oudere kinderen
Annet
beleefd, lat '4e kinderen
11
Annet:
Rebate
Annet:
keuzes hoeven of hunnen maken,
nooit onderzocht,
Ik had
nu is uitginger.
Hoe hebben wc !t feit
van. pe pani■•'k eb ik proberen op te tossen met boeken over
drugs te lezen, er zoveel mogelijk van te weten te kooien.
Tanja; voor mij is drugs ook veel erger dan samenlopen of niet meer
geloven.
Zq denk ik nu ook. Maar in 5 jaar is er- vee] veranderd.
Hè, zd, dacht ik. Ze maar wat nu. Ik wilde iets, .maar
ik wist niet wat. En raakte daardoor in paniek. Ik had nooit
Ik had m’n mogelijkheden
Renate: Nadat de eerste twee kinderen het huis uit waren gegaan, ging
t moeilijk met me. pe artsen praatten me in m’n hoofd dat ’t
daaraan lag.
Terwijl ik er juist ZO blij mee was, voor hen en ook voor
mezelf. Omdat er werk in hu’s wegviel, waar ik altijd de pest
aan had gehad. Maar il zei tegen iedereen "ik ben een nul".
Ik had t gevoel dat ik niks had gedaan. De kinderen hadden
zichzelf opgevoed. Ikzelf was niets. Doordat ik meer tijd
kreeg werd ik me ervan bewust dat ik niets aan mezelf had ge
daan.
Wij hebben nooit geleerd rnet onze vrije tijd om te gaan. Die
hadden we no it. In ’n jaar tijd waren alle vier kinderen
t huis uit. Dat heb ik eerst niet kunnen verwerken. Ik kwam
in een vakuüm terecht.
t gevoel er enkel maar te zijn om m’n man en kinde
ren te dienen. Voor mezelf was ik niets. Je .probeert eerst
je kinderen nog vast te houder., maar ze rukken zich los. Je
krijgt dan het idee ’t niet goed gedaan te hebben. Onzin,
natuurlijk,
Renate: Maar daar heb ik ook niets van terecht gebracht
Hannie: Ik had 29 jaar stilgestaan, maar eigenlijk was ik daardoor
achteruit gegaan. Ik had soms ’t idee dat ik geen zin meer
kon formuleren. Ik wordt dement, dacht ik.
Renate; Voor m’n huwelijk had ik me erg in Engelse literatuur ver
diept, Paar leb ik verder nooit meer ietaan gedaan. Toen
’e ’t huis uitgingen was ik ’t kwijt. 12
