I
I
mannenemancipatie-vrouwenemancipatie
n
1
I
I
i
n
I
8
Til.
voor mij te maken met vrouweneman
cipatie en feminisme. Het Vrou-
Het is al heel lang geleden dat
ik 's nachts droomde dat ik non
(zuster, religieuze) zou worden,
dat ik geroepen zou worden. Het
was ook in diezelfde tijd dat ik
iedere avond, in bed, ging bidden
dat ik niet geroepen zou worden.
Het leek me heel erg.
Later is dat overgegaan.
Toen ik zo'n jaar of 18 was kreeg
ik andere dromen: van witte
bruidsjurken, trouwfeesten, en
al die dingen. Dromen zijn be
drog, dat wist ik al, want die
droom van non was toch ook niet
uitgekomen. Maar trouwen en witte
bruidsjurken dat was bij iedereen
zo. En verloven dat hoorde erbij.
En feesten ook. En de kerk. En
kinderen. En het huishouden. En
wassen. En strijken. En thuis
zitten. En.... En.... En
toen kwamen mijn vriendje en ik
tot de konklusie dat we het ei
genlijk niet zo fijn vonden bij
elkaar en toen was het uit. Ik
was alleen en voelde me vaak heel
eenzaam.
De droom was weer niet uitgeko
men: geen witte jurk en geen
feest. Eigenlijk voelde ik me
heel opgelucht maar dat durfde
ik tegen niemand te zeggen, ie
dereen had verkering en ging
trouwen. Was gelukkig.
Dat is nog een paar keer gebeurd,
dat van die droom van witte jur
ken en feesten. Van alleen zijn
leren want het is een strijd met
jezelf, jezelf durven zijn ook
al ziet niemand dat zitten. Je
doet het omdat je weet dat het
voor jou de enige weg naar geluk
en naar een zinvol leven is.
Voor mij kunnen mannen en vrouwen
pas gezamenlijk verder komen in
de emancipatie-beweging wanneer
ook de man de strijd met allerlei
normen en met zichzelf is aange
gaan en vanuit zichzelf heeft ge
kozen voor verandering.
Dan pas kunnen|we elkaar helpen,
steunen en solidair met elkaar
zijn.
K
I
wenkafee en alle vrouwen die ik
daar heb ontmoet hebben me daar
bij geholpen en zullen dat ook in
de toekomst doen, want er is nog
veel meer.
Toch maakt het soms niets uit of
je nu wel of niet getrouwd bent,
mannen verwachten toch vaak het
zelfde nl. dat je lief, afhanke
lijk en verzorgend bent. En die
verwachtingen hebben voor mij iets
te maken met mannen-emancipatie
Mannen-emancipatie is voor mij dat
mannen zelf gaan nadenken over de
rol die ze hebben in de samenle
ving, op hun werk, in het gezin,
met hun kinderen, met hun vrouw,
met vrienden en andere mannen.
Dat ze krities zijn over die rol,
dat ze gaan kijken of ze dat al
lemaal wel zo willen en voelen,
en dat ze de strijd aangaan met
zichzelf. Eigenlijk vind ik 't
heel erg dat 't moet, want ik
weet dat 't moeilijk is, dat je
vaak gekwetst wordt, dat anderen
je niet begrijpen, dat je pijn
hebt, eenzaam, alleen en ongeluk
kig kunt zijn. Maar ik weet ook
dat het niet anders kan: er is
geen verandering mogelijk zon
der pijn en zonder strijd, en
mannenemancipatie is verandering
evengoed als vrouwenemancipatie
dat is.
en eenzaam voelen. Van opluchting We kunnen het elkaar ook niet
en bang zijn om dat te zeggen.
Heel lang geleden is dat opge
houden, dat dromen en al die an
dere dingen. En nu, nu zeg ik Tt
wel, dat ik niet wil trouwen en
geen kinderen wil krijgen en dat
ik wel graag met mannen samen
leef, vrij en gelukkig wil zijn.
Maar ook dat ik weleens niet ge
lukkig ben.
Het heeft bijna 10 jaar geduurd,
die strijd met mezelf, het na
denken over wie ik ben en wat ik
wil, waarom ik niet wil trouwen
en geen kinderen wil. Dat heeft
Ki
I
I
