I
s
I
een ervaring:
4
Hilde,
VROUWENKAMP FOUDGUM 1978
Gerrie
SS
In ieder geval,mij spelen ze
parten. Ik heb bijvoorbeeld
eens ingeschreven op een cur
sus van en voor vrouwen. Maar
op het laatste moment ben ik
toch weer niet gegaan.
"Het zou er wel saai zijn".
Aan vrouwen die een vakantie
alleen met vrouwen hebben mee
gemaakt of gaan doen,die
zich niets van hun duivel
tjes aantrekken of ze al
lang verslagen hebben,zou
ik willen vragen: schrijf
je ervaringen voor ons neer’
gedaan moest worden en wie
een idee had om iets te gaan
doen bracht dat naar voren.
Wie zin had eraan mee te doen,
die deed dat:een dagje naar
Amelandwinkelen in Dokkum,
naar de sauna in Leeuwarden,
een FORT-bijeenkomstpraten
over seksualiteitopvoeren
van toneelstukjes
De meeste tijd brachten we
door in een grote tent waar
we samen atendanstenpraat
ten en spelletjes deden. Mijn
eigen tent heb ik alleen ge
zien als ik ging slapen en de
stapel boeken die ik meegeno
men had,omdat ik bang was dat
ik geen kontakt zou kunnen ma
ken,heb ik niet aangeraakt.
Ik heb me erg gelukkig gevoeld
die week doordat ik mezelf
kon zijn en me zo thuis voelde
bij al die vrouwen.
n de vorige vrouwenkrant las
ik dat er ook dit jaar weer
een vrouwenkamp gehouden wordt
in Foudgum.Als ik even kan
ga ik er gegarandeerd naar toe.
Een vakantie voor en met
vrouwen. Het bovenstaande
geeft sommige lezeressen
misschien informatie die
zij nog niet hadden,voor an
dere haalt het misschien wat
van de praktische hindernis
sen weg om echt te gaan. Maar
er zijn meestal nog andere,
minder tastbare belemme
ringen. Die duiveltjes bin
nen in ons,die fluisteren,
"Het zal er wel saai zijn,
alleen met vrouwen" of
"er zullen wel veel lesbi
sche vrouwen komen" of
vul zelf maar in.
Het is alweer een jaar gele
den dat ik in m'n eentje
naar het vrouwenkamp in Foud-
gum (Friesland) ging. Ik wil
de nu eens alleen op vakantie
omdat ik merkte hoe onzelf
standig en bangelijk ik werd
door altijd alles met z’n
tweeën te doen.
Met bibberende benen kwam ik
op het kampeerterrein aan. Ik
was zo bang dat ik me niet
thuis zou voelen tussen al
die vrouwen. Maar bijna ieder
een was net zo aarzelend en
onzeker als ik in het begin.
Toen ik dat merkte en we er
samen om lachen konden was
het ijs gebroken.
Het was een heerlijke week.
Een week waarin ik veel ge
wandeld gefietst gezongen
gelachen maar ook gehuild heb
en erg veel gepraatWe vorm
den met 40 vrouwen en 12 kin
deren een warme groep waar ie
dereen bij hoorde en niets
hoefde
Niemand had de leiding en een
programma was miet nodig.Samen
verdeelden we het werk dat
