biertje achterover.
Ananda ging naar huis
ze
Er
De week erna spookte het adres
steeds door haar hoofd. Het was
of een vreemde macht haar naar
het huis toetrok.
Tenslotte was het verlangen om
het landgoed te zien zo groot,
dat ze wat vakantiedagen opnam
en ernaar toe reisde.
"Zullen we naar
Ze pakte Ananda
's Nachts droomde ze over katten
en heksen, maar het had vreemd
genoeg niets beangstigends
weg, er wordt op
Een zacht gestreel langs haar
benen, deed haar tot de werke
lijkheid terug keren. Aan haar
voeten zat de prachtigste lapjes
kat, die ze ooit gezien had. Het
dier spinde van genoegen en keek
haar vriendelijk aan. Ananda nam
de kat in haar armen en deed de
deur van het huis open. Binnen
zag alles er uitnodigend uit.
Het was schoon en gezellig,
voelde zich er meteen thuis
stonden bloemetjes op tafel. Ze
liep het huis rond en overal was
het fris en heerlijk.
Haar eigen slaapkamer had ze al
snel uitgezocht. Het was een
mooie kamer, waar je het ruisen
van de bomen kon horen en waar
rose satijn de boventoon voerde.
Omdat het nog vroeg was, besloot
Daar stond ze dan, aan het begin
van de oprijlaan. In haar hoofd
spookte nog het verhaal van de
jongens, maar ze kon niets van
een lugubere sfeer ontdekken,
integendeel het kwam lief, vrien
delijk en sereen op haar over.
"Hallo", hoorde ze opeens een
stem naast haar. Ze draaide zich
om en de adem stokte in haar
keel. Daar stond het liefste,
zachtste, vriendelijkste, mooiste
meisje, wat ze ooit in haar leven
ontmoet had.
"Kun je niks zeggen?", lachte het
meisje haar toe. Ananda vervrouw-
de zich en lachte terug "Jawel,
maar ik ben zo verbaasd om ie
mand te zien. Woon je hier?"
Het meisje keek haar raadselach
tig aan en zei
het huis lopen?"
bij de hand en leidde haar het
bemoste pad op. Ananda zag, dat
ze op haar blote voeten liep,
het leek eigenlijk meer op zwe
ven
De sfeer was sprookjesachtig.
Vogels floten en de bladeren rit
selden. Het leek net of ze alle
maal "welkom, welkom" riepen.
Voor ze het wist, stond ze voor
het huis, en wat voor een huis’.
Het zag er heerlijk uit. Verrukt
kneep Ananda in de hand van haar
metgezellin. "0, wat is het hier
mooi, hier wil ik blijven".
"Nou, wat houd je tegen", zei
het meisje,"het huis staat leeg,
blijf maar logeren".
Ananda vond het idee om zomaar
in een vreemd huis binnen te
gaan wel wat raar, maar haar ver
langen om te blijven was sterker.
"Kom je ook mee naar binnen?",
vroeg ze.
"Nee, ik moet
me gewacht".
"Zie ik je nog?"
"Misschien wel, misschien niet",
glimlachte het meisje raadsel
achtig
"Waar kan ik je vinden?"
"Je vindt me wel".
"Hoe heet je?"
"Sappie"
Het meisje omarmde haar en een
vlinderachtige kus beroerde haar
lippen
"Dag, Ananda", en weg was ze.
Ananda bleef nog een tijdje sta
ren naar het bos waarin het meis
je verdwenen was. De plek op
haar lippen gloeide nog na.
