19
i
I
Au revoir
RIAN.
Verbindingen met allerlei
dorpjes in de buurt waren
er niet. Zodoende ging Jo-
landa proberen haar rijbewijs
te halen,zodat ze in de toe
komst naar een vrouwenkafee
daar vandaan
(huis bijhoudeneten in
maken etc.
Ik heb in verhouding dus
het meeste met Jolanda en
andere vrouwen daar samen
gewerkt. Toch was dat heel
leuk. Zo kregen we het bijv,
onder het onkruid wieden
over "ons vrouwenlichaam",
over hangtieten, etc.
De een vond bijv, dat zij
grote borsten had,terwijl
mij dat nooit was opgeval
len, Dat is het leuke als
je met vrouwen onder el
kaar werkt,je kunt hele
fijne gesprekken hebben.
Verder was het zo dat de
moeders van de 3 kleintjes
nauwelijks meer op het land
werkte. Ze was thuis voor de
verzorging van de kinderen,
Dit is natuurlijk haar keus,
maar Jolanda en ik ook,zouden
het zo toch niet willen.
Daar hebben we het ook een
keer over gehad;wil je kin
deren, waarom en in wat voor
situatie zou je ze dan willen
laten opgroeien?
Verder was er voor allerlei
kontaktenrelaties en akti-
viteiten buiten de werkge
meenschap helemaal geen tijd.
zo’n 20 km.
kon gaan
Het werk om te leven en rond
te komen nam het grootste
deel van de tijd in. En kie
zen tussen het een of het
ander lijkt me heel erg moei
lijk,want het leven haar in
nauw kontakt met de natuur
is wel zo geweldig. Ik heb
me al die tijd heel erg ont
spannen en rustig gevoeld,
en het heeft zeker zo’n
4 weken geduurd eer ik hier
weer gewend was.
Misschien kunnen we allebei
op onze manier een soort
tussenwegevenwicht zien te
vinden
Het afscheid na 4 weken fijn
kontakt was best wel moeilijk.
