vaders???
18
hoe ben ik er zelf mee bezig?
of
de
•j
Ik ben een 25-jarige, ge
scheiden ontwikkelingspsycho-
loge (hopelijk hierdoor niet
'verdacht'...). Ik werk twin
tig uur per week betaald,
woon-samen met een zusje en
haar man, die zich gelukkig
niet opstellen als een 'echt
paar' In huis doen we erg
veel samen.
Het laatste half jaar van mijn
studie ben ik intensief bezig
geweest met een vrouwenstudie,
een onderzoek naar kinderen in
woongroepen. Hierdoor kwam de
vraag weer in al zijn hevig
heid naar voren: wil ik zelf
een kind, en hoe denk ik dat
dan te realiseren?
Ik weet nu dat ik een kind
wil. Nog niet wanneer, nog
niet op welke manier. Voor mij
vormt het vaderschap het
grootste struikelblok, een
kluwe van tegenstrijdige ge
dachten
Een aantal dingen denk ik van
mezelf te weten. Ik wil geen
kind binnen een paar-relatie
of dat nou met een man of met
een vrouw isin de zin van
met z'n tweeën in één huis
wonen en een kind als beves
tiging van die relatie. Ik
heb er geen vertrouwen in dat
ik mezelf heel kan houden in
zo'n situatie.
Tegelijkertijd besef ik wat
zo'n keuze inhoudt: er zijn
dan weinig vanzelfsprekend
heden. En vanzelfsprekend
heden zijn niet alleen nega
tief ze geven ook een stukje
veiligheid en vertrouwen waar
ieder op z'n tijd behoefte
aan heeft.
Ik wil de keuze voor een kind
heel bewust maken. Door het be
zig zijn binnen de vrouwenbe
weging krijg ik steeds duide
lijker greep op mijn eigen le
ven. Het gevoel: als ik een
kind wil, dan kan ik dat zelf
bepalen, heeft hiermee te ma
ken
Het lijkt makkelijker dan het
isuit een verward geheel van
gedachten, gevoelens en theo
rieën een artikel maken. Voor
al als je meer wilt dan 'n lees
baar verhaal. Ik zie om me heen
vrouwen die worstelen met de
vraag: wil ik wel of geen kind.
Vrouwen die zoeken naar vormen
hiervoordie twijfelen, zich
onzeker voelen. Maar ook vrou
wen die een beslissing al heb
ben genomendie weten: ik wil
een kind, of vrouwen die al moe
der zijn, zitten vaak met de
vraag rondom het vaderschap,
problemen in de relatie met
vader
Die vrouwen wil ik bereiken
Misschien alleen met 'n stukje
herkenningmisschien met 'n
begin van 'n antwoord op aller
lei vragen, misschien juist met
het oproepen van vragen.
Als ik het artikel teruglees
is het een verslag geworden van
een proces van zoeken. Het is
geen afgerond, logisch geheel
gewordengeen gekonstrueerd
verhaal. Je ziet 'n stukje van
'n gedachtenstroomwaarvan het
begin ver weg ligt 'n klein
meisje dat met poppen speelt?
en waarvan het einde nog niet
in zicht is.
Binnen de vrouwenbeweging is
nog weinig ruimte voor dit pro
ces van zoeken naar nieuwe pa
tronen rondom het krijgen en
opvoeden van kinderen. Ik word
kwaad als ik bedenk hoe vernie
tigend het thema-nummer "Moeder
schap" van de Amsterdamse Vrou
wenkrant moet hebben gewerkt op
veel vrouwen
(Hoe vind je dit bijvoorbeeld:
!!Een kind wil je pas als je de
greep Op je leven kwijt bent"..)
