11
Carla
1
z4
begin, want hoe maf die aan
dacht vragen.
In de keuken zaten we vaak te
praten, de vrouwen, soms was er
het gevoel van een onderlinge
verbintenis, toch uiteindelijk.
Ook konden we af en toe zo’n
lol hebben als waren we op een
onbezorgd schoolreisje en huis
nog lang niet in zicht.
Dit is een heel beknopt stukje
waarin ik heb geprobeerd te be
schrijven wat ik zo zag gebeuren
met vrouwenDat haar problemen
in de traditionel psychiatrie
individueel behandeld worden er
daarom van haar blijven.
Terwijl juist vrouwenproblemen
veel meer maatschappelijk en poli-
tfhk zijn.Dit te ondersteunen zou
weleens veel te bedreigend kunnen
wezen. Dan zou de bestaande
orde weleens op losse schroeven
kunnen komen te staan. Dat is
rommelig
Steun van die bestaande orde
krijgen vrouwen niet. Mijn eigen
gevechten kan ik nog lang niet
beschrijven. Deze traditionele
instelling heb ik nodig gehad,
ik ben er van afhankelijk ge
weest. Wel weet ik heel goed
dat ik zonder de steun van mijn
geliefde vriendin, zonder haar
inzichten en zonder de dingen
die ik zelf teruggevonden en op
geraapt heb, er nog niet zomaar
weggekomen zou zijn.
Toen ik er wegging had ik terug
gevonden wat ik kwijt was. In
zichten, verworvenhedenhet
gevoel van het recht om te be
staan. Mijn alles was ik kwijt.
2. De woorden patiënt of cliënt
vind ik heel raar. Ik gebruik
daarom gelijken, dat dit ook
niet altijd klopt is zo, maar
ik weet nog geen andere goede
aanduiding
Coudewater, psychiatries
henhuis te Rosmalen, met
schillende afdelingen, een
Likliniek en dagbehandeling.
hebben. Een inleiding over vrou
wen onderdrukking had ik gemaakt.
Het gesprek mislukte grandioos.
Volgens de groep voelde ik mij
gediscrimineerd in mijn lesbies
zijn, misschien had ik daar wel
problemen mee. De verwarring was
groot. Bij twee gevoelsgenotes
wat lesbies zijn betreft, ben
ik toen op adem gekomen.
Toch gingen er vrouwen mee naar
het vrouwenkafee in Rosmalen,
we kwamen in gesprek, de be
weging was doorgedrongen.
Langzamerhand kwamen er meer
mannen in de groep. Nu werden
verschillen duidelijk zichtbaar.
Vrouwen, hoe in de war ook,
blijven prakties en redden zo’n
huishouden wel. Mannen, op een
enkele uitzondering na, waren
enkel zielig hulpeloos of deden
alsof. Maar altijd stoer blijven
verkopen als het om vrouwen ging.
Een manspersoon die tijdens het
boodschappen doen floot en joelde
naar iedere vrouw en 's ochtends
wakker gemaakt moest worden als
een baby vond ik hoogst irritant.
Wel kwam ik nu ook eens in de
gelegenheid om een konflikt te
krijgen met ’gelijken’. Dat
kostte niet zoveel moeite. Tot
ik het zonde vond van mijn ener
gie, het leek me beter om ze ge
woon te negeren. Dat was per
slot mijn realiteit, dus dadelijk
buiten ook weer. Dit negeren
kostte ook veel energie in het
nmmmmi
MW
MUMHMMMM
