19
Julians gedachten vlogen naar
vroeger, naar Peter, de eerste
keer dat zij met hem had ge
danst, naar zijn lichaam dat zo
beschermd en vertrouwd was. En
nu danste ze met deze vrouw en
dezelfde vlinders van vroeger
dansten in haar buik. Wat was
er toch met haar aan de hand.
Waarom vergeleek ze Anne tel
kens met Peter. Ze schrok toen
ze dacht: was Anne maar een
man’. Prompt stond ze op de
voeten van Anne. Anne lachte
naar de grond gekeken om hun
passen gelijkmatig te maken
en bovendien was het maar wat
veilig om naar de grond te
kijken. Het was alsof ze alle
bei het gevoel hadden dat ze
ten prooi waren aan een ver
bijsterende verwarring die
ze alle twee niet aan elkaar
wilden laten zien. Het onver
mijdelijke kwam dan ook dat
ze elkaar op de voeten trapten.
Anne dacht spottend: nu, zoals
het in een romannetje gaat dat
de twee verliefden perfect met
elkaar dansten en helemaal weg
leken te zweven gaat bij ons
niet op
vrouwen zijn hier best wel
aardig. Haar angst dat ze hier
meteen versierd zou worden was
grotendeels verdwenen. Jos had
zich vrij snel over Julian ont
fermd en dat had ze best wel
prettig gevonden. Jos over
spoelde haar met feministische
stellingen en meningen. Julian
raakte ervan wat door
de war. Op zo’n manier nadenken
en leven zoals Jos dat deed,-
daar had ze nog nooit aan ge
dacht en om eerlijk te zijn op
dit moment interesserde het
haar nog niet zo. Ze zag Anne
dansen. Wat danste die goed zeg
en wat leek ze toch slank in die
broek. Ze zag dat Marga Anne o-
ver haar haar streelde en haar
vluchtig een kusje gaf. Julian
voelde hoe ze verstijfde. "Hoe
sta jij daar nu in?" Anja had
haar iets gevraagd en wachtte
vol verwachting op een ant
woord. "Wel uh, ik heb ze een
tijdje ingelopen en nu sta en
loop ik er wel lekker in. Vind
je mijn schoenen leuk dan?"
Anja en Jos schaterden het uit.
"Waar ben jij in godsnaam met
je gedachten? Dat vroeg Anja
helemaal niet". Julian voelde
zich kleuren. Ze keek naar An
ne, deze moest blijkbaar niet
lachen om haar miskleun. Wat
zag ze er trouwens bedrukt uit.
Ze bleef maar naar de grond
staren en af en toe aaide ze
Vlooitje. Zou ze mot hebben
met die lange Marga?
"I’m coming out", schreeuwden
de boxen en Anja en Jos vlogen
de dansvloer op. "Wil je ook
dansen?"Annes donkere ogen
keken haar hoopvol aan. "Ik
kan alleen maar vast dansen",
antwoordde Julian verlegen.
"Geeft niks, we maken er wel
wat van". Anne’s hand zocht
die van Julian en merkte hoe
die hand beefde. Anne leidde
Julian naar de dansvloer. Ze
had het gevoel dat het een
heel ceremonieel was
Daar aangekomen keken ze el
kaar verlegen maar ozo warm
aan. Aarzelend zochten hun
andere handen elkaar, er werd
