"de onuitgesproken toespraak" 7 bi- Laat ik diegenen die dat denken even teleurstellen. Dit wordt niet lachen, dit wordt een se rieus woord op een ernstige dag. Want zo is de Vrouwenbeweging, nietwaar, een.ernstige aangele genheid. Karig zijn we met lach jes en lachen, want er is altijd wel iets wat onze ernstige aan dacht opeist. De vrouwenbeweging die maar niet beweegt, of onze eigen relatie of wel relaties, we hebben het er maar druk mee. En als ik dit zeg, zie ik mezelf vier jaar geleden zitten, het moeilijk hebben met de vrouwen beweging die maar niet beweegt, een moeilijke relatie, kortom, een zeer ernstig leven. En denk maar niet dat die vrou wenbeweging een lachebekjesklub was. Zoals ik al zei, wat een ellende, wat een hoop verdriet- jes. Nu ben ik sinds een tijdje niet meer zo aktief binnen ons Tilburgs bewegingkjeen ik hoop da#t dat ondertussen veranderd is. Reden tot lachen toch. Is er geen emancipatienota aan genomen, die ons allemaal vol vreugde doet zeggen: ja, ook de gemeente heeft eindelijk door waar het om gaat. Kunnen we on derhand niet veilig over straat lopen, zonder dat de een of an dere griezel ons lastig valt En het belangrijkste: zijn we niet onderhand een sterke bewe ging geworden Getrouwde vrouw en, ongetrouwde vrouwen, lesbiese vrouwen, werkende vrouwen, seksuele vrouwen, afijn, al die geledingen, hebben die zich on dertussen niet aangesloten tot een sterke, eendrachtige bewe ging De belangrijkste vragen, daar zijn we ondertussen toch wel uit. Wat willen vrouwen met hun vrouw-zijn in deze samenle ving, wat willen vrouwen met macht, als ze die überhaupt wil len. Nee, zo langzamerhand is dat fijn geregeld. En het sym bool daarvan is wel dit fantas tische centrum waar we nu bij elkaar zijn. Opgebouwd en inge richt met tientallen vrouwenver enigingen samen, zonder vooroor delen, zonder frikties. Zie je wel dat het kan. Vrouwen, alhoewel ik nog best zo’n tijdje door kan gaan met dit soort werk, lijkt het me niet echt iets voor ons lustrum. Ik ben ook niet echt bitter over vijf jaar vrouwenkafee en nog meer jaren vrouwenbeweging, maar soms word je wel wat ongeduldig. Ongeduldig, omdat er nog steeds niet bereikt is dat de buiten wereld ons serieus neemt, dat we nog steeds moeten knokken om wat erkenning, om het feit dat ik, op de internationale vrouwendag, godbetert, van mijn fiets getrok ken word omhet feit dat je ze ker tegenwoordig niet moet gaan mekkeren om het recht op werk voor vrouwen, om het feit dat een groot aantal zogenaamde vrouwvriendelijke heren nog steeds beschermend proberen op te treden, en eigenlijk, en dat zit me het meest dwars, dat we Op zondag 21 maart jl. vierde het vrouwenkafee en de vrouwenkrant haar eerste lustrumVoor deze feestelijke gelegenheid hadden we Marya Visscher gevraagd om een openingswoord te spreken Helaas, vlak voor de officiële opening geraakte zij haar papier, met daarop de toespraakkwijt aan de bar, zoals later bleek. Dat werd improviserenOm dezelfde redenen waarvoor Marya 21 maa-rt ge vraagd was, namelijk dat zij lange tijd nauw betrokken was bij het reilen en zeilen van het vrouwenkafee in Tilburg en de vrouwenbewe ging in haar algemeenheid.en niet in de laatste plaats omdat het met Marya in de buurt vaak goed lachen is, willen wij haar toe spraak alsnog via deze weg tot u laten spreken

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Vrouwenkrant Tilburg | 1982 | | pagina 9