5 Marijke Haar haar je blijft Jeannette maar die >or mij? aar scherpe schaar kken van te. Mijn vriendinnen moest ik helaas achterlaten, maar ik heb er ook veel voor terugge kregen Helaas is dit niet het einde van een verhaal met een goede afloop, want met mijn oudste moeilijke zoon ging het minder goed. Hij kreeg steeds meer woede-aanvallensloeg voort durend zijn zusje in elkaar en daarom ging ik hem, maar ook mezelf haten. Weer moest ik voor mezelf kiezen en het heeft een aantal zeer moeilijke maan dengeduurd voor ik kon accepte ren dat hij hier niet meer moest wonen wilden we niet ten gronde gaan met zijn drieën. Ook hij woont nu sinds twee maanden bij zijn vader, in een gezinnetje met een vader en moeder, waar hij al de genegen heid krijgt, die ik hem op mijn eentje niet kan geven. Mijn dochter en ik wonen nu met zijn tweetjes. Het lijkt wel het verhaal van de tien negertjes! Klaartje heeft er veel verdriet van en is vreselijk boos dat. ik haar broertjes een voor een ’weggegooid’ heb. Dat geeft me natuurlijk weer schuldgevoelens. Voor de buitenwereld heb ik mijn kinderen weggegooid en dat past natuurlijk niet bij de Haar haar is haar sieraad, daar is iedereen het over eens Elke dag werd haar haar geprezen. Suzanne kind, je hebt het mooiste haar van alle vrouwen van neder land Susie, al zou je je in lompen kleden, mooi met zulk haar. Suuslaat je je haar loshangen, Haar haar werd een obsessie vooi Op een dag kocht Suzanne een grc "Dat is toch niet om die mooie 1 je ef te knippen?" grapte de verkoper. Suzanne zei niets. Glimlachte alleen Thuisgekomen maakte ze een collage en was, helemaal, van haar norm van een goede moeder, zo die goede moeder al bestaat. Daarom heb ik wel een beetje het gevoel dat ik paradoxaal leefenerzijds ben ik hulp verleenster, anderzijds zit ik sinds een tijdje weer iedere week bij een hulpverlener van het IMP (Instituut voor Multi disciplinaire Psychotherapie) omdat het uiteindelijk nog niet meevalt om mezelf een beetje aardig te vinden na al de gebeurtenissen, en te ac cepteren dat ik er goed aan heb gedaan dit leven te kie zen Ik vind het ook best moeilijk om toe te geven dat ik nog steeds hulp nodig heb, maar ik leer wel door die hulp steeds beter mijn waarheid te ontdekken, en die waarheid valt steeds meer buiten de norm van wat hoort en niet hoort. En so what? Ik geloof dit: ik ben een kiem met vele schilletjes eromheen. Aangepaste schilletjes, aange leerde schilletjes, gewoonte- schilletjes. Door het groeien vallen er schilletjes af: Mijn kern ontstaat, mijn waarheid!

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Vrouwenkrant Tilburg | 1981 | | pagina 7