleurgesteld: ze hebben wel de
gelijk pogingen gedaan om kontakt te krijgen
met de zwarte vrouwen, maar zijn gestuit op
een muur van agressie. Waarschijnlijk zijn
we veel te laat gekomen met die aandacht en
belangstelling. Ook denken we dat de posi
tieve diskriminatiewaardoor de zwarte
vrouwen konden meedoen al hadden ze pas drie
