viel
VIEI WERK «MEIDEN WERK- ME ID ENWERK- MEI DE N WERK - MEIDEN WfcRK MEIDENWERK-
17
ze willen ge-
Na even stil en onder de indruk
stel ik mijn
is het jullie
in 'het
"Nou
keer voor jezelf op te komen,
voor jezelf te zorgen."
(Wat vond jij 't moeilijkste?
Maria: "Om weg te lopen."
En nu? Maria: "Om weer weg te
gaan
Anne: "Ja, daar hebben we ons
behoorlijk op verkeken,we dach
ten dat het vanzelf wel niet
zo leuk zou zijn, (net als in
de’blijfs.) en dat de meiden
wel iets anders zouden gaan
zoeken, maar ze vinden het
hartstikke leuk,
woon niet weg."
geweest te zijn,
laatste vraag: Hoe
tot nu toe bevallen om
meidenhuis te werken?
Anne: "Ik vind het ontzettend
leuk om er te werken. Het heeft
heel veel invloed op m’n leven,
ook als ik geen dienst heb ben
ik er mee bezig en dat is soms
wel moeilijk. Ik heb het gevoel
dat ik er heel veel van leer en
ik heb er ook heel veel plezier.
Op een gegeven moment ben ik
wel heel erg geschrokken, omdat
wij toch, ondanks alle theorieën
over zelfverantwoordelijkheid,
verantwoordelijk zijn voor zo'n
18 meiden. Maar sinds we dat
systeem van kontaktvrouwen heb
ben ben ik daar veel rustiger
onder. 'T is gewoon heel leuk."
Yvon: "We waren heel lang bezig
geweest met de voorbereiding
en amper 3 dagen bezig of alles
lag op z’n kop. Toen konden we
opnieuw beginnen. Dat moet je
steeds blijven doen, vind ik.
Verder vind ik het ook ontzet
tend leuk."
veertien, maar ik zit er nou
nog mee en niet zo maar losjes.
Het is echt afschuwelijk om zo
iets mee te maken."
Wat vinden jullie ervan om in
het meidenhuis te wonen?
Maria: "Heftig!" (gelach)
gewoon, gezellig."
Sandra: "Hartstikke leuk. Ik had
dit echt niet verwacht, weet je,
mensen om mee te praten. Als
je in het meidenhuis komt laten
ze je even lekker met rust en
als je praten wilt dan kom je.
Op een gegeven moment ga je zelf
wel nadenken wat je verder wil,
en als je een idee hebt kun je
dat, als je wil, samen met je
kontaktvrouw uitzoeken. Maar je
moet het vooral zelf doen, en
dat is moeilijk, maar ook wel
fijn, want dan word je echt zelf
standig. En verder ja, 't be
valt me gewoon heel goed."
N.a.v. een uitspraak van de
kinderrechter over een van de
pielden, die terug naar 'Zetten'
zou moeten kindertehuis
vertelt Sandra over een periode
in haar tehuizenverleden. Haar
stem klinkt fel wanneer ze ver
telt dat ze om een onbenullige
reden 2 maanden in een cel werd
opgesloten. "Het was een klein
hokje, 1 bij 2, en overal; op
de grond, muren, plafond, waren
nopjes, overal. Ik werd daar
naakt ingezet, mocht me niet
wassen, niks, je kon helemaal
niks. Je gaat daar kapot, echt
helemaal kapot."
Haar ontlasting kon ze kwijt
in een emmer met water, die 1x
perdag werd uitgekiept en gevuld
met water, maar niet schoonge
maakt werd. Het eten bestond uit
wat soep of bruine bonen met
brood en wat melk.
"Ik werd daar gek, hartstikke
gek, maar 't enige wat je kon
doen was proberen je rustig te
houden, in de hoop dat ze je er
uit zouden laten. Want als je
ging doen wat je wilde; huilen
en schreeuwen, ging het luik
je open en zei er iemand:’Dat
is dan twee weken erbij’."
Na twee weken werd ze in een
andere cel overgeplaatst, waar
ze wel kleren aanmocht en waar
een stenen bed was. Zes weken
lang
"Als je daarna terug bij je
groep komt ben je echt panisch,
hartstikke bang. Ik was toen
