en wat ik eraan over heb gehouden is een
groot wantrouwen tegen alles wat man is."
de opvang
Dit gebeurde vrijdagavond/nacht
Marian heeft toen ook aangifte
gedaan bij de politie. Hier zag
ze eerst erg tegenop, omdat ze
geen idee had, hoe dat zou gaan
en op welke manier men haar zou
benaderen. De politie vroeg haar
zaterdagmorgen langs te komen.
De opvang - door de zedenpolitie -
bleek erg mee te vallen.
Hierover meer.
De naam
"Ik kom binnen, verwacht meteen
vragen gesteld te krijgen, wat
niet gebeurd. Het eerste half uur
vertelt één van de twee mannen
die bij de zedenpolitie werkt,
wat over zijn eigen ideeën, om
trent o.a. opvang. Deze vind ik
vrij vrouw-vriendelijk waardoor
ik me wat meer op m'n gemak voel.
Hij spreekt zich uit in de trant
van: "alles wat tegen de wil van
een vrouw gebeurt, zou eigenlijk
veroordeeld moeten worden."
Daarna vertel ik mijn verhaal.
Moet dan meteen foto's bekijken
om de dader te helpen opsporen.
Hij blijkt er inderdaad bij te
zitten, met nog zo'n zelfde poging
als reden hiervoor.
- Op deze vorige aangifte kon bij
gebrek aan bewijs niet ingegaan
worden. Daardoor kon de jongen
nog steeds vrij rondlopen en zich
ook een wraakaktie permitteren
tegen het meisje dat toentertijd
aangifte had gedaan. Waarschijn
lijk had hij een paar ruiten van
haar ingegooid.
Nadat ik de dader had herkend,
maakte de politie foto's van mijn
"bewijsstukken": blauwe plekken
én een kapotgeslagen lip. Het
blijkt verder dat de twee jongens
van de vorige avond de politie
en door
is verzon-
een slacht-
"Ik ga naar een kafee en raak in
gesprek met een jongen die ik al
van gezicht kende. Hij blijkt
erg begripvol en vriendelijk te
zijn, kan goed luisteren naar
hetgeen ik over mezelf vertel.
De sfeer is zodanig dat ik hem
wel met de auto naar huis wil
brengen, als blijkt dat hij
anders helemaal moet lopen. En
koffie drinken op z'n kamer
- bovenin een studentenhuis -
is ook heel vanzelfsprekend.
Ik ga daar op een stoel zitten
die volligt met kleren. Hij
vraagt of ik misschien niet even
in die lege stoel wil gaan zitten
en als ik dat wil doen,springt
hij op en gooit me op z'n bed.
Zelf gaat hij bovenop me liggen,
knijpt mijn keel dicht en drukt
z'n andere hand op m'n mond. Ik
kan door flink met m'n hoofd heen
en weer te schudden zo nu en dan
nog wat schreeuwen. Waarschijn
lijk net luid genoeg, want na
enkele minuten wordt er op de
deur gebonsd. Ik hoor twee stem
men voor de deur van z'n kamer,
merk dan ook dat de deur op slot
is gedaan. De jongen schrikt,
aarzelt even, maar doet dan toch
de deur open. Twee jongens komen
binnen. Ik zie ze nauwelijks,
want ik ren meteen de deur uit en
rij zo hard als ik kan naar huis."
Om een beetje een idee te hebben hoe het zou kunnen voelen
offer te zijn, willen we een ervaringsverhaal publiceren.
Het gaat hier over een vrouw die in Tilburg aangevallen is
de Tilburgse politie opgevangen is. De naam van het meisje
nen
