werkeloos
tel. 436405 (carla)
DRINGENDE OPROEP
daarom
wij willen verder met de vrouwenkrant00
maar dan is aanvulling van de redaktie
wel noodzaak.
wij zoeken met spoed feministiese
vrouwen/meiderLdie de redaktie
komen versterken.
informatie
421896 woensdag
tussen 10 en 13 uur
Klaar
"nee
Wil je meer weten over de posi
tie van vrouwen in de Tilburgse
Textielindustrie, kan je de
skriptie van Anneke van Luijken
'Blijf van mijn werk' lezen.
(te koop in de Vrije Boekhandel)
Riet: "Alsof je een bom op je
kop kreeg". Ze'vertelt verder:
Anna: "Ja, want als ik eens een
middag vrij had, vond ze dat
prachtig"
Door deze zware dubbele belas
ting hadden zij natuurlijk wei
nig tijd voor zichzelf.
Riet vertelt dat ze zelden naar
de bioskoop ging, van de krant
alleen de voorpagina las en
vakbonden"nee, dat was
toen niet"
Nellie vraagt: "Kregen jullie
schuldgevoelens tegenover de
kinderen, zo van ik verwaarloos
de kinderen?"
Anna: "Ik heb altijd wel het-
gevoel gehad dat mijn jongste
iets tekort gekomen isDat
meen ik zelf altijd".
Het is wel makkelijk dat ik nu
thuis ben, maar ik voel me af
en toe net- alsof ik alleen op
een eiland woon. In één keer ben
je alles kwijt. Dan kun je wel
zeggen: met je man kun je pra
ten, maar da’s toch heel anders
dan vrouwen onder elkaar"
Nellie: "Hoe was ’t voor jou
Anna?
Anna: "Nou, ik heb t toen toch
wel goed aanvaard. Ik ben er
echt van gaan genieten. Dat was
in 1978. Want ik heb altijd ge
werkt, hele dagen en je kwam
nooit ergensEn daar genoot ik
toen echt van, als ik eens naar
de markt of de stad kon. Dan-
denk ik: "oh, dat heb je alle
maal gemist, heel die tijd".
Even later zegt ze met kwaad
heid en teleurstelling in d'r
stem: "Je bent gewoon afgedankt
als een ouwe schoen. Je hebt
het helemaal opgebouwd in de
barak. En als je dan zeven jaar
daar gewerkt hebt en je hoort
of ziet niemand, van niemand
krijg je een hand, dan ben je
echt weggegooid als een ouwe
schoen"
Vindt.zij dat ook?
Jullie hebben altijd gewerkt en
zijn nu werkeloosHoe was het
voor jullie om ontslagen te wor
den
