toos vertelt
18
van de
Van de andere vrouwen hoorde je de
meest afschuwelijke verhalen.
Een vrouw vertelde dat,tijdens
haar zwangerschaphaar man elke
dag op haar buik ging zitten;hoe
harder zij huilde,hoe harder hij
Deze vrouw
Een Blijf van mijn lijf huis was
er niet bij ons in de omgeving,
en na dgnsteeds opnieuw opbel-«
len en huilend de situatie uitleg
gen was er plaats in een "verant
woord" opvangcentrum voor mishan
delde vrouwen.
Lezend in ondersta-and artikel
"oorlog met de feministen" voel
ik een ontzettende kwaadheid in
me opkomen. Kwaadheid over het
afdoen van vrouwenmishandeling
als een "gewone" echtelijke ruzie,
het suggereren dat je als vrouw
zomaar alles in de steek laat,ter
wijl je er maanden of jaren over
doet om deze beslissing te nemen;
het beschuldigen van feministische
vrouwen als "wijven en potten vol
mannenhaat" en "ziekelijke wijven.
Kwaadheid om het ontkennen van
de vrouwelijke sexualiteit in al
haar verschijningsvormen; dus ook
het lesbies zijn.
Maar ook kwaadheid over de opvang
van vrouwen in de z.g. verantwoor
de opvangcentra; wat wil zeggen
in een huis waar wel mannen binnen
mogen
Ik kwam terecht in de "intake"groep
een groep waar je 10 dgn. mag blij
ven om na te denken wat je wilt,
daar blijven of terug naar huis.
In deze groep waren eerst 5 vrouwen
met kleine kinderen, later 8 vrou-
n wen en 7 kinderenwaaronder een
zieke baby.
Begeleiding was er nauwelijks of
hadden het te druk. Wij mochten
elkaar en de kinderen opvangen.
Om mijn financiën te regelen moest
ik naar een maatschappelijk werker.
Ik moest hem vertellen hoe het kwam
dat ik in de moeilijkheden zat,en
hierbij kwam ook mijn relatie met
een vrouw ter sprake. De man voelde
zich ogenblikkelijk in zijn "man"
zijn aangetast en ik kreeg het
etiket "mannenhaatster" opgeplakt.
Op zijn vraag hoe ik het nu vond om
met een man in één kamer te zitten,
antwoordde ik:"Prima, zolang ik
maar niet met je naar bed hoef."
Toen liet hij zijn laatste beetje
vriendelijkheid varen en begon
me onder druk te zetten; ik ver
bleef daar op kosten van de gemeens-
hoe dacht ik ƒ300,- per
hij vroeg voor zó
iemand geen uitkering aan; ik vroeg
om moeilijkheden als ik feministe
wilde zijn, het was toch mijn eigen
ik was niet in een hotel.
Ook van sommige groepsleidsters
kreeg ik dit soort opmerkingen;
je man komt je niet eens zoeken,
waarom zou hij ook,aan jou heeft
hij toch niets;ga maar naar huis en
als je geslagen wordt moet je de
politie maar bellen, etc.etc.
Vorig jaar maakte ik één
moelijkste perioden uit mijn leven
door. Door een aantal omstandig
heden kwam ons huwelijk in een
dusdanige krises terecht, dat ik
volkomen uit mijn evenwicht was.
Ik dacht dat ik gek werd,voelde me
schuldig en verantwoordelijk omdat
onze relatie op de klippen liep,
ik had gefaald. Door allerlei men
sen om me heen werd ik enorm onder
druk gezet om "verstandig" te zijn, schap,
Ik was niet mishandeld, maar voelde dag te betalen,
me ontzettend bedreigd en was erg
bang voor lichamelijk geweld.
Ik durfde niet meer voor mezelf op
te komen, geen eigen mening te heb- schuld;
ben, niets meer te zeggen.
Van de dokter kreeg ik librium en
het advies"te leren om samen te
wonen i.p.v. te zeuren."
Na maanden proberen, steeds op -
nieuw overdenken hoe het verder
moest,steeds meer pillen, huil
buien, lichamelijke klachten, be
sloot ik om weg te gaan.
Tegelijk de onzekerheid; waar kan
ik heen, zal ik ooit nog in mijn
huis terug komen, hoe moet ik dat
financieel reddenzullen ze de
kinderen niet van me afnemen om
dat ik een slechte moeder ben,etc.. °P haar buik duwde.
Ik voelde me alsof ik in het "diepe zat daar de hele dag heel hard te
sprong terwijl ik niet kon zwemmen, lachen"Een vrouw moet vrolijk
zijn",zei ze steeds.
