I
huwelijksverwochtingen
9
Hannie
Renate
Annet
Tanja:
"Ik
en met f 10 - per maand. We verdienden wel, maar
op kamers zelfstandig te leven. En als 't finan-
■ijk was, dan was ’t ondenkbaar voor je ouders,
van thuis loskomen door te trouwen. Voor mij
.-n wel anders dan voor jullie.
"Ik I ad al c jaar kennis aan m’n man, maar ik heb m’n huwelijk
toch et* mtand tegengehouden. Ik had er schrik van, omdat m’n
ouders een slecht huwelijk hadden. Maar tevens was 't de. enige
mogelijkheid cm 't ouderlijk huis te ontvluchten. Het was dus
eigenlijk een vlucht. En ’t is verschrikkelijk goed gegaan,
maar ik kan van m’n kinderen erg goed begrijpen dat ze niet
trouwenmaar op vrije basis met elkaar gaan samenleven
Je zou nu geloof ik, ook niet meer de moed hebben om 't vast
te leggen. Maar je moet dan natuurlijk wel onafhankelijk zijn.
En dat waren wij niet".
ben beg
niet genoeg
cieel wel m
Je kon alle*
lag t troi
Annet is 64 jaar, jaar getrouwd en huisvrouw. 2e heeft 4 kinderen.
Ze heeft op de Mulo gezeten maar door ziekte haar eksamen niet kunnen
doen. Later h-c ze handelskorrespondentie gedaan en bij haar vader1
op kantoor ge rei'kT
'Voordat ik trouwde had ik er de normale verwachtingen van,
ik dacht er ook niet zo bewust over na. Maar al in de eerste
week van mijn huwelijk had ik ’t gevoel vast te zitten. Ik
kon er niet meer uit!
Ik vond mezelf altijd een egoist. En ik dacht dat dat wel
zou verdwijnen als ik getrouwd was, kinderen had en mezelf
moest wegcijferen. Dit is echter niet gelukt. Mijn hele
huwelijksdag Leb ik gehuild en s avonds zei ik tegen mijn
man "Je den dat je me hebt, maar je hebt me niet". Dat
zit in m’n fd gebrand".
-
^4' disi
•'V-. V.
