"de onuitgesproken toespraak"
7
bi-
Laat ik diegenen die dat denken
even teleurstellen. Dit wordt
niet lachen, dit wordt een se
rieus woord op een ernstige dag.
Want zo is de Vrouwenbeweging,
nietwaar, een.ernstige aangele
genheid. Karig zijn we met lach
jes en lachen, want er is altijd
wel iets wat onze ernstige aan
dacht opeist. De vrouwenbeweging
die maar niet beweegt, of onze
eigen relatie of wel relaties,
we hebben het er maar druk mee.
En als ik dit zeg, zie ik mezelf
vier jaar geleden zitten, het
moeilijk hebben met de vrouwen
beweging die maar niet beweegt,
een moeilijke relatie, kortom,
een zeer ernstig leven.
En denk maar niet dat die vrou
wenbeweging een lachebekjesklub
was. Zoals ik al zei, wat een
ellende, wat een hoop verdriet-
jes. Nu ben ik sinds een tijdje
niet meer zo aktief binnen ons
Tilburgs bewegingkjeen ik hoop
da#t dat ondertussen veranderd is.
Reden tot lachen toch.
Is er geen emancipatienota aan
genomen, die ons allemaal vol
vreugde doet zeggen: ja, ook de
gemeente heeft eindelijk door
waar het om gaat. Kunnen we on
derhand niet veilig over straat
lopen, zonder dat de een of an
dere griezel ons lastig valt
En het belangrijkste: zijn we
niet onderhand een sterke bewe
ging geworden Getrouwde vrouw
en, ongetrouwde vrouwen, lesbiese
vrouwen, werkende vrouwen,
seksuele vrouwen, afijn, al die
geledingen, hebben die zich on
dertussen niet aangesloten tot
een sterke, eendrachtige bewe
ging De belangrijkste vragen,
daar zijn we ondertussen toch
wel uit. Wat willen vrouwen met
hun vrouw-zijn in deze samenle
ving, wat willen vrouwen met
macht, als ze die überhaupt wil
len. Nee, zo langzamerhand is
dat fijn geregeld. En het sym
bool daarvan is wel dit fantas
tische centrum waar we nu bij
elkaar zijn. Opgebouwd en inge
richt met tientallen vrouwenver
enigingen samen, zonder vooroor
delen, zonder frikties. Zie je
wel dat het kan.
Vrouwen, alhoewel ik nog best
zo’n tijdje door kan gaan met dit
soort werk, lijkt het me niet
echt iets voor ons lustrum. Ik
ben ook niet echt bitter over
vijf jaar vrouwenkafee en nog
meer jaren vrouwenbeweging, maar
soms word je wel wat ongeduldig.
Ongeduldig, omdat er nog steeds
niet bereikt is dat de buiten
wereld ons serieus neemt, dat we
nog steeds moeten knokken om wat
erkenning, om het feit dat ik,
op de internationale vrouwendag,
godbetert, van mijn fiets getrok
ken word omhet feit dat je ze
ker tegenwoordig niet moet gaan
mekkeren om het recht op werk
voor vrouwen, om het feit dat
een groot aantal zogenaamde
vrouwvriendelijke heren nog
steeds beschermend proberen op
te treden, en eigenlijk, en dat
zit me het meest dwars, dat we
Op zondag 21 maart jl. vierde het vrouwenkafee en de vrouwenkrant
haar eerste lustrumVoor deze feestelijke gelegenheid hadden we
Marya Visscher gevraagd om een openingswoord te spreken
Helaas, vlak voor de officiële opening geraakte zij haar papier,
met daarop de toespraakkwijt aan de bar, zoals later bleek. Dat
werd improviserenOm dezelfde redenen waarvoor Marya 21 maa-rt ge
vraagd was, namelijk dat zij lange tijd nauw betrokken was bij het
reilen en zeilen van het vrouwenkafee in Tilburg en de vrouwenbewe
ging in haar algemeenheid.en niet in de laatste plaats omdat
het met Marya in de buurt vaak goed lachen is, willen wij haar toe
spraak alsnog via deze weg tot u laten spreken