13
in de maatschappij, bn dat is na
tuurlijk niet zo vreemd. Vooral
homoseksuele mannen hebben het
meeste last van de eisen die onze
maatschappij stelt aan
zich dienen te gedragen". Sinds
enkele jaren zijn er ook de
flikkers". Zij vinden de inte
gratie die het COC voorstaat een
aanpassen aan de hetero-normen
van de maatschappij. Flikkers,
zeggen ze, onderscheiden zich wel
degelijk van hetero's, hebben
eigen gevoelens, ervaringen, waar
ze best voor uit willen komen.
Homo's moeten zich niet aan
passen aan hetero's, maar anders
om.
Het is vanzelfsprekend dat bij
pogingen van mannen om mannen-
emancipatie-initiatieven van de
grond te krijgen, de nadruk wordt
gelegd op ontmannelijking" van
het gedrag. Nadruk op het uiten
van gevoelens, emoties, het weer
mogen huilen, vloeien bijna lo
gies voort uit de onderdrukking
van deze eigenschappen bij mannen.
Haar die nadruk is ook meteen de
oorzaak van de geringe respons
van mannen op praatgroepen e.d.
Het idee bestaat dat, wil je
werken aan je eigen emancipatie,
je altijd aardig, lief, zacht
en huilachtig moet zijn.
Als ik dan een tv-uitzending als
"Sien, en hoe zit 't nou met Ot
bekijk, dan worct dat vooroordeel
alleen maar versterkt,
liannepdie zich met emancipatie
bezighouden komen over als stu
dentikoze, waarschijnlijk part
time werkende of werkloze, zach
te huilebalken, die elkaar voort
durend liggen te aaien. Het idee
dat mannenemancipatie identiek
is aan homoseksualiteit. De op
zet van een dergelijk programma
is deels schuldig aan dit idee,
maar ook de veel te grote nadruk
van groepen op de ontmannelij-
king"
Het uiten van gevoelens, jezelf
zijn, is maar een deel, zij het
belangrijk deel, van manneneman
cipatie.
Kritiek op de rol, de machts
positie en het niet uiten van
gevoelens, moet dan wel plaats
vinden daar waar veel mannen
hoe mannen zijn, daar waar veel mannen on
derdrukkend ten aanzien van vrou-
rooie wen zijn.
Werken aan mannenemancipatie be
tekent kritiek uitoefenen, bin
nen bedrijven, vakbonden, ambte
narenapparaat, kerk, politieke
partijen, onderwijs, gezin, uni-
versiteit en alle andere institu
ties waar mannen het voor het zeg
gen hebben. Dat is moeizaam maar
belangrijk werk. Praatgroepen van
mannen okee, maar dan wel binnen
de instituties want daar moeten
de veranderingen komen.
Initiatieven van mannen m.b.t.
hun eigen emancipatie mag geen
klakkeloze imitatie zijn van de
vrouwenbeweging.
Het is toch te gek dat vrouwen
zouden moeten gaan vertellen hoe
wij mannen ons dienen te emanci
peren.
Kritiek op jezelf en je positie,
het afstaan van een aantal pri
vileges is vreselijk moeilijk.
Vaak is de onderdrukking duide
lijk, zoals een nog altijd dis-
kriminerende wetgeving, erfrecht,
kostwinnerschap, maar vaker juist
heel subtiel: "Ér waren wel een
paar honderd man aanwezig", "jon
gens, laten we gaan", "vrouwen
kunnen niet voetballen"het on
begrip van mannen bij menstruatie.
