31
fc..
de behandeling op het politie-buro
De deuren van de bus vlogen dicht en we reden naar het politie-bu-
ro. Onderweg begon een van de vrouwen zachtjes te huilen. Ik schatte
haar niet ouder dan 30 jaar. Ik vroeg of ze pijn had van de klappen.
"Nee, een andere pijn. Vijftien jaar geleden kreeg ik zelf een onge
wenst kind. Dat heeft mijn hele verdere leven bepaald. Ik weet waar
voor ik hier ben. Zoiets mag vrouwen niet overkomen. En dat ik nu dit
moet meemaken!" Er viel een korte stilte in de bus. Daarna probeerden
we een diskussie aan te gaan over abortus en over de ME-charges met
de twee vrouwelijke ME'ers in de bus.
en keken ons met koele minachting aan,
Op het politie-buro moesten we nog een hele poos in het busje met
tralies wachten, voordat we uit konden stappen. Een groep ME'ers stond
voor de deur te lummelen, toen wij één voor één uitstapten. Ze hingen
er ontspannen bij, bekertje koffie in de hand, sigaretje in de mond
en maakten domme pret toen wij hen in een rijtje achter elkaar onder
politie-bewaking moesten passeren. "Goede morgen dames'. Oh, wat ge
zellig'.", terwijl ze ons even tevoren nog vol wellust in elkaar ram
den en de overvalwagens indreven. Walgelijk'
een diskussie aan te gaan over abortus
Ze waren echter onvermurmbaar
alsof we misdadigsters waren.
nn
'XWWiv.iv’' "SsSS? :W$S*A;^v>sxv<.-
H H
’umww
