relaties
4
zeg
ik nu?
verliefd
van
en
an -
t och
zijn
meer
Se
van- op
dat
Da t
zijn,
niet te zijn,
overkomt - en
mat e
ders
'Au
En dan kijken hoe het
kind te krijgen,
dan wel
Elk
was om een
niet zozeer om
het kind, dan wel om het gebeuren
te ondergaanElk voorjaar een
nieuw kind. Opgeslokt was ik in
wat ik nu zou kunnen noemen de
dienst aan het voortbestaan van
de soort.Er nog niet eens bij stil
gestaan of mijn soort daar wel ge
schikt genoeg voor was. Opgeslokt
en dus helemaal afhankelijk van
wat er zo over me heenkwam
Hoe zelfstandig ben ik nou ge
weest en hoe zelfstandig ben
Van thuis en de studieboeken
de vraagstukken die van heel
dere aard waren dan het gewone
dagelijkse leven, er midden in,
zonder waar dan ook besef van te
hebben
Verliefd ben ik begonnen
en nogeens verliefd. Jarenlang be
stond er maar één man en dat was
de mijne. Ook als ik - heel zelden-
eens thuis was met de kinderen
en daar hebben we er wel enkele
en ik, en dat wel tot mijn schrik,
merkte een tijdje zonder hem te
kunnendan nog was hij dé man en
alle andere mannen gewoon mensen
Al had ik gestudeerdde nodige
ver liefdhedengehadook al had
den mijn ouders gewenst mij zó
uit huis te sturen dat ik mijn
eigen brood kon verdienen,
wilde ik éérst het getrouwd
beleven, wat eigenlijk niet
betekende dan altijd bij de
liefde kunnen zijn.
Ik zie me genoodzaakt tot mezelf
te komen en heel langzamerhand
jaren duurde dat, vind ik mezelf
weer terug. Het gevoel, de her
kenning dat ik nog degene ben
die ik was toen ik 18,20 was,
geeft me M-n vertrouwen terug.
Na nog meer ervaringen met an
dere 'Driften' leer ik wat ik
wel en wat ik niet verdragen
kan, wat ik belangrijk vind -
en dat is niet de sex - en wat
me onverschillig laat. Ik merk
dat als de 'Dritten' me aanspre
ken, als ik er zelf ook iets aan
vind, dat het dan een heel warm
gevoel kan geven om zo intiem
met dezelfde man om te gaan.
een
om zo
om te
Jaren heeft het geduurdmaar lang
zamerhand begon mijn lijf te pro
testeren goed lijf, dat me bij
tijds waarschuwde dat het leven in
een huishouden, met kinderenmet
een man, in een omgeving waar je
door geregelde verandering geïso
leerd bleef, toch het geëigende le
ven niet was. Het waren barenswee
ën van het nieuwe leven, angsten,
paniek, buikpijn om het onver
mijdelijke dat komen ging. Smoezen
om uit te stellen hielpen niet,
wist dat je moest, van je zelf.
25 jaar getrouwd zijn, nee, nog
langer, en dan nadenken over hoe
zelfstandig je bent in je relatie
- daar wordt dan mee bedoeld die
met je man, je vaste vriend - of
je relaties - en dat wil dan
gen die met alle anderen -
het is een klus hoor! Ik ben er
mee bezig en honderd gedachten
dringen zich tegelijk aan me op.
Ook de echtgenoot merkt dat en je
praat erover hoe anderen dat doen,
de onvrede oplossen, verwerken dat
we van de troon afvallen waar we
elkaar op hebben gezet. We zijn
verschrikkelijk tolerantvinden
dat elk paar de moeilijkheden
op de eigen manier te lijf moet
gaan. Tot dan de 'Dritte im Bunde'
het toneel verschijnt. Mama -
ben ik dus - in zak en as.
wat voor anderen goed kan
hoeft het toch voor óns
te zijn. Nou het mezelf
in zo'n redelijke
- nou is het héél wat an-
Is dat emanciperen wat
zou gaan?
De meesten zijn, denk ik, geïnte
resseerd in hoe je dat samenleven
en wat dan heet het 'jezelf zijn'
nou met je vaste partner inricht,
omdat dat ook voor de meesten van
belang, groot belang is. Of min
stens is geweest. Want ook als we
de relatie ogbreken, doen we dat
omdat die verhouding zoveel ruim
te in ons leven neemt, meer dan
we haar willen geven.
je
