introductie avond
17
WOENSDAG 26 APRIL,
De introductieavond van 26
april was opgezet om in ge
mengde groepjes te praten over
het vrouwenkafee; gemengd dat
wil zeggen, vrouwen die echt
die avond voor het eerst kwamen
en vrouwen die al vaker waren
geweest, plus de extra toe
voeging van één kerngroep-
lid per groep.26 April is
intussen al weer lang gele
den en het is wel te hopen dat
de nieuwkomers van toen, nu
stamgasten zijn en blijven en
dat de nieuwkomers van nu dat
ook gaan worden, want om te
bereiken dat iedere vrouw zich
na het eerste, soms wat onwennige
aarzelende binnenkomen thuis
gaat voelen in het Vrouwen
kafee was en is nog steeds het
doel waarnaar wij streven.
Het eerste en het tweede punt
van de richtlijnen voor de dis
cussie die de leden van de kern
groep kregen voor die intro
ductieavond van 26 april, - wat
verwachtte je toen je naar het
kafee ging - en - werd er aan
die verwachtingen voldaan -
is natuurlijk heel nauw verbon
den met het laatste punt - heb
je een idee hoe we meer vrouwen
met elkaar in kontakt kunnen
brengen -. Het is allemaal te
vangen onder de noemer opvang!
Je komt er niet onder uit, het
is bijna alsof iedere vrouw die
voor het eerst het kafee bin
nenkomt, het gevoel heeft als
of ze bij een vreemde de huis
kamer binnen komt stappen, als
of ze als buitenstaander het
privéterrein van "de ander"
betreedt, en ze is dan niet
gerust totdat "de ander" haar
persoonlijk verteld heeft, dat
het ook haar terrein is, dat ze
welkom is en dat ze, gewoon zo,
zonder leertijd, proeftijd of
noviciaat, de orde mag betreden
en dat niet uit haat tot de man,
maar uit liefde tot de vrouw,
om het maar eens goed katholiek
te houden. Het idee dat in het
Vrouwenkafee alleen diep teleur
gestelde, zwaar gefrusteerde
in ouwe lompen gehulde, ver
bitterde mannenhaatsters zit
ten, leeft nog steeds, bij veel
mannen en dat is jammer, maar
bij veel vrouwen ook en dat is
zeer treurig. Een waardevolle
suggestie voor de richting
waarin de oplossing van het
opvang probleem gezocht moet
worden, die ik heb gehoord,
is, dat de kafeebezoeksters
zelf meer ingeschakeld moeten
maar in je eentje aantobben op
zo een avond, dat je het dan
best wel even moelijke hebt en
dat er dan veel vrouwen zijn
die maar niet meer terug
komen, want wat moeten zij nou,
wat kunnen zij nou, niks toch
zeker? Of wel?
Dus die introductieavond was
opgezet, op de eerste plaats
om te introduceren, maar ook
om erachter te komen waar de
mantel van de realiteit de la
ding van de verwachtingen niet
dekt. Ik kan me zo goed voor
stellen dat, wanneer je na lang
nadenken en lezen over vrouwen-
kafees en vrouwenbeweging en
ondanks de nodige tegenwerking
in je naaste omgeving, die zich
vaak ineens zo ontwikkelings-
bewust uit kan laten over dat
overdreven gedoe van die wijven,
ze hebben het toch goed hier,
als het nou Afrika was, of
Saoedi-Arabië je op een zekere
woensdaaavond toch de sprong
waagt, met misschien het idee
in je achterhoofd, dat je, zeker
na de innerlijke strijd die je
dan toch maar even gewonnen
hebt, vast wel met open armen
en trompetgeschal binnen ge
haald zult worden, als de
brengster van de reddende muni
tie voor de strijdsters op de
barricaden, en ze zien je dan
niet eens staan, ze laten je
