ingezonden brief.
6
Met naam Mia.
Gedurende een korte tijd ben ik
mede-redaktielid van de vrouwen
krant geweest. Ik wil graag uit
leg geven waarom ik in de
vrouwenkrant stapte en hoe het
kwam dat ik er weer zo snel uit
was
Augustus 1982, terug van vakantie
met nare ervaringen. Ik was één
keer lijfelijk aangevallen door
een wilde jongenman. Een volsla
gen vreemde die mijn rok ver
scheurde omdat ik hoerig had
gedanst en bovendien' in kleren
rondliep die hem volstrekt niet
aanstonden. Vandaar een verdiende
afstraffing, het recht in eigen
handen genomen. De resterende
aanvallen waren meer van geeste
lijke aard. Ik was teleurgesteld
in de man-heid en had behoefte
aan begrip, solidariteit, eigen
lijk een soort opvang nodig.
Samen staan we sterk.
Daarbij nog het feit dat ik pas
werkeloos was, en met afschuw,
angst tegen zeeën van tijd opkeek.
Tijd die ik vreesde nooit alleen
te kunnen vullen. Dus op naar de
vrouwenkrant. Schrijven leek me
altijd al iets, graag ook met
naam eronder, want waardering,
herkenning van tweeden, derden
heb ik altijd gedacht nodig te
hebben i.p.v. dit in mijzelf te
zoeken. Zo begon ik mee te wer
ken
Vrouwen. Alleen vrouwen. Tot nu
toe had ik me buiten mezelf
nauwelijks met het fenomeen vrouw
beziggehouden. Vrouw in deze
maatschappij. Wat betekent dit
in het algemeen en wat moet ik
e rme e
Ik kwam voor mezelf. Ik zocht me
zelf. Omdat ik ook vrouw was
dacht ik dat dit samen sterk ge
voel me zekerheid zou kunnen
geven. Ik zocht mijn identiteit
als mens, en in de tweede plaats
als vrouw bij mensen om me heen
i.p.v. bij mijzelf.
Nu leef ik hier. Ik mag ermee
leren om te gaan. Met maatschap
pij, man, vrouw, iedereen, plant
dier enzovoort. Ik denk zelf
pas iets met, voor anderen te
kunnen doen als ik mezelf
(steeds) beter ken, en vooral
waardeer. Dan kan ik pas om mij
heen kijken. Het is niet mijn
manier om bewustwording te ver
krijgen of te stimuleren door
in de vrouwenkrant mee te werken.
Ik wil me niet anders gedragen
tegen een bepaald bevolkings
deel. Er lopen hanen en ander
soortige voor mij onbegrijpelijke
mannelijke wezens rond, maar
deze zijn er ook in aangepaste
vrouwelijke vorm. Ik ben anders
dan iedereen, en iedereen dan ik.
Zij kiezen, hun keuze, hun leven
naar hun ideeën. Ik ook.
Iemand die mijn ideeën kan be
grijpen, er iets in ziet, kan
het aannemen, er iets mee doen
omdat het aansluit bij hetgene
wat hij/zij zelf denkt.
Het enigste wat ik denk te kun
nen doen is hopen dat alles
voor iedereen beter wordt en
zelf gewoon doorgaan met dat
waarvan ik vind dat het goed
voor mij is. Ik voel mij niet
meer verantwoordelijk voor wan-
mistoestanden in deze wereld.
Gelukkig. Iedereen maakt en
breekt immers zijn eigen situatie
cq. leven. Denk ik almeer.
In de vrouwenkrant, de vrouwen
beweging werkt(e) men-vanuit
zichzelf als vrouw voor vrouw in
de maatschappijDat vond ik
steeds moeilijker. Ik wilde niet
verder in het vrouwzijn.
Ik ben mens, ik wil mens zijn.
Ik wil geen veroordeling van
maatschappijvan leven in man
en vrouw.
