19
De avonddienst zat er op voor
Anne. Elf uur. Zou ze nog naar
de bar gaan? Maar wacht eens
het was vanavond toch vrouwen
café? Misschien dat Jo en Anja
kruik klaar en kroop toen in
bed. Alles voelde koud aan.
Ze voelde zich erg eenzaam en
voor het eerst sinds maanden
snakte ze naar een warm lichaam
en naar wat liefde. Die nacht
sliep Anne erg slecht.
Julian had hoofdpijn. De hoofd
vergadering had langer geduurd
dan ze had verwacht. Ze was moe
en snakte naar wat ontspanning,
naar wat rust, naar een schou
der waar ze op kon rusten, naar
een oor die naar haar wilde
luisteren. De lucht was grauw,
het waaide hard en het leek dat
er regen op komst was. Julian
keek op de klok. Wet was 5 uur
geweest. Ze was eigenlijk al
een uur afgewerkt. Maar ze had
geen zin om naar huis te gaan.
De afwas stond er nog, het zou
koud in huis zijn. Eigenlijk
werkte ze veel te lang.
"Ik ontvlucht mijn huis, mijn
vroegere vrienden en vriendin
nen. De enige bij wie ik nog
kom is mijn moeder", overpeins
de ze
Vreemd! Gehuild had ze niet
toen Peter was doodgegaan. Als
een soort automaat had ze alles
geregeld, de kist, de prentjes,
de begrafenis. En als een soort
automaat was ze verder gegaan.
Medelij of troost had ze afge
weerd. Ze was verhuisd en had
haar flat voor het eerst geheel
zelfstandig ingericht. Ze glim
lachte. Peters smaak zou het
niet geweest zijn. Wel zou hij
trots zijn geweest op haar als
hij geweten had dat ze tot hoofd
was opgeklommen. Toch had dit
ook zijn nadelen. Ze had het
gevoel op een onzichtbare afstand
van de andere teamleden te zit
ten ondanks het feit dat ze dit
telkens trachtte te doorbreken.
Anne was hier wel een zeer dui
delijk voorbeeld van. En de rest?
Ach, Miep keek huizenhoog tegen
haar op en Corrie had het te
druk met haar verkering. Piet
was een lieve man, maar privé
en werk hield hij strikt geschei
den. En Jan?? Bij Jan had ze
het gevoel dat hij zoekende was.
Ze liet daarom al vrij snel mer
ken dat ze van -zijn soort kon-
takt niets wilde hebben. Dat
gejacht, dat gepeil of je nog
vrij was op de huwelijksmarkt.
Bah, daar baalde ze van.
Hé, dat bracht haar op een idee.
Als ze nu een naar het vrouwen
café ging. Ze had er pas gele
den Anne nog over horen praten.
Het zou haar hopelijk wat aflei
den van haar depressies en haar
avond was meteen gevuld. Ze pak
te haar jas en liep naar de huis
kamer. "Jongens ik ben weg. Anne
werk-ze nog". De kinderen namen
joelend afscheid van haar.
Julian opende de deur. Brr, wat
was het koud. Vlug de capuchon
op. Met stevige stappen liep ze
weg. Julian zag niet hoe Anne
haar met.lede ogen nastaarde.
