vaders??? 18 hoe ben ik er zelf mee bezig? of de •j Ik ben een 25-jarige, ge scheiden ontwikkelingspsycho- loge (hopelijk hierdoor niet 'verdacht'...). Ik werk twin tig uur per week betaald, woon-samen met een zusje en haar man, die zich gelukkig niet opstellen als een 'echt paar' In huis doen we erg veel samen. Het laatste half jaar van mijn studie ben ik intensief bezig geweest met een vrouwenstudie, een onderzoek naar kinderen in woongroepen. Hierdoor kwam de vraag weer in al zijn hevig heid naar voren: wil ik zelf een kind, en hoe denk ik dat dan te realiseren? Ik weet nu dat ik een kind wil. Nog niet wanneer, nog niet op welke manier. Voor mij vormt het vaderschap het grootste struikelblok, een kluwe van tegenstrijdige ge dachten Een aantal dingen denk ik van mezelf te weten. Ik wil geen kind binnen een paar-relatie of dat nou met een man of met een vrouw isin de zin van met z'n tweeën in één huis wonen en een kind als beves tiging van die relatie. Ik heb er geen vertrouwen in dat ik mezelf heel kan houden in zo'n situatie. Tegelijkertijd besef ik wat zo'n keuze inhoudt: er zijn dan weinig vanzelfsprekend heden. En vanzelfsprekend heden zijn niet alleen nega tief ze geven ook een stukje veiligheid en vertrouwen waar ieder op z'n tijd behoefte aan heeft. Ik wil de keuze voor een kind heel bewust maken. Door het be zig zijn binnen de vrouwenbe weging krijg ik steeds duide lijker greep op mijn eigen le ven. Het gevoel: als ik een kind wil, dan kan ik dat zelf bepalen, heeft hiermee te ma ken Het lijkt makkelijker dan het isuit een verward geheel van gedachten, gevoelens en theo rieën een artikel maken. Voor al als je meer wilt dan 'n lees baar verhaal. Ik zie om me heen vrouwen die worstelen met de vraag: wil ik wel of geen kind. Vrouwen die zoeken naar vormen hiervoordie twijfelen, zich onzeker voelen. Maar ook vrou wen die een beslissing al heb ben genomendie weten: ik wil een kind, of vrouwen die al moe der zijn, zitten vaak met de vraag rondom het vaderschap, problemen in de relatie met vader Die vrouwen wil ik bereiken Misschien alleen met 'n stukje herkenningmisschien met 'n begin van 'n antwoord op aller lei vragen, misschien juist met het oproepen van vragen. Als ik het artikel teruglees is het een verslag geworden van een proces van zoeken. Het is geen afgerond, logisch geheel gewordengeen gekonstrueerd verhaal. Je ziet 'n stukje van 'n gedachtenstroomwaarvan het begin ver weg ligt 'n klein meisje dat met poppen speelt? en waarvan het einde nog niet in zicht is. Binnen de vrouwenbeweging is nog weinig ruimte voor dit pro ces van zoeken naar nieuwe pa tronen rondom het krijgen en opvoeden van kinderen. Ik word kwaad als ik bedenk hoe vernie tigend het thema-nummer "Moeder schap" van de Amsterdamse Vrou wenkrant moet hebben gewerkt op veel vrouwen (Hoe vind je dit bijvoorbeeld: !!Een kind wil je pas als je de greep Op je leven kwijt bent"..)

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Tilburg - Vrouwenkrant Tilburg | 1981 | | pagina 20