11
interview:
Je bent nu al wel een beetje gewend aan je nieuwe leventje zeker?
I
I: Zo’n zenuwpees ben je toch nooit geweest?
LENI
LENI
I: Toch ben je heel wat verantwoordelijkheid gewend geweest, in je
baan als onderwijzeres bijvoorbeeld.
Ja, dat is wel zo, maar dit is héél anders! Voor een
klas van zo'n 30 kinderen heb ik mezelf altijd gezien
als een zeer tijdelijke begeleiderdie in wezen maar
een bescheiden rol speelde in die kinder leventjes
Nu loop ik met het -- misschien overdreven-- idee rond
dat ik alles beteken voor mijn kind; dat zijn leven
van mij afhangten dan vooral ook het puur lichame
lijke "in leven blijven"Bovendien: bij een gewone
baan werk je min of meer op vaste tijden; je hebt week
ends en vakanties, zeker in het onderwijs. Maar het zor
gen voor je eigen kind is een continu-baanwaarbij geen
vakantieperiodes bestaan (in de zin van "er vrij van
zijn"). Zelfs als je een babysit inschakelt of een kresj
blijft de eindverantwoordelijkheid bij jou liggen als
eerste verzorgstervind ik. En dat is best een zware
druk
Als vrouw ben je altijd dochter, soms ben je
zelf moeder. Word je moeder, dan begin je
een soort nieuw leven, zo nieuw dat je bijna
uit twee wezens ineens lijkt te bestaan:
de oude persoon (vrouw) en de nieuwe (vrouw en
moeder)Soms voeren deze "twee personen" in
jezelf een gesprek met elkaar. Dat gebeurde
bij mij, Leni Bierkens, 30 jaar, pas moeder.
Zowel interviewer als geïnterviewde zijn dus
dezelfde persoon ikzelf.
rondom Joris wel
het begin
maar dat
zaken
achtig en vroeg
en moest doen
I: Val je nu niet terug in het oude rollenpatroon, zo van "de
enige echt belangrijke figuur voor de baby is de moeder"?
Vind je niet dat de vader ook veel verantwoordelijkheid heeft?
Nee helemaal niet! Het heeft mezelf ook verwonderd dat
het zweet me nu zo snel uitbrak. Voor een gedeelte is
dat natuurlijk wel te verklaren vanuit lichamelijke
zwakte na de bevalling; maar toch... Ik geloof dat het
vooral komt door het verantwoordelijkheidsgevoel voor
zo'n hulpeloos wichtje. En je denkt ook dat een baby
erg zwak en kwetsbaar is. Dat besef je allemaal niet
zo bewust, maar het werkt wel door in je gedrag.
LENI: Ja hoor, na zo'n drie maanden beginnen de activiteiten
routine te worden. Gelukkig wel, in
werd ik doodmoe van alles. Lichamelijk moe,
kwam voor een groot deel door geestelijke oor-
als Joris begon te huilen, werd ik al zenuw-
ik me paniekerig af wat ik eraan kon
