emancipatie-beleid in tilburgr
23
er valt niks te lachen
R
Marjo van Lesbies Kruit
aan
makkelijk; je hoeft alleen
maar regeltjes toe te kunnen
passen om toch nog muzikaal
te lijken)
Uit het voorafgaande is dui
delijk, dat muzikaal/expres-
sieve uitingen niet in regel
tjes te vangen zijn. Immers'
stemmingen wisselen, dus ook
mijn uitdrukkingswijze. Er
worden toch regels opgesteld
(je hebt dan ook fijn een
maatstaf voor een beoordeling)
waarbinnen je maar een heel
klein 'beetje bewegingsvrij
heid hebt. Je benadert muziek
dan niet meer vanuit je zélf,
maar vanuit hoe anderen het
willen horen; puur technics.
Zo ontstaat een schijnmuzi-
kaliteit; helemaal kloppend
met de regels, maar niets
meer te maken hebbend met de
speler zelf (je reproduceert
dan i.p.v.dat je kreatief bezig
bent)-. Er wordt van je geelst,
dat je jezelf een schijnmuzi-
kaliteit aanleert ten koste
van je eigen muzikaliteit en
expressie. Er wordt dus over
jouwzelf heengelopen.
Die regeltjes zijn gemaakt voor
mannen, helemaal voortkomend
vanuit een mannenkuituur.
Misschien dat mannen zich daar
binnen wel kunnen vinden, maar
ik als vrouw volstrekt niet.
Toch moet ik me binnen het kon-
servatorium aanpassen aan deze
mannenregels. Dit is mannen-
terreur en ook vrouwenhaat; je
vrouwzijn wordt volkomen ont
kend
Agnes v. Dooremalen tijdens de
spreektijd naar voren werden
gebracht. En de commissieleden
die het niet met haar eens
waren kregen ook geen poot
de grond. Even later werd
duidelijk, dat men helemaal
niet op nieuwe argumenten of uit
komsten zat te wachten. De de
finitieve nota bleek al
vóór de commissievergadering
gedrukt. Dat noemt het college
van B en W Tilburg dus open en
demokratiese beleidsontwikkeling
En over de inhoud van de defini
tieve nota valt ook niet be-
Toch was de commissievergade
ring waar de gemeentelijke
emancipatienota werd be
handeld voor ’t grootste deel
een lachertje.
Niet alleen had Miet van Puyen-
broek het grootste deel van de
schriftelijk ingediende kritiek
op de konseptnota eenvoudig
afgedaan. Ze luisterde ook maar
met een half oor naar de mon
delinge argumenten van de Til-
burgse vrouwengroepen (uit po
litieke partijen, vakbonden,
traditionele en feministische
vrouwengroepen) die door
Ik heb ertegen proberen te
vechten, tevergeefs. Je botst
steeds tegen muren van onbe
grip en dreigingen als: "Je
wilt je eindexamen toch halen."
Ik heb me er tenslotte bij neer
gelegd; ik pas me maar aan tot
20 mei (mijn eindexamen) en
daarna ga ik weer écht muziek
maken, mijn muziek, vrouwen
kuituur
