van binnen en buiten
I
I
10
I
dan
Eigenlijk was ik alles kwijt,
inzichten, verworvenheden, het
gevoel van het recht om te be
staan was me door de vingers
geglipt. Maar ik had alles, een
vrouw waarvan ik hield, onein
dig veel.
Als j-e zo in de war bent in het
begin denk je. echt dat alles
aan jezself lig. Na 'n tijdje
rondgedobberd te hebben gingen
me de ogen zo langzamerhand
weer open en zag ik dezelfde
dingen gebeuren als 'buiten'.
Wij spraken van 'binnen' en
'buiten'. Binnen was beschut,
je wist wat je had, wat er was,
er werd gewaakt.
Buiten was de rest van de we
reld, vrij maar vijandig, on
beschut, hard maar avontuurlijk.
Binnen was een afspiegeling van
buiten, een klein manschappijtje
met regels, afspraken, normen,
rangen en standen en feesten.
Er kan alleen net iets meer. Dit
is wellicht het allerfrustrerends
het gevoel nog minder serieus
genomen te worden als buiten.
Maar, even als mijn lotgenoten
was ik afhankelijk van binnen.
Als je konflikten maakte wa^r
ze mochten, met je gelijken*1
werd je serieus genomen en
daarin gesteund. Waar ze niet
mochten, met personeel en be
moeienis met beleid, dan voelde
je de hete adem in je nek van
de fluisterzin: ach, dat hoort
er allemaal bijbeetje in de
war, onuitgewerkt vaderkonflikt
Mijn gelijken waren allemaal
vrouwen. Gelukkig is het me nooit
zo gelukt om een konflikt te
verkrijgen over het lakens vou
wen, ramen lappen, eten bereiden
en meer van dit soort werken.
Hier bekonkureren vrouwen elkaar
buiten al eeuwenlang om. (Hoe
doffer mijn ramen hoe bezorgder
mijn buurvrouw kijkt, als ik ze
was zie ik haar glimlach mijn
beloning). Ik dacht dat het
binnen om diepere dingen ging,
welk een vergissing, het werd
juist gestimuleerd, om mee te
oefenen, in konflikt erover'.
Wel was ik het regelmatig zat
dat de vrouwen elkaar aanspraken
van 'welteruste jongens' en
'eten jongens'! Dan vroeg ik
weleens. of de meisjes ook moch
ten eten. Ook kon ik me behoor
lijk opwinden over het feit dat
gehuwde vrouwen, als zij dat
wilden nooit alleen een gesprek
konden hebben met de psycholoog.
Dat kon alleen met hun man er
bij. Dan zat een vrouw daar met
twee hulpverleners en de man
waar ze mee gehuwd was. Een
hele toer om je daar lekker
veilig bij te voelen. En bij
het zien en horen van vrouwen
die kapot gingen aan haar schuldge
voelens dat ze maar niet echt
voelden dat ze in god geloofden
of maar niet echt, voelden dat
ze van haar kinderen hielden.
Daar kon ik machteloos woest
over worden, wat normen en
waarden kunnen aanrichten bij
vrouwen, en als je geen weg
meer weet om te ontsnappen.
Ik dacht te zien dat vrouwen
opgelapt werden en dan weer
precies naar haar oude situatie
terug gingen. Ach, je hebt toch
'n goede man en lieve kinderen.
Sommige vrouwen kwamen na een
paar maanden terug.
Op een ochtend wilde ik in mijn
enthousiasme alle vrouwen redden.
Tijdens een groepsgesprek wilde
ik gezamenlijkheden opsporen,
die moesten er toch wezen volgens
mij. Allemaal vrouwen, maar we
bleven individueel problemen
-•V
-5
1
Eind '79 kwam ik op Coudewater
terecht, 'n verblijf wat onge
veer anderhalf jaar zou gaan
duren
