I
1
l
I
8
’dat
ritme
gedoe
box
heb
wel
ik
nou
gezien’
vrouwenmuziek
I
I
I
r
Maar
i
i
vorm van
haar publiek.
Tijdens het optreden zei
dat het pauze was. 1 J
nummer aan en
te rusten aan
was dat ze
slecht gekozen 1
te delen is.
Haar muziek is de belangrijkste
kontakt tussen Mathilde en l-
ze weinig: ze vertelde
was, kondigde haar laatste
wenste de toehoorders wel-
het einde van haar konsert.
Sommigen vinden haar daarom een "kouwe
tante", anderen ervaren het juist als prettig
dat ze zo weinig poespas maakt. De zangeres:
"Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
Ik zou het wel leuk vinden als ik het kon
als het je niet ligt komt dat toch geforceerd
over en dat maakt het alleen maar vervelender.
Het past ook wel bij hoe ik me voel, zo van:
ik sta te zingen."
En op dat zingen blijft Mathilde zich
konsentrerenZe wil zich niet echt op de
opnametechniek gaan toeleggen, hoewel ze in
de studio al doende steeds wat bijleert.
Ze wil er zoveel van weten dat ze zichzelf
kan redden, dat ze de juiste woorden weet
om aan te geven hoe de muziek moet klinken.
Meer hoeft voor haar niet. Ze kan tenslotte
niet alles en bovendien komt zingen op de
eerste plaats. Mathilde: "Ik moet me
toeleggen op het zingen en niet al te veel
gaan versnipperenMensen hebben een
verwachtingspatroon van mij; ik moet aan een
bepaald nivo voldoen. Maar dat haal ik toch
niet
Ook het schrijven van nummers ziet ze niet
zo zitten. "Ik kan geen teksten schrijven.
Ik heb wel geprobeerd om wat nummers zelf
te schrijven en ik heb wel wat muziek
geschreven, maar teksten is helemaal een
ellende. Dat kan ik niet. Muziek kan
misschien nog wel, alhoewel ik heel sterk
het idee heb dat ik de muziek die ik zou
maken niet echt interessant vind om te
zingen
"Ik krijg weleens bandjes opgestuurd van
mensen die een nummer hebben waarvan ze
vinden dat ik het moet gaan zingen, maar
dat vind ik dan echt niks. Dan denk ik:
ja, als je dat nummers schrijven noemt,
dan kan ik zelf ook nummers schrijven. Maar
ik vind dus dat ik geen nummers kan schrijven
of nauwe lijks
15 Oktober gaf Mathilde Santing een konsert in het uitverkochte Tilburgse COC.
Het publiek was enthousiast en reageerde vooral op de bekendere nummers vol
vuur. Na haar optreden sprak ik met deze zangeres óver het geven van interviews
het schrijven van nummershaar begeleidersde stimulans die zij vanuit de
vrouwenbeweging heeft gekregen en over haar nieuwe plaat.
Eigenlijk houdt ze niet van interviews.
’’Maar ik zie mezelf niet zeggen: nee, ik
doe het niet meer, want ik denk dat de
platenmaatschappij dan grote bezwaren gaat
maken." Bovendien vindt ze het altijd
afschuwelijk, zegt ze, om over zichzelf te
lezen. MathildeIk vind de dingen die ik
zeg nooit leuk, ik vind mezelf niet leuk
als ik het lees. Een soort dagboekeffekt
als je oude dagboeken van jezelf leest,
krijg je het er soms heel benauwd van, dat
je dat hebt opgeschrevenDat gevoel heb
ik bij interviews. Dat is afschuwelijk
Maar het is niet alleen dat, wat ze
vervelend vindt aan interviews. "Ik word
er ook een beetje paranoïde van. Het is
natuurlijk normaal dat je, als je interviews
moet geven, je daar op een bepaalde manier
op voorbereidt, maar ik doe het een beetje
belachelijk veel af en toe. Bij alles wat
ik doe, ga ik mezelf vragen stellen en die
ook nog beantwoordenDat is gewoon
verschrikkelijk
In augustus verscheen een interview t haar
in De Tijd. Op de voorpagina stond een io
iSt n.t
niet van vrouwenmuziek Mathil
woédend'. Ze dachten volgens mij: leu d t
verkoopt goed, een feministe die dat zeg
Terwijl ik dat dus niet gezegd had.
Wat Mathilde in dat interview wel had
gezegd, was dat ze de term vrouwenmuziek
gezeg - vindt, dat muziek zo niet in
