vervellen....
B
3
Toen ik op mijn eenentwintig
ste een kind kreeg, had ik er
nooit bij stilgestaan wat de
consequenties daarvan waren.
Ik had altijd weinig met kin
deren te maken gehad en leef
de met het idee van: als je
eenmaal getrouwd bent en kin
deren krijgt, gaat alles van
zelf. ’Het zit als het ware
ingebakken in een vrouw om met
liefde en zorg het huishouden
te doen en kinderen op te
voeden
ik snapte ook werkelijk niet
waarom ik zo depressief werd
als huisvrouw/moederMis
schien zou ik het met een
tweede kind wel drukker krij-
ïgenen op een flat wonen was
natuurlijk ook niet alles.
Mijn droom was altijd: een
stuk of drie kindertjes met
spelletjes bezig rondom de ta
fel of voorbeeldig tv kijkend.
Mijn droom spatte al gauw uit
elkaar. Mijn oudste kind was
niet als andere kinderen. Hij
vertoonde autistische trekken
en ik dacht voortdurend: dat
is mijn schuld, ik kan niet
met hem omgaan en daarom ge
draagt hij zich zo afwijkend.
Na allerlei hulpverlenende in
stantie kwam ik erachter dat
hij een lichte hersenbescha-
an
nc
vc
ir. dat stuk nauwelijks
voren. Hij vond het niet nodig
om verandering te brengen in
de situatie. Hij vond het mijn
probleem, ik was toch depres
sief, terwijl er niets aan de
hand was
de wijze waarop ik vastgelopen ben
leven inricht.
diging had. Maar toen had ik
mijn drie kindjes al. Al waren
het niet zulke droomkindjes
als ik verwacht had.
Daar zat ik dan, ik vloog te
gen de muren omhoog, ook al
woonde ik nu in een mooi huis
met mijn man en gezinnetje,
wat ik altijd gewenst had.
Het beeld klopte van geen
kanten. Niet dat mijn man en
ik niet geëmancipeerd waren.
0 nee, Kees was vaak thuis en
vreselijk leuk met de kinde
ren, waardoor ik me echter
steeds minder waard voelde. Ik
Ik volgde part-time de teken
academie, ook al een droom van
me, maar ik werd daar na een
jaar gewogen en te licht be
vonden. Weer een mislukking,
want ook voelde ik me misluk
ken als moeder en echtgenote;
onze relatie was niet je dat.
En ik voelde me alsmaar schul
diger en schuldiger. En steeds
tiger, want waarom ging
alles niet zoals ik het me
rgesteld had? Mijn man kwam
naar
In een samenleving als de onze, waarin in wezen alleen geluk
wordt getolereerd en waarin mensen vaker met elkaar omgaan als
figuranten in een verplichte goed-nieuws-showis degene die
verdriet heeft, eenzaam is, pijn lijdt, een spelbrekerWie
daarmee voor de dag komt verstoort de voorstelling, wordt de
zaal uitgezetgeëtiketteerd en in het ergste geval opgeborgen
Ik ben een van die spelbrekersIk heb ervaren dat het leven
geen gladjes verlopende succes-storg is en ik heb die ervaring
niet willen, niet kunnen verdringen.
In het volgende stukje wil ik vertellen hoe ik in mijn leven
ben omgegaan en omga met mijn pijn, verlies en schuldgevoelens.
Ik weet dat ik hiermee veel vrouwenmoeders in het harnas zal
jagen. Maar ik neem dat risico.
Dit stukje zal ook gaan over
en de manier waarop ik nu mijn
