december
30
I
PHHHMMHnHHHHHKHMMBHHMHBffiHHHHMHI
aanwijzing hadden voorspeld,
ik had nog geluk gehad dat zij
niet had willen inploderen.
Maar de onbeduidende film,
waarmee ik mijn onophoude
lijk piekerend brein tracht
te af te leiden, was net zo
spannend, dacht ik, dat dacht
ik
Mijn fiets ziet er nu mooi
uit, gelijk een Philipijnse
autobus, zonder motor wel
te verstaan. Oud maar gepoetst,
geverfd en geolied en vooral
reflektors! Veel reflektors
om vooral maar gezien te wor
den, dat moet tegenwoordig.
Het is niet zozeer dat ik dit
wil, maar de laatste weken
fietsend door duister Tilburg,
regelmatig vluchtend voor een
duistere toekomst heeft mij
hiertoe gebracht. Juno heeft
ook een reflektor om. Binnen
kort gaan wij geheel gehuld
in reflekterend,fluoriserend
en digitaal, en vallen dan
pas weer op in degelijk zwart,
noir
Eenzaam avontuur van Anna
Blaman vond ik een passende
titel om de periode.van kerst
tot oud en nieuw mee door te
brengen. Nu pas lees ik alles
van haar, de literatuurnu
pas.In jeugdiger enthousias
me zou ik ongedurig geworden
zijn door zulke gedetailleerde
beschrijvingen van de gemoeds
toestanden van de personages.
Nu bevind ik mijzelf in soort
gelijke gemoedstoestanden, door
haar zo zorgvuldig en door
leefd beschreven.
Toch kijk ik regelmatig naar
de klok, meer als gewoonlijk.
Nog vijf minuten, dan zal de hel
losbreken, ik hoor het in de
verte al aankomen. Juno nog
niet, zij ligt ogenschijnlijk
rustig, hoewel niet in haar
meest ontspannen houding. Nog
even, dan is de jaarlijkse De-
cembergekte eindelijk weer voor-
Een fiets volledig uit elkaar
gehaald en vervolgens weder
om in elkaar gezet had ik
nog niet gedaan. Als zij wat
mankeerdebracht ik haar naar
de deskundigen. Dit kan ik
niet, dacht ik, dat kost të
veel tijd en dan zit het ge
vaar erin dat ik mijn geduld
verlies en daar houdt ik niet
van; Ik kan mij niet permiteren
tegenover mijn fiets mij te ver
liezen in een ongeremde drif
tigheid, zoals ik die slechts
éénmaal heb gekend in mijn
jeugd
Ongeveer tien jaar was ik,
een olieverfsetje had ik ge
kregen, in zo'n houten kistje
van Talens, met een genummerd
voorgetekend landschapje op
een stukje board. De kleuren
die ik precies volgens voor
schrift mengde leken steeds
nét niet op de voorbeelden
van de kleurenkaart. Dit
deed mij ontsteken in hevige
woede. In oerdrift bleef er
niets van al ktet kostbaars
over. Dat wil zeggen, het
materieel bleef toch bestaan
hoe verminkt ookhet verroerde
niet, dat deed ik, wanhopig,
zinloos, ik had mijzelf ver
laagd in deze vernietigende
drift. Ik was niet op het sim
pele idee gekomen, en er stond
ook niets van in de bijbeho
rende brochure: de kleuren op
de kaart waren reeds gedroogd
en mijn pas gemengde kleuren
nat. Deze gebeurtenis heeft
diep op mij ingegrepen, het
kistje heb ik altijd bewaard.
En toch was ik het, die jaren
later, wetend hoe ik mij
achteraf zou voelen, een klap
gaf op een plastic porta
ble teveetje, wat onmidde-
lijk in tweeën spleet en mij
nog nasiste dat ik haar niets
had te verwijten want dat ze
al langer meegegaan was dan de
deskundigen en de gebruiks-
