een vinger in de-
-gemeente pap
bedenkingen
26
privé kompas
Deze overweging én de uitdaging
erachter te komen wat (gemeen
telijk) beleid nou eigenlijk is,
hoe het werkt, deden mij
uiteindelijk toch ja zeggen.
Hoewel ik mijn twijfels had of ik
nou de meest aangewezen vrouw
van Tilburg was voor deze
funktie, bleken anderen daar niet
zo mee te zitten. En, om een
lang verhaal kort te maken,
op een dag viel er een brief
van B en W in de brievenbus met
het bericht dat ik benoemd was.
Ik werd dus gebeld: of ik iets
voelde voor een lidmaatschap
van de kommissie? Ik vroeg
bedenktijd want: Gemeente,
ambtenarij, bergen onduidelijk
papier, subsidieaanvragen,
voldoen aan normen die de onze
niet zijn, geen geld, wel geld?,
ruimte, geen ruimte?, nog meer
brieven en papieren, wantrouwen:
willen ze eigenlijk wel geld
geven, enzovoort.
Zo ongeveer was mijn eerste
reaktie. Daarna bedacht ik dat
een vingertje in die gemeente-
pap misschien toch zo gek niet
was. Het zou wellicht de moge
lijkheid geven te zorgen voor
een zo goed mogelijk beleid
voor vrouwen.
Toen er vorig jaar in partij
politieke en raadskringen
gedacht werd over iemand voor
de emancipatiekommissie als
onafhankelijk deskundige, viel
o.a. mijn naam. Kennelijk viel ik
onder de noemer: geen lid van
een politieke partij (dat is er
inderdaad nooit van gekomen bij
mij) geen lid van een vrouwen
groepering (sinds de Vrouwen
ark niet meer bestaat ben ik
seen lid meer van iets in de
vrouwenbeweging wat officieel
geregistreerd staat) en bekend
met de plaatselijke vrouwen
bewegingen en haar streven
(vanuit mijn aktiviteit bij de
Vrouwenark ben ik dat wel).
Ik ervaar mijzelf in de kommissie
als degene-die-ne rgens-bij-hoort
Van de ene kant vind ik dat een
verademing, geen etiketjes,
ik "hoef" niks. Me geen mening
te laten opdringen of een
partijpolitieke idee te verde
digen of mijzelf daaraan te
toetsen. Wel heb ik als
uitgangspunt dat ik daar als
vrouw zit en vanuit die positie
zo onbevooroordeeld moeelijk
reageer binnen de emancipatie
kommissie Geheel vrijblijvend
zit ik er dus niet.
Hoe ik dan wel bezig moet zijn
De redaktie van de Vrouwenkrant heeft mij gevraagd iets op papier
te zetten over mijn plaatsfunktie in de emancipatiekommissie
Voor het eerst sinds weken, maanden lijkt het, buiten in de zon,
waag ik een poging. Eerst zal ik iets vertellen over hoe ik op de
plaats van "onafhankelijk deskundige" terechtgekomen ben. Ondertussen
zal dan duidelijk worden wat daar officieel onder verstaan wordt.
Daarna wil ik graag nog wat zeggen over hoe ik daar zelf over denk
en hoe ik het ervaar.
