begrip
24
n dochterverhaal
1
I
Woensdagavond
i.
van
er nog
r
in m'n
ik dit
huis al
avonds
vriendin
onze
Ik zie
ik m' n
ik wat
ze vroeg
Geeste-
steeds
wa t
of
zien zoals ik
dat is niet
Het is half twaalf 's
en ik kom net van m'n
vandaandie een eind aan
relatie heeft gemaakt,
lijk wit, en voel me belab
berd/ heel de weg naar huis
heb ik gejankt. Eigenlijk
heb ik geen zin om naar huis
te gaan, het liefst zou ik om
gedraaid zijn en nooit meer
terug komen. Maar het moet,
ik kan niet weg want ik weet
dat er op dit moment iemand
op me wacht die van me houdt
en die mij, net als ik haar
nodig heeft. Ik durf niet,
ik ben bang! Bang, voor de
vragen die ze me zal stellen,
en dat zijn vragen waarop ik
het liefst nooit een antwoord
zou geven
Thuis aangekomen zet ik m'n
brommer weg en loop naar binnen,
gelukkig de deur was nog open
anders moest ik weer over het
dak en' dat zouden ze zeker horen.
Nu pas merk ik dat
licht brandt,als ik door het
raam naar binnen kijk zie ik
ons mam in de kamer zitten. Ik
voel de spanning in me opkomen
en vlug veeg ik m’n tranen weg.
Snel bedacht ik wat ik nu weer
zou moeten zeggen, als
waarom ik had gehuild,
lijk ben ik het moe om
maar weer te liegen, maar
moet ik dan?.
Als ik de deur nog maar net ge
opend heb, wordt me gevraagd
waar ik zo laat nog ben ge
weest, en waarom ik gehuild
heb. Met tranen in m’n ogen
zeg ik haar dat ik dit voor
m’n vertrek van huis al ver
teld heb, en dat ze niet zo
snel alles moet vergeten. Met
een bezorgde stem vraagt ze wat
ik dan zolang bij m'n vriendin
heb moeten doen, en waarom
ik gehuild had. Mat moest ik
zeggen?ik wist het niet,
daarom hield ik m’n mond maar.
Met een nu wat bozer geworden
stem vroeg ze waarom ik niets
tegen haar vertelde en wel
tegen vrienden van me. Daarna
vertelde ze dat de jeugd van
tegenwoordig overal een pro
bleem overmaakteen dat ze
de problemen niet van zich af
konden zetten en dat dit de
hoogste tijd was dat ze dit
wel deden. Dit deed me hele
maal de moed in de schoenen
zakken
Ik weet best wel dat ze gelijk
heeft, ik vertel ook niets
tegen haar. Maar snapt ze dan
niet dat ik voor haar verzwijg
dat ik lesbies ben, dit doe ik
voor haar, hoe gek het ook mag
klinken. Het is heus niet dat
ik er zelf bang voor ben,
mezelf niet wil
werkelijk ben, nee
zo
Ik verzwijg het voor U omdat
ik weet hoe moeilijk U het er
mee zal hebbenen er is teveel
gebeurd om het zo maar in het
wilde weg te zeggen. Toch voel
ik me nog schuldig, omdat ik
weet dat ik U ook verdriet doe
als ik niets zeg, en alles
maar verzwijg. Mant U wilt me
zo graag helpen, maar kan dit
niet
Ik weet dat ik nu zal moeten
kiezen, op dit moment z-al ik
moeten kiezen. Een grote last
van mijn schouders, of het U
vertellen en U verdriet aan
doen
Opeens staat m'n besluit vast
en ik ren naar boven toe. Boven
barst ik in snikken uit, ik
kan het haar niet vertellen,
maar waarom dan toch niet?
Onder aan -de trap hoor ik
haar kwaad tekeer gaan, dan
begrijp ik pas werkelijk dat
toch wel het moment is aan
gebroken en dat ik al veel te
lang gewacht heb. Plotseling
sta ik op en droog m'n tranen.
Nu geen smoesjes meer, denk ik
bij mezelf en loop de trap af,
naar beneden. Ik zei dat het
■j
