5
’s morgens negen tot
s
vrouwen
En het was
Wat er buiten gebeurde.
Al die dagen door hebben vrouwen van
avonds negen voor het politieburo gepost. Dit om pakketjes
door te geven, advokaten aan hun jasje te trekken,
om op te vangen als ze vrijgelaten zouden worden.
voor ons een goede mogelijkheid om met elkaar in kontakt te
blijven. Donderdag en vrijdag hoorden steeds meer mensen wat
er gebeurd was en kwamen bij elkaar om iets te ondernemen.
politielui. De eerste dag hebben ze ons niet verteld dat het
eten van buiten kwam. Sommigen van ons hebben hun pakketje
niet gekregen of pas na twee dagen. Terwijl, als je weet dat
anderen ze wel krijgen, je je heel rot en verlaten voelt.
De hele tijd d or van die truukjes, namen gebruiken en kij
ken hoe we erop reageerden. Ook op zo'n manier bij de advoka
ten uit roberen, zo van hoe heet ze waar je naar toe gaat?
En kontinu dat luikje open en dicht, een kop ervoor die al
leen maar kijkt en niets zegt.
We worden ook gelucht, ieder tien minuten, apart, samen met
twee agenten. Geen moer aan omdat je in je eentje niets kunt
doen. Je ziet alleen maar hoge muren om je heen en daarboven
een klein stukje blauwe (nou ja, grijze) lucht.
Uitdrukkelijk worden we van elkaar gescheiden gehouden. Er
hangt ook een bordje met daarop de instruktie, dat telkens
maar één vrouw uit de cel gehaald mag worden en dat er spe
ciaal op gelet moet worden dat we elkaar niet zien en we
niet verwisseld kunnen worden.
Ieder krijgt haa ups en downs, door vernederingen ga je je
klote en machteloos voelen, twijfelen of je je naam niet moet
zeggen (wat is het nut?); maar door schreeuwen en bonken naar
elkaar en door de reakties van buiten lukt het er redelijk.
Door die dagen heen zijn we ontzettend vernederd en gepest.
Vragen van een agent of je friet met sperma wilde, op de gan
gen hooruen we hen roepen dat we een stelletje gefrustreerden
waren, en tegen elkaar of ze zin hadden om mee naar 'Le Paris'
een film te gaan zien. Pesterijen: de radio niet afzetten,
maar juist harder, de w.c. die in je cel zit niet doortrek
ken. Een vrouw die ziekwas, mocht haar matras niet houden.
Alleen koffie met melk en suiker geven, terwijl de helft dat
niet lust, en alleen vlees op brood terwijl je zegt dat je
geen vlees eet. Geen shaggie mogen roken tijdens het verhoor
(en helemaal niet in de cel). 'sNachts het licht aanlaten.
Zondagsmiddags worden keihard de voetbalwedstrijden aangezet,
er wordt geroepen, dat het een mannensport is, goed voor ons.
'sZaterdags horen we dat we verlenging krijgen met nog twee
dagen. Klote!!* Vier vrouwen worden tegen de avand vrij’gelaten
met een dagvaarding voor het proses op 13 januari.
Van verschillende van ons wisten ze al lang de naam. Volkomen
willekeurig werden we na twee, drie of vier dagen vrijgelaten.
Met de bedoeling om ons te verdelen, verwarring te stichten,
ons onder druk te zetten om onze naam wel te zeggen. Dat het
langer vasthouden van de andere zeven puur om te verdelen en
onder druk te zetten was, bleek wel uit het feit dat zaterdag
middag al alle dagvaardingen klaar lagen. En omdat we op sig
nalement gedagvaard werden zou eigenlijk iedereen vrijgelaten
kunnen worden. Zondags weer twee vrouwen vrij (waarvan één de
eerste dag haar naam al had gegeven). Pas maandagochtend kwa
men de andere vijf buiten.
