eexx eigen ervaring
I
I
w
16
Door omstandigheden moest onze
baby bij de geboorte opgenomen
worden in het ziekenhuis. Hij
kwam op de boxenafdeling te
liggen, in een couveuse.
Zijn opname heeft 'maar' tien
dagen geduurd. Mijn ervaringen
daarmee brachten me ertoe om
dit stukje te schrijven.
Het is niet alleen bedoeld om
jullie te vertellen hoe moei
lijk het is wanneer je kind in
het ziekenhuis ligt, maar veel
meer om jullie duidelijk te ma
ken dat je er zoveel mogelijk
bij betrokken kunt zijn, door
steeds weer je eigen mening te
laten horen tegenover artsen
en verplegend personeel.
Hiermee wil ik proberen andere
vrouwen ervan te overtuigen dat
het zo belangrijk is om voor
jezelf op te komen, te laten
horen wat je zelf vindt, ook
tegenover mensen waar je mis
schien tegenop kijkt ('die zul
len het wel beter weten', 'ik
wacht wel af
Meteen na de bevalling bleek
een ziekenhuisopname noodzake
lijk voor onze baby. Het kwam
helemaal onverwachts. Ik bleef
zelf thuis. Voordat mijn man
met de baby in de ambulance
verdween, riep ik hem na dat
ik persé borstvoeding wilde ge
ven; hoe, wist ik op dat moment
ook nog niet.
Hij kwam thuis met de medede
ling van de dienstdoende (man
nelijke) kinderarts dat ik dat
maar moest vergeten, omdat het
helemaal niet duidelijk was
hoe lang de ziekenhuisopname
zou gaan duren. Ik werd ontzet
tend boos, en voelde me extra
rot, vastgekluisterd als ik was
aan m'n kraambed. Ik kon er
niet zomaar even naartoe stap
pen
Wat dachten ze wel niet. Begrepen
ze dan niet dat het juist nu zo
belangrijk was voor mijMijn
borstvoeding was het enige wat ik
op dil moment aan onze baby kon
geven. De rest, het verzorgen en
het knuffelen, moest ik toch al
overlaten aan het verplegend per
soneel
Zouden ze met hem knuffelen, of
er alleen maar medies-technies
mee bezig zijn? Zouden ze hem
troosten na al die prikken, spui
ten en noem maar op?
Ik voelde me machteloos, daar in
m'n bed. Mijn man ging zo vaak
hij kon, kijken, en stond daar
achter glas en zag hoe ze met
hem bezig waren. Gelukkig waren
ze heel lief voor hem, dus dat
viel wel mee.
In samenspraak met de vroedvrouw
die mijn standpunt over borstvoe
ding heel goed begreep, besloot
ik om in ieder geval met kolven
te beginnen om het proces te sti
muleren. Hoe lang ik hiermee door
zou moeten gaan, was op dat mo
ment voor mij niet belangrijk.
De volgende dag had mijn man een
gesprek met de kinderarts die on
ze baby onder behandeling had.
Het was een jonge vrouwelijke
arts. Weer roerde mijn man het
onderwerp borstvoeding aan. Zij
had het nog nooit meegemaakt dat
een baby in de couveuse, waarvan
de moeder thuis was, borstvoeding
werd gegeven. Ze belde een kolle-
ga en kwam tot de konklusie dat
het geen probleem mocht zijn.
Mijn man kreeg steriele flesjes
mee, waar ik de afgekolfde melk
in moest doen. Elke dag nam hij
een gevulg flesje mee naar de af
deling, waar ze het na 't eerst
gekookt te hebben via een slange
tje aan onze baby gaven.
Doordat de borstvoeding bij mij
nog op gang moest komen, was het
in het begin niet voldoende in
verhouding met wat hij moest krij
gen volgens het schema. Toch ga
ven ze telkens eerst mijn voeding
en vulden het daarna aan met
kunstvoeding. Een heel karwei dus
voor het verplegend personeel.
