10
(JfrM/tuitix,
tine:
van
TINE 58 jaar moeder
Dianne 26 jaar.
Iets wat in een relatie heel erg
belangrijk is,praten,je eigen
mening durven zeggen,maar ook
van de ander aan kunnen nemen,
en dus durven bekennen dat je
fout bent geweest. Vooral dit
laatste is heel erg belangrijk,
opdat die ander je ziet zoals
je bent,en niet dat beeld met
zich meedraagt van dat super
mens dat voor de buitenwereld
het ideaal is,maar waar die
ander (in dit geval je dochter
dwars doorheen kijkt.
Voor ieder die niet zo'n relatie
hebben verwijs ik nogmaals
naar boven in mijn verhaal
dat wij het ook moeilijk heb
ben gehad vóór de situatie
ontstond waar wij beiden heel
erg gelukkig mee zijn.
mij uit,maar laat toch zo af
en toe weten dat zij het fijn
zou vinden als ik onderhand
weer eens een keertje richting
Amsterdam kom.
Verder weet zij dat zij met
al haar rottigheidjes bij mij
terecht kan,en als het in mijn
vermogen ligt help ik haar
met woord en/of daad. Omge
keerd is het wederom het geval.
Voorts proberen wij elkaar
altijd in ieders waarde te la
ten,en als het eens een keertje
niet lukt,wordt er over gepraat.
Jamoeilijk onderwerpniet
Laat ik dan beginnen met te
zeggen voor mij niet,want ik
heb een ontzettend fijne doch
ter en omgekeerd weet ik dat
zij over mij precies zó denkt,
zij het'" dan dat het woordje
dochter vervangen wordt door
moeder. Het klinkt allemaal
erg arrogantmaar het is nu
eenmaal zo.
Voor die moeders en dochters
die het moeilijk met elkaar
hebben wil ik er even bij ver
melden dat het niet altijd
(wederkerig) zo geweest is.
Toen zij nog bij ons in huis
waszij is sinds haar 18e
het huis uit,voelde ik mij dik
wijls een "meid" voor haar.
Hoe zij toen over mij dacht
weet ik niet en zal het haar
toch nog eens vragen. Dat
"huis uit" bestond uit het uit
gezonden worden door de Inter
nationale Youth Exchanges
waardoor zij voor één jaar in
Duitsland terecht kwam. Wij
onderhielden toen een brief
wisseling elke week over en
weer. Doordat zij in een gezin
terecht was gekomen waar de
bekende Duitse grund1ichkeit
heerste(de man was het hoofd,
de zonen hoofdj es en moeder de
voetveegis zij m.i zich
erg bewust geworden van de
anderesituatie thuis. Voor
mijn gevoel is de band tussen
ons beiden daar heel erg sterk
door geworden,en zijn wij
sindsdien meer dan voorheen
bondgenoten. Tot op heden heb
ben wij wekelijks telefonisch
kontaktwaarbij wel en wee
besproken wordt.(Na Duitsland
is zij nl. in Amsterdam gaan
studeren
Ik laat haar vrij wat de keuze
betreft om ons te bezoeken
en zet daar dan ook geen druk
achter,dus niet van haar kant
"ik oen ar zoveer wcr.cu nrc^
thuis geweestdus wordt het
tijd enz. enz..) omgekeerd
oefent zij ook geen druk op
